Zoals het koningslied begon, zo begint ook mijn verhaal. Een ding weet ik zeker, het was even lastig, maar het koningslied is gezongen en alle zorgen erover waren al snel verleden tijd. Laat ik hopen dat dit bij mij ook zo gaat.

Allereerst mijn excuses dat het zo lang is, ik zet het voornamelijk neer om het van me af te schrijven.

Zoals jullie al vermoeden is mijn relatie over. Ik een jongen van 25 en zij een dame van 23. Ondanks onze jonge leeftijd waren wij al een gezin met een dochter van 6. Het begon allemaal 7 jaar geleden (zij 17 en ik 18). Ik ontmoette haar via een gezamenlijke vriendin, het klikte en al snel was er sprake van liefde en een relatie.
Na een maand of 6 kwam zij met de vraag of ik niet ook de zorg voor haar dochter op mij wou nemen. Die had zij uit een eerdere relatie overgehouden waarbij de biologische vader het allemaal niet meer aankon en besloot om weg te gaan. En aangezien ik 2,5 uur reizen van haar vandaan woonde, moest ik het nodige hiervoor gaan opgeven.

Na lang beraad en uitzoeken wat dat voor mij zou betekenen heb ik de beslissing genomen, ik doe het. Aangezien ik op school zat heb ik dus voortijdig mijn opleiding opgezegd in de veronderstelling dat ik deze later nog zou afmaken. Eenmaal verhuisd en dus ingetrokken bij haar en haar ouders. Opleiding was toch niet zo goed idee als gedacht en al snel was ik aan het werk om toch geld te verdienen.

Na 1,5/2 jaar bij haar ouder te hebben gewoond kregen wij ons eerste huisje. Met de nodige moeite alles ingericht gekregen en daar woonden we dan. We hadden een redelijk burgerlijk leven. Ik werkte fulltime en zij 2 dagen in de week en de rest thuis voor haar dochter. We hebben de nodige ups en downs gekend en langzaamaan werden dingen gewoon of niet meer gedaan. We werden beiden een beetje huismussen.

Nu 4/5 jaar verder zijn we op het punt beland dat we uit elkaar gaan. En hoe.

Dat gedeelte van het verhaal begon voor mij ongeveer een maand geleden. Eigenlijk al eerder maar dit heb ik nooit op die manier door gehad. Mijn ex ging namelijk uit het niets ineens vaker dingen doen, naar een vriendin toe en met haar zusje naar de bioscoop. Ik vond dit aan de ene kant een goede ontwikkeling en aan de andere kant vreemd dat dit zo ineens was en waarom niet met mij?

Ergens in diezelfde week vertelde ze mij dat ze graag wou dat haar dochter over het bestaan van haar biologische vader af zou weten. Ik ben er altijd een beetje tegen geweest. Hij is tenslotte destijds met de noorderzon vertrokken, waarom moet hij dan ineens weer in haar leven?
De zaterdag daarna pakte ze plotseling oude foto's erbij en begon ze haar dochter te vertellen over haar biologische vader. Zonder mijn medeweten. Ik was hier natuurlijk niet geheel blij mee maar dit hadden we daarna enigszins uitgepraat.
Dat zelfde weekend kwam ze ook met de vraag hoe ik er over dacht als hij haar ook zou zien. Ik antwoordde dat ze dit rustig aan moest pakken maar dat ik er op zich weinig tegen had. Ik wou alleen wel dat ik hem eerst kon zien en spreken. Het voelt voor mij natuurlijk ook alsof het mijn dochter is.
Dan wordt het woensdag en kom ik 's avonds thuis maar er is niemand. Na wat gewacht te hebben kwamen ze eindelijk thuis. Wat bleek, waren ze met hem weggeweest. Want ze vond dat nu wel tijd worden. Wat volgde was een best pittige discussie waar we op dat moment maar lastig uit kwamen.

