Beste Christian,

Praat erover met vrienden. Met veel vrienden. Hoe meer je praat, hoe meer je kunt verwerken. Als je wegkwijnt in je appartementje, ga dan even bij een goede vriend logeren. Eenzaamheid is niet de oplossing, jezelf omringen met mensen is het wel. Beetje bij beetje, na lange tijd, zal de pijn wegebben, met hier en daar een dipje. Het litteken zal blijven, maar je zal gegroeid zijn als mens.

Het kan ook altijd zijn dat ze ooit terugkomt, maar leg daar je hoop niet in, want dat zal je nog verder de dieperik insturen.

Ga in de zon staan, ga in de natuur rondwandelen, en ga van je pc weg. Neem enkele weken voor jezelf, om te verwerken. Ga eens goed los als je daar nood aan hebt.

Jouw leven is een gift. Je bent een mens, en je leven kan ongelooflijk geluk bevatten, doch ook ongelooflijke droefheid. Probeer hiervan de schoonheid in te zien, van dit menselijke leven. Je hebt grote emoties, je bent een gevoelsmens, je hebt een grote ziel... doe dit eer aan en zorg dat je jezelf 'hersteld' van het kwaad dat je is aangedaan.

Probeer uit het dal te kruipen, maak er een erestrijd van, een zaak van zelfrespect. En daarna, zijn er nog zovele mogelijkheden hoe je je leven voor de rest zal invullen. Slecht het tipje van de ijsberg heb je gezien.

Ooit, binnen enkele jaren, zal je als een ongelooflijke sterke mens uit dit alles zijn gegroeid en het leven op een veel hoger niveau beleven. Probeer dit pad te volgen, probeer nu reeds een sterke mens te zijn, die boven dit alles staat. Dit is niet alleen een verplichting ten aanzien van je kinderen, maar vooral ten aanzien van jezelf. Jouw leven is het allerbelangrijkst, en je moet dit waardig invullen.

Ik wou dat ik je meer kon helpen dan dit, maar ik denk dat je absoluut even bij een goede vriend moet gaan logeren om aan de vernietigende en gevaarlijke eenzaamheid te ontsnappen (ook al ligt dat misschien wat moeilijk om in te trekken, hij zal het wel begrijpen). Als je een goede vriendin hebt, vraag haar je af en toe een knuffel te geven, af en toe een knuffel van iemand van het vrouwelijke geslacht kan ook altijd helpen. Leg het de mensen uit, zij zullen je begrijpen. Leg hen uit waar je op dit moment in je leven nood aan hebt. Probeer veel te sporten (met vrienden), je gaat je er gezonder door voelen en het vervangt ietwat het gemis. Misschien wilt je goede kameraad/familielid wel een weekje of twee weekjes vrijaf nemen om met jou wat rond te reizen (dingen zien die je nog niet gezien hebt), leg hem je situatie uit en je nood aan hulp. Misschien een reisje naar het zuiden, waar de zon schijnt (dat maakt ietwat gelukkiger).

De storm duurt enkele weken, daarna kan je werkelijk beginnen verwerken en terug aan jezelf bouwen. Door deze stormige weken heenkomen is ontzettend hard, maar het gaat als je wilt.

Ikzelf zat gedurende anderhalve maand na de break-up zowat even diep, max 1u slaap per nacht, zware stekende pijn in de borst, een ingestorte wereld/droom, een leven zonder doel of zin. Ik weet dat het zo niet aanvoelt, ik geloofde het ook eerst niet, maar het betert, traag maar zeker. Na enkele maanden ben ik nu eindelijk in de herstellingsfase, en dit voornamelijk dankzij vrienden die me erdoor hebben getrokken (je moet hun hulp weldegelijk zelf opzoeken).

Doorzetten Christian! Ik wens je heel veel sterkte. Je komt hierdoor!
Zeg dit continu tegen jezelf. "Ik kom hierdoor!" "Ik kom hierdoor!"

wat heeft Rodeo het mooi omschreven, kan het echt niet beter zeggen maar hier een knuffel van iemand die ook weer op een zolderetage zit na ook een jaar geleden uit huis gezet te zijn... ik weet hoe je je voelt, ook ik had het gevoel niet meer verder te willen en kunnen. Hoe ik het gedaan heb weet ik niet, vaak vecht ik nog steeds tegen het verdriet maar ik vertik het om hem mijn leven te laten overnemen.

Lieve Christian,

Dit was duidelijk een noodkreet en ik ben blij voor je dat je hier je verhaal kwijt hebt gekund en 'Rodeo' jou hopelijk op deze manier heeft kunnen sturen.
Ik vroeg me af:
Is het niet mogelijk om in je oude huis met je kinderen te verblijven en dat zij ergens anders heen gaat? Toen mijn moeder wilde scheiden van mijn vader is zij verhuist omdat zij die beslissing had genomen.

Je bent er ook duidelijk in dat je overweegt een eind aan je leven te maken, een grotere noodkreet bestaat er niet. Het eerste wat je moet doen morgen ochtend is direct je huisarts bellen en kenbaar maken dat je je depressief voelt. Je hebt liefde, begrip en aandacht nodig van de mensen die van je houden maar vaak blijkt de weg naar heling sneller te gaan als een psycho therapeute je hierbij helpt.
Mijn vader had hier een aversie tegen maar de dag dat hij terug kwam van zijn eerste gesprek voelde hij 'lichter' aan en hij werd langzaam weer mijn lieve vrolijke papa (ik was toen 12, inmiddels 30).

Laat je weten hoe het gaat? En schrijf hier desnoods elke dag een stukje.. Weet zeker dat iedereen hier met je mee wilt denken en leven.

Warme groet.