Gisteren na het schrijven van mijn blog veel van de andere blogs en commentaren zitten lezen.
Wat vreselijk triest maar fijn tegelijk om te weten dat er meer zijn zoals ik.
Wat een hoop trieste verhalen en herkenbare gevoelens. De angst, de paniek, de pijn, wat herkenbaar, als je gek aan het worden bent is het makkelijk te denken dat het abnormaal is je zo te voelen, dat je overdrijft, dat je de enige op de wereld bent die zulke heftige gevoelens heeft. Fijn om te weten dat er meer zijn zoals ik, er ook verhalen zijn van mensen die wat verder zijn en het allemaal weer een beetje zien zitten of zelfs schrijven dat ze er klaar mee zijn. Heerlijk om wat steun en advies van jullie te krijgen!

Dissa, wat betreft de kinderen, ik zie ze elke week en de band met ze is gelukkig prima, ik denk zelfs beter dan die was dan toen ik nog bij ze woonde. Wat wel aan mij knaagt, is dat ik ooit de beslissing heb genomen mijn eigen geluk te zoeken en dacht dat ze dat later als ze volwassen worden, beter zouden begrijpen ook omdat ze dan zouden zien hoe gelukkig ik zou zijn met de geweldige vrouw waar ik voor gekozen had. Helaas gaat dat verhaal niet op, blijkt dat allemaal een zandkasteel geweest te zijn en zien ze hun vader nu vreselijk ongelukkig en begrijpen er waarschijnlijk niet zoveel van omdat in hun ogen hun mamma natuurlijk de wereldvrouw voor mij was.
Wat betreft het contact verbreken weet ik dat het moet gebeuren, de eerste stappen zijn al gezet, we werken niet meer samen(ja ook dat nog, we werken in het zelfde bedrijf, nog mooier ik ben haar werkgever ), zij gaat alleen nog werken op de dagen dat ik vrij ben, ik kom dus alleen haar naam nog in het rooster tegen en heb haar gevraagd haar best te doen uit te kijken naar ander werk. Haar ontslaan is voor mij geen optie, te hard en na een dienstverband van 6 jaar ook niet helemaal netjes.
Wat het verbreken van het privé contact betreft denk ik dat ik haar morgen ga vertellen dat ik ?¢‚ǨÀú' voorlopig'' geen contact meer met haar wil, we zouden samen lunchen maar er zal waarschijnlijk niet zoveel gegeten worden. "Voorlopig" zal voor mij moeten zijn totdat ik op het zelfde niveau al zij zit(als ik daar ooit kom), haar als goede vriend kan zien en niet als de liefde van mijn leven. Ik ben zo bang dat ik hiermee ook onze vriendschap verlies, ik heb er (bijna) alles voor over om die niet te verliezen maar weet dat als ik geen afstand neem dat ik mijzelf ga verliezen voor dat kleine beetje dat er nog van mij over is.
Wat betreft de schop na geven of wraak nemen zoals sommigen adviseren of gedaan hebben, dat lukt me niet, zo zit ik niet in elkaar, ook als mijn liefde voor haar minder groot zou zijn zou dit me niet lukken, niet om nog een deurtje open te houden voor haar maar gewoon omdat het niet in mijn aard ligt.
Als jullie nog goede adviezen hebben over hoe ik het morgen moet aanpakken , hoe ik mezelf sterk kan maken om niet alleen maar in tranen uit te barsten en haar duidelijk kan vertellen dat we geen contact meer moeten hebben dan hoor ik het graag .Ik zie er vreselijk tegen op maar wil het niet over de telefoon of per brief doen.
Bedankt voor jullie steun en adviezen!!

Olaf