Uit het niets ontstond er een ander gesprek. Eentje waarin zij duidelijk maakte dat zij het niet meer wou. Wat er allemaal is gebeurd is in mijn hoofd nog zo'n warboel dat ik er nog steeds moeite mee heb om dit chronologisch neer te zetten.
Ze vertelde dat ze het niet meer zag zitten en de relatie wou beëindigen. Mijn eerste gedachtes waren dan ook: waarom? En we kunnen er toch nog aan werken? Een gedachte die volgens mij iedereen zou hebben. Maar wat ik niet wist, is dat zij al verder was in haar proces. We hebben lang gepraat over waarom het dan zo is gekomen en dat waren allerlei kleine zaken die leiden naar een groot probleem: de sleur.

Na een halve week van avonden lang praten en vanuit mijn kant goed proberen te maken, maar ook boos worden en verdrietig zijn, ben ik op vrijdagavond naar mijn ouders vertrokken. Om een weekend tot rust te komen. In eerste instantie was dat prettig, maar al snel bekroop me een gevoel dat ik iets miste. En ja dat waren de twee liefdes van mijn leven. Toch even geen contact gehad en ook de zaterdag wou ik het even laten zakken.
Maar ergens wist ik dat het niet goed zat. Ze is niet opeens tot die beslissing gekomen, anders zou het wel heel toevallig zijn als dat precies is wanneer ze hem weer ziet. Dus in een nogal onrustige gedachte heb ik alles aangegrepen om erachter te komen wat ze vandaag zou doen. En ja hoor, ze was gewoon weer op pad met hem. Alsof ik al weken lang geen relatie meer met haar had, was zij al bezig met haar toekomst.

Wat volgde was boze sms richting haar en daar liet ik het dan maar bij. De volgende dag stond ik enigszins vrolijk op. Ik wou ervoor vechten en dat ging ik haar bewijzen. Alles wat ze aan me had opgemerkt wou ik gaan veranderen. Ik begon met een bloemetje mee nemen. Dat beviel goed toen ik eenmaal thuis was. En op zich ging het die avond goed. Totdat ze zei: ik vind het leuk wat je doet, maar ik draai niet meer bij. En daar ging het zaakje weer de lucht in...

In de weken daarna waren er nog vele en soms verhitte discussies. Totdat ik erachter kwam dat de zaken toch anders lagen. Zo zou ze met haar zusje naar de bioscoop zijn geweest. Waarbij ze als smoes gebruikte dat de film uitliep en dat ze daardoor zo laat thuis was. Wat bleek, ze was met hem naar Antwerpen gereden om naar de bios te gaan.
Maar het wordt nog mooier. Het weekend dat ik naar mijn ouders was, zijn ze op zaterdag met z'n drieën weggeweest. Daarna hebben ze dochter afgezet bij oma om te logeren, zijn ze samen wat leuks gaan doen. Uiteindelijk hier thuis aangekomen, heeft ze hem binnen gelaten om nog heel even televisie te gaan kijken. Blijkbaar waren ze zo moe dat ze in slaap zijn gevallen naast elkaar. Toen ze wakker werden voelde het blijkbaar zo goed dat ze ook maar gezoend hebben.

Op dat moment was ik er wel klaar mee, kapot van verdriet, levens die verwoest worden en een sombere toekomst deden me beslissen dat ik toch alleen verder moest. Natuurlijk was het moeilijk maar ik ben nu op het punt dat ik weet dat het anders moet.

In de afgelopen tijd hebben we wel redelijk kunnen praten. Zij zat namelijk al langer met het 'probleem'. Alleen kon er niet goed over praten. Dat heeft de relatie de das omgedaan.
Het enige jammer is dat ze nogal wisselend kan reageren. Dan weer normaal en dan weer boos. Een lastige situatie waarvan ik alleen maar kan hopen dat die zo snel mogelijk achter de rug is.

En wat nu? Een nieuw leven gaan opbouwen, wat zwaar wordt omdat ik jaren lang sociale contacten heb laten versloffen. Ergens weet ik wel dat het goed komt, maar het blijft toch zwaar klote dat je weet dat je zoals nu weekenden lang thuis bent omdat je niemand in je leven hebt. Maar daar moet ik aan werken en het gaat me zeker lukken.

Mocht je het hele verhaal hebben gelezen dan wil ik jullie daarvoor bedanken.