Lieve mensen,

Aansluitend op mijn vorige blog... Ik heb zowaar voor 01:00 mijn ogen dichtgedaan
Nu moest dat ook wel, want ik had thuis een zangles staan met m'n docent om 10:00! Dus braaf de wekker gezet om 07:30, daar finaal doorheen geslapen(verrassing ), wakker geschrokken om 09:35 , getracht het huis een beetje te luchten door alle deuren open te zetten, snel nog bepaalde bladmuziek opgezocht, thee gezet om mijn stem i.i.g. een beetje wakker te laten klinken, gordijnen geopend voor het eerst sinds I don't know when, iTunes geopend om de cantate te beluisteren die ik had moeten voorbereiden

Get the picture?

Docent kwam gelukkig een kwartiertje later & bovendien kent hij mij al ruim 10 jaar, weet van mijn ldvd-proces en de daarbij horende niet-lust tot studeren, dus zulke hoge verwachtingen had hij niet ingebouwd vanmorgen
Maar toch, met bovenstaande informatie in gedachten was het absoluut geen onaardige les. Nou ja, les... het was meer een sessie om de inkt uit eerder beschreven blogs weer te doen uitvloeien over het muzikale spectrum van mijn ziel (of zoiets ) De stem sprak behoorlijk goed aan en ik heb lekker staan zingen; Aria van Bach(Bwv 106), soli uit 'Musikalischen Exequien' van Schütz en enkele soli uit de 'Messiah' van Händel.

En juist het laatste stuk doet altijd wonderen met mij, al is er de laatste dagen ook iets vreemd mee aan de hand. De beroemdste tenor solo waarmee dit oratorium begint is 'Comfort Ye' gevolgd door de opzwepende aria 'Every Valley'. & nu komt het, want schijnbaar heeft mijn onderbewustzijn een ander tekstidee dan de schrijver. Ik betrap mezelf er elke keer op dat ik, als ik begin met zingen, start met 'Comfort Me' i.p.v. 'Comfort Ye'...

Niets alarmerends aan, maar het voelt wel een beetje vreemd, aangezien ik deze 'fout' nog nooit eerder heb gemaakt. De betekenis van dit stukje wordt hierdoor ook totaal anders. 'Comfort ye my people' is een geruststelling naar anderen toe, terwijl 'Comfort me my people' een soort 'pleading request' is vanuit mezelf naar anderen

Mijn viewpoint is weliswaar een andere dan de meesten van jullie zullen denken. Vanuit mijn beroep heb ik altijd de muziek toegepast om mensen te verblijden/troosten/ontspannen/ontroeren etc.. Muziek was dus vooral een middel om anderen te bereiken. Sinds de breuk met mijn ex is muziek maken een continue poging om een stukje innerlijke ziel terug te vinden, oftewel de inspiratie ontstaat vaker tijdens het musiceren en niet ervoor, zoals eerst.
Met de tekst 'Comfort me' zie ik dit letterlijk terug. Ik vraag als het ware aan de muziek om mij nieuwe kracht te geven. Best mooi als je er iets langer over nadenkt. De musici onder ons weten dat je ten alle tijden in dienst staat van de muziek terwijl je speelt of zingt. Ik ga op deze manier dus terug naar de bron voor inspiratie/troost om vervolgens in een later stadium weer dienstbaar te kunnen zijn aan diezelfde bron

Volgen jullie het nog? Hoeft ook niet meer, want dit blog is af

Liefs de dromer