Daar zit ik dan, te huilen, om alles, om mn ex die me na 30 jaar heeft laten zitten, mn vrienden, die het zo moeilijk vinden en de weg van de minste weerstand kiezen, dus voor diegene die geen verdriet laat zien, mn vader die er niet meer is en de stap naar een nieuw leven. kortom over alles wat me de afgelopen maanden is overkomen. Ik glij geloof ik af in een dip en dat is wat ik nu eigenlijk niet kan gebruiken, maar het overkomt me nu toch. Ik ben moe, voel me alleen en zie het niet meer zitten
Dacht straks echt waar doe ik het allemaal voor, wat heeft het voor een zin nog. Ik wil niet meer. Dan zie ik mn kinderen en dan denk ik dus daarvoor. Het helpt me er wel weer wat boven op, ze zijn positief en hebben zin om in het nieuwe huis te gaan wonen en ik, ik kan alleen maar huilen, om alles wat ik ga achter laten.
De dikke zwarte streep die ik nu echt ga zetten onder alles staat er nu echt.
Ik hoop dat ik me morgen wat minder rot voel.
Moest het ff kwijt