de klingelingeling is mijn hart... mijn gevoel..in honderden stukjes gebroken en vertrappeld.
vorige zondag ben ik zoals jullie al konden lezen ingestort. sindsdien zit ik thuis.
dagelijks te huilen.
hem te missen. de smeerlap. want dat is hij. me dingen voorliegen en dan mooi op een datingsite gaan staan. dat doet pijn.
me dan nog mooi zeggen dat ik me proberen goed moeten houden. en dat we vrienden kunnne zijn als ik er aan toe ben maar dat het nu nog niet aan de orde is. de arrogante zak !
maar ik zit hier nu wel thuis...aan de medicatie. kalmeermiddelen en antidepressiva.
gesprekken met mijn psychologe zijn verdomd confronterend en pijnlijk maar blijkbaar nodig om erdoor te raken.
slapen, huilen, aan hem denken..hem willen contacteren. heel de dag door herinneringen. gek word ik ervan.
morgen heb ik een afspraak bij een psychiater ih ziekenhuis. om te zien of een opname nodig is.
wie denkt die vent wel dat hij is me dit aan te doen?
en dan te verwachten dat ik vrienden kan blijven? of zal willen zijn?

ik keek naar mijn twee lieve boys vannochtend. mijn zonnetjes. zij verdienen een mama die er staat. en zich niet laat naar beneden halen door zo een vent die geen respect heeft.

en toch is het zo
ik wil hulp. ik wil mezelf terug.

een leuke vriend belde me op onlangs. een fijne babbel.die me deed inzien dat er fijne eerlijke mannen zijn. en toch kan ik hem niet vergeten. ik moet constant aan de mooie herinneringen denken. de slechte verdring ik.
ik ben zelfs niet boos omdat hij me dood heeft gewenst.

help..dat is alles wat ik kan denken...