He allemaal!

Laat ik eerst in het kort de situatie schetsen:
Beide (ik en mijn ex) zijn studenten van begin 20.
Ik ben een schorpioen met veel energie (zonder jaloezie of enorme afhankelijkheid), ik durf me toe te geven aan spontane verrassingen van het leven en probeer deze positief te kaderen. HEb de afgelopen jaren veel over mezelf geleerd en heb nu dus 3 relaties achter de rug waarvan 1 van 4 jaar en nu dus 1 van 8 maand.
Hij is een maagd, ik ben zijn eerste relatie, enorme binnenvetter en wil zoveel mogelijk alles controleren door het allemaal rationeel te kunnen beargumenteren.
In onze relatie waren we destijds soms tegenpolen die het positief wisten te gebruiken door elkaar te respecteren en kleine conflictjes rustig te bespreken door naar elkaar te luisteren.
Voor mij was dit een bijna ideale relatie. Door zijn ego/zelfvertrouwen en rationeel vermogen heb ik meer geleerd om na te denken voor het doen. Om geduld te hebben en hij was niet zo fragiel en liet zich niet makkelijk manipuleren (waar ik onbewust soms de neiging toe heb). Ik ben zelf emotioneel wel naar buiten gekeerd en heb hem het een en ander kunnen leren over hoe het is om je piekergedachten met iemand te bespreken en niet voor jezelf te houden. Met als klap op de vuurpijl dat naar 9 maanden hij voor het eerst in 5 jaar weer huilde (en hoe...dagenlang) omdat hij bang was dat hij niet meer genoeg voor me voelde.
Ik dacht dat hij door stress en 70 uur perweek stage en werken gewoon zijn verliefdheid kriebels even kwijt was en daarvan in de stress schoot. Ik ken hem langer dan vandaag en weet dat hij de pefecte keuzes wil maken. En in de liefde gaat het naar mijn mening op enneer met het gevoel. Iedereen heeft immers wel eens twijfels.
Ik probeerde hem te kalmeren en te steunen.
Hij kreeg ineens enorme twijfels over of het wel goed was om aan dat nee stemmetje toe te geven als hij niet zeker weet wat het is en nog wel van me houdt en onze relatie (en mij persoonlijk) nu wel kwijtraakt.
Ik probeerde hem te kalmeren en wakker te schudden dat we inderdaad meer leuke dingen moesten doen ipv. snel met elkaar eten en samen slapen of tv kijken en verder alleen maar bezig zijn met onze planningen.
Waar het 2 dagen later een ja was, controleerde ik dat nog een paar keer, maar toen we s ochtends aan het ontbijt zaten schoot hij weer in paniek. Ik weer kalmeren en geruststellen, hij wist het zeker het was toch echt een nee.
Tuurlijk had ik de neiging om boos te zijn dat hij die "keuze bewust maakte" en verdrietig omdat er geen tussenweg is van contact. Vriendschap zit er niet in dan....
In mijn ogen was er ook niks mis met de relatie opzich behalve dat we de laatste maand even laks waren geweest, er een hoop stress was van andere dingen en de extra kriebel dus nu even zoek was.
Ik heb rustig met hem zitten praten (hem proberen een ander plek te geven in mijn hoofd en hart) en probeerde er vrede mee het hebben. Er was immers te veel op het bordje nu. Een doorstart zou nu bijna onmogelijk zijn en zelf zou ik deze manier van rationeel geruststellen niet vol kunnen houden de komende weken.
Mijn plan: " ik ga met droge ogen die deur uit en zie wel wat het leven voor verrassingen in peto heeft, wordt vervolgd...." Toen ik mijn jas pakte, stond hij op instorten. Ik vond het zo zielig, maar wat kon ik doen. Hij zei dat ik snel weg moest gaan, heb ik gedaan want ik weet dat hij (en zag het aan dat kopje dat wat nu nog huilen was dadelijk een enorm verdriet zou worden, en hoe langer ik bleef hoe pijnlijker dat ook voor hem zou zijn).

's avonds is het moeilijk. Ik weet dat het nog vruchtbaar is (niet nu maar wel voor over een paar weken). Ik kan geen reden vinden waarom het ongezond zou zijn om de relatie nog een kans te geven. Hij houdt nog wel van me anders zou hij toch niet "zooo" in paniek schieten en nog twijfelen. Ik snap wat hij bedoelt dat dat kriebeltje weg is, misschien heb ik dat ook wel even. HEt is ook wel gewoon, voor liefde moet er gewerkt worden in mijn ogen.
Romantiek is nodig en ook er rust en veiligheid in zien.
Hij maakte het ook zo moeiljk door opeens op alle momenten dat hij dacht is dit wel goed wat ik voel er een enorme druk op te zetten en zichzelf afte vragen of ik de vrouw van zijn kinderen zou zijn. (en ja je las het goed, we zijn studenten, jong en in mijn ogen weet ik ook niet wat ik voglende maand voor iemand voel en hoef ik dat ook niet te weten. Als ik echt weet dat het klaar is dan weet ik wel wat ik moet doen. Het is niet dat we op het punt staan om een huis te kopen en je even 2 keer zo goed over de dngen na gaat denken of iets dergelijks).
Voor mij was deze relatie, in vergelijking met andere, zo vruchtbaar. Wel de spanning dingentjes omdat je soms tegenpolen bent en toch de veilig- en eerlijkheid.
Dus waarom zou ik eignelijk niet willen dat het weer goed komt....? (tuurlijk heb ik nu extra tijd en vrijheid, eerder hield ik onbewust en bewust wel rekening met plannen maken met of we samen zouden eten of iets dergelijks. Maar hij belemmerde me nergens in. Er is ook geen ongezond reden om niet verder te gaan. Iemand die je slaat of "hem" niet in zijn broek kan houden, daar moet ik nu niet aan willen beginnen. Maar in dit geval... En ja ik ben jong misschien is alleen zijn wel goed, maar ik ben juist enorm gegroeid door hem. En voel me nu ook niet hopeloos in mijn eentje. Het is meer dat ik hem persoonlijk in mijn leven wil hebben niet omdat ik een relatie zou willen om de relatie...
Dus mijn plan is eignelijk maar gewoon alles laten rusten voor nu. Ik weet dat dat moet voordat ik weer contact zou kunnen zoeken. De emoties moeten een plek hebben om weer vanaf bijna blanco te beginnen. Hij moet de twijfels ook even verwerken en dan heb ik wel vertrouwen in dat het nog weer goed komt. Maar stiekem loopt er een stem te schreeuwen neee niet wachten!!! hij gaat je vergeten!!!! Hij is een binnenvetter, hij gaat het wegstoppen en dan blijft hij achter zijn keuze staan die die rationeel heeft gemaakt!... Die moet ik denk ik even negeren wil ik het een kans geven...
Moeilijk, moeilijk. Wat nou als ik te lang wacht en hij opeens een nieuw meisje ontmoet... (dan heeft het ook maar zo moeten zou ik dan maar meoten denken). Ik ben dus aan het kijken nar dat boek van Jay ten Brink, want moet het verwerken en toch ook weer niet...
Alleen zijn is ook helemaal niet gezellig! Soms wel lekker rustig en helemaal met niemand waar je rekening mee hoeft te houden bij het eten koken of je avond planning... Maar mis de "slaapfeestjes" en zijn gezelschap toch, samen met zijn persoonlijke humor en hoe/wie die was...