Zaterdagmiddag was D-day. In de stad wat gegeten en gedronken. Ik wist dat hij niet zou gaan roepen dat hij zo stom was geweest, en dat hij verder met me wilde. Dus besloot ik mezelf sterk op te stellen, ik heb zelfs ietwat zakelijk gedaan.
Ik deed nuchter over het feit dat als hij niet meer aan onze relatie wilde werken zoals ik dat wel wilde, dat het dan geen zin had. Ik merkte dat hij opgelucht was dat ik er zo onder was en het gesprek niet moeilijk verliep. Het was juist wel weer gezellig op een gegeven moment, zoals het ook altijd was toen we nog een relatie hadden. Dat moet hij ook gedacht hebben, want na een tijdje pakte hij m'n hand, en deze heeft hij niet meer los gelaten totdat we weer gingen. Macht der gewoonte, of iets anders? Uit medelij kan niet, daar gaf ik hem geen aanleiding toe.
We spraken af vrienden te blijven een af en toe nog eens af te spreken. Bij het afscheid op het station zei ik dat ik geen contact met hem ging opzoeken, dat moest hij met mij doen. Toen knuffelde hij me drie keer, stevig en lang. Hij zei dat hij me had gemist. Ook keken we elkaar nog een tijdje aan met onze voorhoofden praktisch tegen elkaar aan. Uiteindelijk moest ík een stapje achteruit doen en ben ík weggelopen. Vrienden zeggen dat het gewoon een afscheidsknuffel was, dat hij het er ook moeilijk mee heeft. Maar dat gevoel krijg ik helemaal niet, en dan probeer ik er echt objectief naar terug te kijken! M'n hand vasthouden, me lang knuffelen, ik snap er helemaal niks meer van. Ik heb nu weer erg de neiging contact met hem te zoeken en te vragen wat dat nou was. Maar misschien is het beter om nu te wachten totdat hij weer contact met mij zoekt.. toch?