Dan weer goed, dan weer slecht..

Mijn gevoelens gaan de laatste tijd echt van hot naar her... Dacht ik vanochtend nog dat het best wel goed met me ging en dat ik er langzamerhand (vandaag precies 2 maanden..) aan begin te wennen om alleen te zijn; nu voel ik weer het tegenovergestelde. Alleen, angst, niet kunnen bevatten.. Ik word soms zo moe van mezelf. Ik kan echt uren zitten malen en echt panisch verdriet hebben. Een hele goede vriendin van mij zei deze week voor het eerst tegen me, dat ze naast mijn ex ook mij graag eens door elkaar zou willen rammelen. Omdat ik mezelf in zoveel bochten wring en alles helemaal wil analyseren. Ik geef haar groot gelijk, want ik zou het zelf ook wel eens willen doen.. Soms probeer ik in te zien dat het beter is dat het uit is. Maar die gedachte doet nog zoveel pijn. Meestal kan het me niks schelen of het goed is of niet, ik wil gewoon dat hij bij me terug komt. Maar rationeel weet ik ook wel dat het zo niet kan werken..

Bijna een maand geleden heb ik mijn ex in een brief geschreven dat het me beter leek als we een maand even helemaal geen contact zouden hebben. Dit was voor mij vooral onder het motto: 'je weet pas wat je hebt als je het mist'. Maar ik hoopte ook dat ik er wat rust mee zou vinden en het verdriet wat minder heftig zou worden. We hebben ons er niet helemaal aan gehouden. We konden dat allebei niet.. We hebben 2 keer lang met elkaar gebeld in de afgelopen maand. Maar we hebben elkaar niet gezien, terwijl we wel vaak bij elkaar in de buurt zijn. Dus daar ben ik wel trots op! Het geeft een sterk gevoel dat je doet wat voor jezelf het beste is! Maar ik heb het er wel vaak vreselijk moeilijk mee..

Omdat we het allebei heel moeilijk vonden om elkaar voor onbepaalde tijd niet te zien, hebben we toen meteen een afspraak gemaakt. Komende maandag gaan we samen naar een klassiek concert. Ik weet nu echter niet zo goed wat ik daar nou mee moet. Ik wil hem wel heel graag zien en spreken, ook al weet ik dat het misschien wel helemaal niet goed is. Ik wil in ieder geval aan hem laten zien dat ik sterk en vrolijk ben en dat ik mezelf wel red. Al is het maar om hem te laten zien dat ik dat leuke meisje ben, waar hij op gevallen is. Ik ben echter bang dat ik dat niet de hele avond vol ga houden. Dat als hij maar een beetje lief tegen me doet, ik instort.. Hopelijk kan ik wel sterk blijven en dan tenminste niet helemaal instorten en er maar een klein beetje aan toegeven.

Ik had mezelf een maand geleden helemaal voor genomen dat ik hem een maand niet zou zien en dat het dan vast wel beter zou gaan. Dan zouden we wel weer verder zien. Nu is dus bijna dat moment.. en of het beter gaat?? Ik denk dat de momenten dat ik me beter voel steeds vaker voorkomen. En ik kan wel weer meer genieten van dingen. Wat dat betreft gaat het dus wel beter. Toch wil ik hem nog steeds net zo graag weer terug. Hij is ook nog steeds heel lief voor mij en geeft me onduidelijke signalen, dus de hoop is er nog steeds, al weet ik dat die hoop niet goed is.
De vraag is alleen: wat nu?? Ik dacht de hele tijd:eerst deze maand en dan zien we wel verder.. maar nu is die maand dus bijna voorbij.. wat is nu de volgende stap?? Hem weer wel zien?? Dat lijkt me nog steeds heel moeilijk. Hem weer heel lang niet zien?? Hoe lang moet dat dan nog? Ik weet alleen dat als we niks afspreken, we binnen no time weer dagelijks aan de telefoon hangen en we elkaar vaak gaan zien. En dat lijkt mij niet de ideale oplossing.. Mijn hart schreeuwt ook nu dat de beste oplossing is dat het weer goed komt.. helaas zal hij het daar wel niet mee eens zijn........... (en ik????)

alleenverder's blog
login of registreer om te reageren

Vrij, 09/03/2007 - 15:37 — Lis

niets zo veradelijk als je gevoel..

Alleenverder, ik herken heel veel van wat jij nu doormaakt. Bij mij is het 10 weken uit, en het is zo moeilijk om de draad weer op te pakken. Ik heb zeker wel eens momenten dat ik er vrede mee heb, weet dat het niet goed genoeg was en dan hoop ik op betere tijden. Ik ken ook de momenten (meestal in de ochtend bij mij) dat ik het echt even niet meer allemaal zie en het liefst in een hoekje wegkruip.. Probeer nog wel de komende tijd mensen uit te zoeken waar je er nog mee over kan praten, mijn vriendinnen zijn gelukkig van mening dat het "pas" 10 weken uit is en moedigen mij aan er veel over te praten. En praten helpt toch wel om dingen in een beter perpectief te zien, vind ik dan. Voor mij werkt helemaal geen contact het beste, maar daarin moet je jouw balans zien te vinden. Heel veel sterkte de komende tijd! Lis

