Hou vol, hou vol, hou vol!!!! Alles wat ik nu zeggen kan, hij is geen blik meer waardig als ik het zo lees.. hoe hard ook. Dus ook geen mail, geen sms, NIKS. Omdat JIJ nu voor gaat en jouw herstel van alles wat hij geflikt heeft. Ik vind je briefje super desnoods plak je er meer of koop je voor jezelf een whiteboard waar je het nog eens opzet (samen met mooie spreuken o.i.d. die je helpen, of iets waar je trots op bent van jezelf! Zoals: weer een dag geen contact!) Veel sterkte, goed bezig, hou vol. Ik weet uit ervaring: bijna het moeilijkste wat er bestaat, want je wilt zoveel kwijt en zeggen! Maar het is geld gooien in een bodemloze put, onthoudt dat. Liefs en nogmaals sterkte

Doorgaans ben ik een verwoed voorstander van de 'Geen Contact'-regel. De voort-durende frustraties, de 'ja/nee'-gevechten (daarmee het definitieve einde ook blijven uitstellen), de langdradige en pijnlijke verwijten over-en-weer en daarmee, algemeen, het loslaten niet kunnen aangaan — dit zou je jezelf en de ander eigenlijk moeten (willen) besparen.

Maar...

Ik herinner mij een relatie uit mijn verleden die vrij abrupt, in 1 weekend, tot een einde kwam. Een uit de hand gelopen conflict op vrijdagavond, messcherpe snijdende woorden zaterdagochtend (ik hoor ze nog), een kille 'even apart van elkaar hiervan gaan bijkomen' op zaterdagmiddag tot een email op zondag waarbij hij zeer vastbesloten en opmerkelijk beknopt het ontslag van de relatie indiende.

Op een bericht van mij met een simpel 'waarom zo, waarom nu, waarom zo radicaal?', ontving ik een email met wat er allemaal aan mij, mijn karakter en mijn levensinvulling mankeerde en dat dit hem belemmerde om tevreden, gelukkig en succesvol te zijn/worden in zijn eigen leven. In zijn ogen was zijn leven, sinds ik erin was gekomen, alleen maar slechter geworden. Om de kern heen heel veel verwijten, omgedraaide waarheden ten gunste van zichzelf en een uitleg van een realiteit waar ik mijzelf, noch ons, niet in herkende.

Belangrijk om te vermelden is dat de feitelijke realiteit was dat hij, nog ver voordat ik een relatie met hem begonnen was, als 35-jarige 'anti-kraker' om de zoveel maanden verkassen moest (altijd half ingepakte, half uitgepakte dozen), al zo'n 4 jaar als 'werkzoekende' een uitkering ontving (“...mijn 'expertise' is gewoon moeilijk in 1 functie onder te brengen...”) en met allerlei langdradige, onopgeloste conflicten in zijn privé-leven kampte. Zijn leven was al tientallen jaren een aaneenschakeling van constante verhuizingen, chaos, stress, onzekerheden, verzet en gebrek aan focus. Toen hij mij per mail schreef geen heil meer te zien in voortzetting van onze relatie was er echter aan zijn situatie helemaal niets veranderd—en had hij ook geen enkele poging ondernomen om hier verandering in te brengen.

Toch had hij zich na ons conflict 'ineens' gerealiseerd, dat het mijn aanwezigheid was waardoor hij niet in staat was om successen te realiseren. Zijn mail wekte zonder pardon de suggestie dat als ik er niet was geweest, hij wél in staat zou zijn geweest om te bereiken wat hem (zelfs en vooral in de jaren voor mijn komst) niet was gelukt. Ik zag het al voor me: de 'ik maak het uit'-mail was nog niet verzonden of de aanbiedingen en kansen verdrongen elkaar met ellebogen bij zijn deur, opgelucht dat het obstakel dat ik was, eindelijk uit de weg was geruimd. Nu was de weg vrij voor een vrijstaand huis, een vast contract met riant salaris plus auto van de zaak en uiteraard zouden alle conflicten waar hij in zijn leven tegenaan liep, zijn opgelost.

Lieve Elvira, ik doe een 'handje-graai' uit mijn eigen ervaring, omdat jij gezien jouw specifieke situatie en de man waar je mee te maken hebt (gehad), wel een meer dan gerechtigde reden hebt om (al is het maar ter herstel van je 'eer') hem een laatste email te sturen. Zodat je voor je zelf kan rechtzetten, waar zijn beleving zo gruwelijk krom gedraaid is.

