Het gaat echt goed met me, heb ik al vaker gezegd. En dan ineens mis ik hem! Niet zo dat ik moet huilen of dat het me verlamt. Maar onbewust heeft de confrontatie toch iets met me gedaan, al mag het nauwelijks naam hebben, we hebben geen woord gewisseld. Er bekruipt me een gevoel van: zo, nu is het leuk geweest, je hebt lekker even je gang kunnen gaan, het is weer tijd om terug te komen.
En het erge is dat ik weet dat het niet zonder meer zou kunnen. Hij heeft een ander, ik ben veranderd en daarnaast heeft hij me zoveel verdriet gedaan dat ik hem nog amper zou kunnen vertrouwen. Hoe kan het dan, dat ik intensief bezig ben met studeren voor mijn tentamens en hem ineens zo levendig in mijn armen voel? Dat ik zijn hoofd op mijn lichaam voel rusten, zie hoe hij ademt en zijn huid onder mijn vingers voel?? Dat het bijna zo echt is en dat het me heel rustig maakt? Ik heb een date vrijdag!! Daar heb ik zin in, ik wil vooruit komen en juist dan kruipt hij in mijn hoofd om zich daar als een parasiet in vast te zetten.. Ik snap het niet, maar het is zo.. Hoe is het toch mogelijk, zou hij dat ook voelen? Vast niet... Hopelijk trekt hij zich snel weer uit mijn koppie terug.