Tja, en toen gebeurde het. Ik kwam op school en zag hem in eerste instantie niet, gelukkig. Maar wat gebeurt er??
Mijn klaslokaal zit op de derde verdieping, echt in een hoek, en zijn lokaal zit op de begane grond. En ineens zie ik hem voor mijn lokaal, naar binnen kijken. Ik keek hem een moment strak aan en keek toen weg. Het was vrij bizar, waarom komt hij in hemelsnaam helemaal naar boven???
Vervolgens was onze klas eerder uit, terwijl zijn klas pauze had en ja hoor, meneer stond bij de uitgang. Heb heel druk in mijn tas naar mijn autosleutel gezocht. (die ik vervolgens ook echt niet kon vinden, dus stond voor zijn neus mijn hele tas om te spitten), maar hem niet aan gekeken. Mijn klasgenootje, die ik had geïnstrueerd naast mij te blijven staan, vertelde me dat hij de hele tijd naar me had staan kijken.
Bizar... Wat doet hij op mijn etage? Waarom? Eerst dat smsje aan mijn kind, nu ineens voor het klaslokaal staan..
Het moet hem nu wel duidelijk zijn dat ik geen behoefte heb aan contact.
Voor het eerst in 2 maanden dat ik hem zag, en natuurlijk deed het me wel wat. Ik wil hem nog steeds. Maar waarom?? Ik ben veel rustiger nu, voel me stabieler, heb weer lol, ben die eeuwige onrust en angst kwijt. En dat is wat ik me serieus afvraag. Waarom zou ik terug willen in een situatie die niet goed voor me is? Met iemand die twijfelt?? IK weet dat ik fouten heb, maar ik ken ook mijn pluspunten. Net zoals ik zijn fouten en pluspunten ken. En toch had ik niet veel twijfels. Hij wel. Hij verdient mijn liefde dan niet. Ik wil gelukkig zijn. Blij zijn. Geen stress of onrust hebben.
Maar goed, de eerste confrontatie heb ik overleefd, ben benieuwd of hij me met rust gaat laten.