Het is al even geleden dat ik een blog heb geschreven, maar het is weer zover...ik ben gedumpt en verdrietig achtergelaten. Ik heb het nog geprobeerd met degene over wie ik vorige keer ook schreef. Hij wou me niet kwijt, wou het nog een keer proberen. We groeiden naar elkaar toe. Hij zei me nog "in het begin zei ik dat ik geen relatie wou, maar door jou kan ik dat nu niet meer zomaar zeggen". Na een tijdje ging hij ook mee naar mijn ouders en sliep hij bij mij.. hij wou dit zelf.

Hij smstte me wel tien keer per dag en elke ochtend voor het werk belden we even. Hij zei altijd dat hij me miste, dat ik zijn schatje was en dat ik niet bang hoefde te zijn hem kwijt te raken. Ook zei hij genoeg te hebben aan mij alleen.. Hij wou met me op vakantie en zou bij me blijven tijdens mijn operatie die ik nog moet ondergaan. Als hij een halve dag niets van me hoorde was hij al teleurgesteld. Ook was hij jaloers naar andere mannen. Toen ik een kopje koffie zou gaan drinken bij een goede vriend was hij de hele dag chagerijnig en gaf uiteindelijk toe dat hij dit niet kon en niet wilde dat ik daar alleen naartoe ging..

Toen kwam er een mindere periode. Hij verloor zijn baan. Hij werkte bij een eenmansbedrijf en zijn baas kon hem niet betalen. Hij had dus ook twee maanden achterstallig loon. Zijn baas had ook niets op papier gezet. Omdat ik zelf HR-adviseur ben en de wegen bij het UWV etc. ken, heb ik zelf voor hem een juridische vaststelling gemaakt en hem geholpen via de rechtswinkel zijn geld terug te claimen. Ik heb ook geholpen bij het solliciteren. Hem hier niet voor laten vallen.

Enkele weken geleden zei ik hem dat ik zekerheid wou. Ik kon niet meer tegen zijn twijfels over het al dan niet aangaan van een relatie en wilde verder. Hij wou me niet kwijt en zei het dan officieel te willen maken. Ik zijn vriendin... Hij sprak ook steeds over 'dit is onze eerste officiele dag he schat'

Toen kregen we een discussie op vrijdagnacht. We waren beiden stappen, hij met vrienden en ik met mijn beste vriendin, maar hij sliep bij mij en zou terug rijden. Ik vond dat hij nogal afstandelijk deed en zei hier wat van. Hij werd ziek zei hij en ging naar huis. De volgende dag zouden we 's avonds samen gaan stappen. Ik had de hele dag niets gehoord van hem en smstte hem. Hij vroeg opeens of ik uit ging. Ik zei 'ik zou met jou gaan toch?'
Toen kreeg ik een sms dat het beter was als we niet samen zouden gaan, omdat ik hem toch niet vertrouw :S
Ook zei hij het niet meer te weten. Toen ik vroeg m.a.w. het is over of wat? Zei hij in een sms terug dat het beter was en dat we zo ook niet gelukkig werden. Ik kon hem niet telefonisch bereiken dus smstte hem of hij dit nu de juiste manier vond zo via sms. Nee zei hij, we praten nog wel.

Gisteren dus afgesproken. Hij reageerde erg kort en chagerijnig. Eerst zei hij dat hij nu eenmaal geen relatie wilde hebben en het ook niet kon. Het werd te serieus. Na langer doorpraten zei hij opeens 'ik ben maar een keer in mijn leven verliefd geweest en dat was op mijn ex' (hij heeft vijf jaar samengewoond, maar dat is sinds 2 jaar over) Ik zei hem dus je hebt me voorgelogen al die maanden? Nee zei hij, ik heb nooit gezegd dat ik verliefd op je was. Bij mijn ex was het liefde op het eerste gezicht. Ik wil haar niet terug maar dat moet gewoon nog een keer zo gebeuren anders kan en wil ik geen relatie.. Ik werd boos.. niet boos worden zei hij ik heb hier geen zin in. Ik heb dit al eens eerder meegemaakt en wil dit niet.

Ik snap het niet... nu zegt hij dus ineens niets voor me te hebben gevoeld?? Hij wil pas een relatie als het weer liefde op het eerste gezicht is?? Dan wist hij toch al die tijd al dat dit niet zo was??
Hij wou me nog blijven zien zei hij, maar niet onder de noemer relatie. Ik zei dat ik dit niet wou, dat ik me belazerd voel...

Hij huilde en zei dat ik harde dingen zei tegen hem. Ik weet niet wat ik hiervan moet denken, maar dit is echt het ergste wat hij tegen me kon zeggen..al die maanden in een illusie geleefd...