Na een lange periode waarin het leek dat ik over mijn ex heen begon te raken is het verdriet weer terug.
In een opruimwoede kwam ik oude kaartjes tegen met mooie, lieve verhalen erop en dit was de druppel.
Ook hield ik de no-contact rule aan om mezelf te beschermen maar appt hij toch berichtjes waar ik iets mee moet. En dan is hij weer een beetje dichterbij....

Het is nu 8 maanden geleden dat onze relatie voor de tweede keer brak en ik mis hem, ik mis ons samen.
Dit alles tegen beter weten in, rationeel weet ik heus waarom het voorbij is. Dat hij niet echt voor mij kon gaan, en of dat nou niet voldoende liefde is of bindingsangst... het gevolg is hetzelfde.

De laatste tijd ben ik weer vaker down, voel me alleen tussen alle happy couples.
En ondanks dat ik veel onderneem en nieuwe vrienden maak, mis ik een relatie. Maar ik voel me nog niet klaar om een nieuwe relatie aan te gaan, om te daten.
Herkent iemand dit?

Ik merk ook dat ik er alleen voor sta bij heftige situaties prive en werk en ook dat raakt me.
Niet echt het beste uitgangspunt om te gaan daten, I know, maar juist dan mis ik een arm om me heen. Een lijf s nachts tegen me aan die me vasthoudt.

Helaas een negatief blogje vandaag maar ik wilde het van me af schrijven en ik merk dat het meelezen hier me vaak sterkt in dat ik hierin niet alleen sta.

Ik ben ook eind 30, en ik heb het gevoel dat ik de boot heb gemist: geen warme relatie, geen kinderen....Heel irrationeel maar zo voelt het steeds vaker.
Ik weet rationeel best dat er continue stellen uit elkaar gaan en dat er echt nog mannen zijn van mijn leeftijd die ook op zoek zijn naar hetzelfde. Maar ja dat gevoel....

x
Wende