Vrij, 09/03/2007 - 20:06 — alleenverder

Hey Lis

Bedankt voor je reactie! Praten helpt inderdaad heel goed. En gelukkig heb ik ook veel lieve vrienden en vriendinnen die eindeloos naar me luisteren en me opvangen:). Als er iets positiefs uit naar voren is gekomen, dan is het wel dat ik echt heb gezien hoe fijne vrienden ik heb! Toch denk ik dat het soms ook goed is om even niet te denken en gewoon iets te gaan doen. Soms, als ik alleen thuis ben, kan ik me te veel laten meeslepen in een negatieve spiraal en dat is niet goed, denk ik.
Trouwens, ik vind 10 weken ook nog heel kort hoor! Ik zeg nog steeds tegen mensen dat het net uit is en het woord 'ex-vriendje' komt nog steeds met zeer veel moeite uit mijn mond. Voor iedereen is dat denk ik anders, maar voor mij voelt het nog steeds pas geleden.
Lukt het jou ook daadwerkelijk om geen contact met hem te hebben? Dat vind ik erg knap van je, want ik heb het er erg moeilijk mee...
liefs

Ma, 12/03/2007 - 16:55 — Lis

contact

He alleenverder, je hebt helemaal gelijk als je zegt dat praten alleen niet helpt en dat doen ook heel belangrijk is. de grap is wel dat wanneer ik er zo veel over mag praten als ik wil ik op een gegeven moment er wel klaar mee ben, maar als ik het gevoel heb dat ik er met iemand niet over mag praten dan kan ik niet ophouden (klinkt niet echt logisch maar zo zit het wel). k vind geen contact houden zeker niet makkelijk, maar heb de afgelopen weken wel gemerkt dat het met mij het slechtste gaat na een contact moment en het beste wanneer ik even helemaal geen contact heb gehad. bij mij is dat zo omdat ik mij ex gewoon niet snap, ik ben bang de neiging te krijgen om weer aan hem te vragen waarom hij weg wilde. op de eerste plaats wil ik niet dat hij weet dat ik het daar zo moeilijk mee heb (noem me maar trots) op de tweede plaats kan hij daar toch geen antwoord op geven.. kortom, meestal wordt ik na dit soort gesprekken heel dronken en dat verbetert dingen ook niet echt. ik weet natuurlijk niet wat contact hebben met jou doet, dus dat is aan jou. wel heel veel sterkte gewenst! liefs Lis

Zat, 10/03/2007 - 00:43 — Eres

Hoi Alleen verder, Jeetje

Hoi Alleen verder,

Jeetje het is net alsof dat mijn verhaal is. Mijn vriendje heb ik leren kennen in
een discotheek en het klikte meteen. Toen we vaker afspraken
en ik meer gevoelens kreeg en dat aan hem toegaf, zei hij al
snel niet verliefd op mij te zijn,
niet toe te zijn aan een
relatie en dat we niet te hard van stapel moesten lopen. Het leek hem beter om eerst vrienden te zijn. Alleen vrienden zijn lukte niet goed omdat er een chemie tussen ons was, waardoor we steeds meer naar elkaar toe werden getrokken alszijnde magneten. Telkens als ik vroeg waar ik aan toe was kreeg ik het zelfde te horen. Dan wilde hij het "proberen" en vervolgens voelde dat dan het niet goed en kon hij het niet, waardoor we het weer uitmaakte en afstand namen. Weer afspreken en het liedje begon van voren af aan. Toen kwam zijn vakantie er aan en hij zou een maand wegblijven. Ik las hier op de site een advies om een keuze te stellen, of alles of niets.
De laatste week voor zijn vakantie wilde hij per se bij mij zijn met als reden om te kijken of dat er genoeg in zat voor een relatie. Dat was dus niet zo en we besloten de relatie te beeindigen. Ik heb hem een brief geschreven met daarin de keuze en dat er geen middenweg meer zou zijn. Alleen vrienden zijn kan ik niet omdat ik daarvoor te veel voor hem voel. Een week heb ik niets van hem gehoord, totdat hij mij belde en aangaf behoefte te hebben om mij te horen. Duidelijk heb ik aangegeven dat ik alleen contact wil wanneer hij helemaal voor mij gaat. Nu heeft hij gezegd er uit te zijn en hetgeen wat wij hadden niet op te willen geven. Dat ik zijn hart heb veroverd en dat hij er alles aan gaat doen om mij gelukkig te maken. Aangezien hij erg onzeker is kreeg ons msn contact ineens een andere wending en zei hij dat hij mijn liefde niet verdient, niet goed weet wat een relatie hebben precies inhoud. De dag er op hebben we een uur gebeld en wist hij niet waarom hij dat onzekere gedoe allemaal tot uiting bracht. Hij wilde echt iets opbouwen. Weet je wat het vreemde is, anderen geven mij raad om er mee te stoppen en denk ook dat hij mij aan het lijntje houd, gebruik maakt van mijn gevoelens, of van hetgeen wat ik bezit (flat, auto etc.) Hoe dan ook, ik weet dat het dat niet is. Ook hij heeft het er heel erg moeilijk mee, misschien nog wel meer dan ik zelf. In zijn ogen zie ik ook hoe gek hij op mij is. Wat ik denk is dat hij in paniek raakt zodra er serieuse veranderingen plaatsvinden, wat hem dan ineens benauwd. Zelf weet hij niet waardoor het komt en vertelt hij dan niet te weten hoe hij er mee om moet gaan. Ik ben nog steeds knettergek op hem en die maand heeft bij mij niets wat betreft mijn gevoel voor hem veranderd, maar juist alleen maar versterkt. Weet nu echt dat ik h?É¬©m mis en niet iets. Ok, nu zijn het alleen nog woorden en ik geef hem de laatste kans om mijn vertrouwen terug te winnen en zijn woorden om te zetten in daden. Als ik dat geprobeerd heb, hebben we alles geprobeerd en kan ik in het ergste geval tot een conclusie komen. A.s. donderdag komt hij terug en zullen we zien of dat hij een ruggengraat heeft... Er zal in ieder geval veel opgehelderd moeten worden...

Veel sterkte!

Wie is online

Enquête