Bah, wat een onzin is dit allemaal geweest zeg.
Ik heb geen idee waar ik moet beginnen dus ik schrijf wel op wat er in me opkomt. 2 jaar terug zat ik ookal op deze site om lekker van me af te schrijven, totdat ik een erg mooi, leuk en stoer meisje tegenkwam op een verjaardag. Dat meisje werd een paar maanden later mijn vriendin.

Ik heb altijd al iets van woede in me gehad, wat er zo nu en dan eruit komt. Lekker handig in een relatie. Ik geloof dat ik nogal snel ontvlambaar ben. In ieder geval was ik degene die haar "controleerde" in het begin van onze relatie. Alles moest op mijn manier gebeuren en ik werd boos als iets niet zo ging zoals ik wou. Walgelijk als ik er nu aan terug denk.

Na een jaar met vele gelukkige momenten en vele vele ruzies kwam ik erachter dat we gewoon niet konden communiceren. Ze is er dan ook erg slecht in en klapt altijd dicht en begint stil voor zich uit te staren bij elke vraag, waarop ik dan alleen maar boos word. Terwijl ik juist van praten over problemen hou. Veel dingen heb ik dan lopen smijten en gooien en weet ik veel wat allemaal nog meer. Over de tijd is dit alleen maar erger geworden.

De laatste tijd hou ik mezelf wel steeds meer in bedwang maar nu is zij degene die mij "controleert". En het erge is dat ik over me heen laat lopen en mezelf maar zwak voel, totdat ik kwaad word.

Het is al meerdere keren uitgegaan en min of meer van beide kanten gedwongen goedgekomen, in de hoop dat het beter zou gaan. Dat gaat het dus niet. Allebei verwijten we elkaar dat er ruzies zijn.

Het klinkt allemaal zo erg maar er zijn natuurlijk ook veel mooie tijden, tijden waarin we ons niet zo aan elkaar irriteren en boos worden op alles. Lekker in eklaars armen liggen niks doen, of lekker de stad in zuipen en lachen. Ik weet dat ze erg veel van me houd en ik weet van mezelf dat ik alles voor haar over heb en dat ik erg veel van dr hou. Maar die irritaties slopen ons.

Nu is het weer uit, het zal wel goedkomen. Maar wat dan??? Hoe weet ik wanneer ik er een punt achter moet zetten? Zij is degene die het altijd uitmaakt maar als ze weer rustig is dan is alles weer goed.

Hoe kan je nou genoeg moed verzamelen om er echt een punt achter te zetten?

Relatietherapie zou wel wat zijn. Daarvoor zijn we nog te jong. Zou me alleen maar vreemd voelen denk ik.

Wel wil ik eens gaan praten over mijn woede. Ergens moet iets in me zitten wat dit veroorzaakt. Zal deze stap waarschijnlijk niet maken, dat zegt mn gevoel.

Ach zoals ik dit nu terug lees lijkt het net of ik typ als een kind van 10, alsof ik me aanstel. Toch vreet dit allemaal aan me.

Blij dat ik het allemaal ff kwijt kan.

Groeten!