Tegen alle adviezen in (“geen contact!”, “laat hem toch in de waan, hij is een 'rectificatie' van de feiten niet waard”, “lekker negeren die fantast”) heb ik een laatste email teruggeschreven. Niet omdat ik hoopte dat ik zijn beleving die verdomd ver van de werkelijkheid vandaan lag kon bijsturen. En ook niet omdat ik hoopte op een hereniging of een verontschuldiging/validatie van hem. Op die gebieden had ik geen enkele illusies meer.

De enige reden voor mij was dat het mij ontoelaatbaar dwars zat dat hij, in zijn verdraaide en niet op de werkelijkheid gebaseerde realiteit, naar mij had uitgehaald. En met samengeraapte fragmenten dus een nieuwe werkelijkheid had gecreeerd, waarin ik ineens door zijn ontspoorde fantasie in een rol werd gedrukt die ik helemaal niet op die manier had ingevuld.

Ik distantieerde mij daar volkomen van. Het idee dat ik als een 1 dimensionale beeld in zijn fantasie zou blijven rondzwerven, ik wilde dat (mijn eer?) gezuiverd hebben. En het voelde 'juist' om dit, aan de hele 'kosmos', kenbaar te maken.

Benieuwd naar zijn reactie was ik niet. In geen geval. Ik schreef hem terug, louter voor mezelf en uit een sterk rechtvaardigheidsgevoel dat ik niet 'ten onder zou gaan' als de persoon die hij in zijn fantasie van mij had gemaakt. Dat was echt heel essentieel voor mij om voorop te stellen, omdat ik ook wel wist dat mijn reactie uiteraard een antwoord terug uitlokte.

Wat mij voldoening en een overweldigende vrede met de situatie gaf, was dit: ik wilde ook mijn kant van het verhaal kwijt en wist dat hij het zou lezen. Het maakte niet uit wat hij ervan dacht: mijn woorden zouden 'binnenkomen' en voor altijd in zijn 'systeem' geprint staan. In de zijne, niet meer in de mijne. Mijn reactie bracht de eigenlijke werkelijkheid beter in balans –en liet hem niet meer doorwegen naar de zijne toe. Daarbij voelde het gewoon verdomd 'juist' om van mij te laten horen als de persoon die ik ben en hem zo alle genoegdoening te ontnemen om te geloven dat mijn stilte kon worden gezien als 'zijn gelijk'.

Ter afsluiting van de mail heb ik heel duidelijk gemaakt dat dit mijn enige en tevens laatste bericht zou zijn, omdat ik verder geen enkele behoefte meer voelde om zijn gebrekkige beeldvorming over mij nog langer bij te stellen. Met een 'het ga je goed' afgesloten.

En blokkeren van zijn emailadres heb ik ook gedaan. Ik kan je vertellen dat het als een bevrijding voelde om, na toch het laatste woord te hebben gehad (dat in ieder geval in mijn ogen de werkelijkheid dichter benaderde), de deur voor hem dicht te gooien.

Het ruimde in ieder geval heel veel frustraties meteen op.

Hoi Elvira,

Zelf zit ik ook in een soortgelijke situatie...probeer ook geen contact op te nemen, maar dat is verschrikkelijk moeilijk, ben er bijna obsessief mee bezig..maar dat ze je vast herkennen...af en toe krijg ik een mailtje van hem, soms met gevoelige muziek, en dan weer met vervelende opmerkingen..daar reageer ik dan gelijk op en dan is het weer dagen stil, verder hebben we geen telefonisch contact, wat ik wel graag zou willen..ik wil gewoon een duidelijk antwoord, of hij de relatie met mij nog wil doorzetten of niet ( we zijn net uit elkaar, en heb sinds een maand een eigen huis) hij heeft het nog steeds niet definitief verbroken, en ook niet gezegd dat hij niets meer met mij wilt, hij is toendertijd boos weggegaan..nu wil ik antwoord van hem.
Het laatste bericht was gisteren een sms waarin stond dat hij contact met mij opneemt wanneer hij er aan toe is..dus ik laat het nu los, anders ben ik bang dat het van kwaad tot erger wordt en hij straks helemaal geen contact meer wil..dus ik probeer net zoals jij nu vol te houden, en briefjes op te plakken..

Voor jou geldt dus ook volhouden!! Hoe moeilijk het ook is..