Daar ben ik dan weer, voor de derde keer inmiddels (op deze site). Ik hoop ook echt dat dit de laatste keer is dat ik deze site ooit bezoek na mijn verwerkingsproces.
Misschien zijn er wat mensen hier die mijn verhaal nog kennen. Ik had zelf mijn relatie beëindigd na 4,5 jaar en we zijn zo'n 7 maanden uit elkaar geweest en weer bij elkaar gekomen. We misten elkaar te erg, er waren dingen in de relatie waardoor het niet werkte, maar we dachten dat het door de "time out" wel beter zou gaan. We hadden beide geleerd, we begonnen met een schone lei en hadden alles uitgesproken.
Er was niks ernstigs gebeurd in onze relatie zoals bedrog of iets in die trant, dus waarom zou het ons dan niet lukken? We hielden immers van elkaar.
Maar na 2 maanden op een roze wolk te hebben geleefd kwamen de eerste scheuren alweer, mijn ex bleek mij niet meer te vertrouwen, terwijl ik zijn vertrouwen nooit heb beschaamd. Hij was niet zeker dat ik het nu niet meer uit zou maken en durfde zich niet meer te geven, ik heb alles geprobeerd om aan hem duidelijk te maken dat ik het wel degelijk met hem meen. We hebben zelfs een verre reis geboekt volgend jaar, zodat hij wist dat ik hem wilde en dat de vorige breuk noodzakelijk was om door te kunnen. We hadden die inzichten nodig, we zaten te ver in een negatieve spiraal om onszelf zonder afstand daar nog uit te trekken.
Hij zag ook dat de breuk goed was geweest, maar zijn gevoel loslaten lukte niet meer. Door deze eerste krassen, kwam daar ook weer die ruzie.... Ruzie, ruzie, ruzie, om helemaal niks. Zo vreselijk. Ik hou zoveeeeeeel van die man, waarom wil het dan niet?
Nu 6 maanden later is het weer over, nu gezamenlijke keus. Maar het doet wel echt veel pijn, zit ik weer in de ellende. Ik zou bijna geen relatie meer aandurven want zit nu voor de vierde keer (2 andere relaties) in de liefdesshit. Weer dat vreselijke gemis, je weg weer vinden in je eentje. Ik zit helaas ook in een burn out, dat maakt ook dat ik anders in het leven sta dan ik altijd gedaan heb, op dit moment is mijn rationele denken niet aanwezig en hij was mijn stabiele factor, maar ook degene die veel moest incasseren van mij.
Al is het iets waar ik achter sta, het gemis wordt er niet minder om. We hebben nu alles eruit gehaald wat er in zat, dat is een geruststellende gedachte. Toch blijft het gevoel: "waarom lukt het ons niet" aanwezig.
Ik had graag gewild/gehoopt dat hij het voor mij was. Maar helaas. Ik ben nu 30, wil verder, wil een gezinnetje etc. Maar nu sta ik weer in een begin stadium, mijn weg weer vinden als vrijgezelle dame. Mijn stabiele ik weer creëren en uit de burn out.
Ik weet, er staan mij wat zware maanden te wachten, ook weet ik dat het goed gaat komen waardoor het toch iets minder heftig is dan mijn eerste keer dat ik deze site aanschreef. Dat verdriet was niet te omschrijven hard. Dit verdriet is hanteerbaar. Maar het gemis niet minder...

Eigenlijk wil ik gewoon even van mij af praten op dit moment, vandaar dit blog. Ik hoop dat ik ook wat steun kan zijn voor degene die het nodig hebben. Ik zal ook weer wat actiever zijn, al was ik hier liever niet geweest.