Lieve ...,

Alvast, voor dat ik begin: sorry voor de shock. Ik weet dat je dit waarschijnlijk niet verwacht, zomaar, uit het niets.
Het kan zeker geen kwaad om gevoelens neer te schrijven.
Ik weet niet waarom ik mij zo voel, maar steeds komen er gedachten en herinneringen over jou, mooie tijden, de liefde tussen elkaar. Het heeft mij geraakt, ik ben verdrietig om je, ik kan enkel maar positief aan jou terug denken, (ikzelf had een mooi gedicht gestuurd) hopend dat je dit gedicht begrijpt?
Waarom blijven die gevoelens toch zo sterk voor jou, het antwoord wat ik hier op heb is dat ik intens veel van je heb gehouden en nu nog ondanks wat je mij heeft aangedaan.
Ik wil mezelf niet gek maken maar met al de emoties en verdriet, van onze relatie is er bij mij nog altijd hoop.
Iemand gaan zoeken voor steun om me verdriet te verwerken wil ik niet, het kan wel. Maar wie zal deze situatie begrijpen? Ik wil het samen met jou verwerken, het ligt eraan hoe we met elkaar omgaan en elkaar begrijpen.
Ik ben er nog steeds kapot van, ik heb dagelijks een terugval, ik mis je heel erg, jij bent de ware. Wat er ook is gebeurd ik heb nog nooit deze liefde zo sterk gevoeld voor jou.
Ik heb zoveel geleerd in onze relatie, dat het alles waard was. Ik word iedere dag wakker met de gedachte van “hoe kan ik jou de gelukkigste persoon op aarde maken.”
En ik geef toe, ik vind je nog steeds te bijzonder om je niet in mijn leven te hebben.
Welke relatie we ook hebben. Jij bent de enige die ik ken, die me zo aan het denken kan toe zetten.
Jij bent een van de meest opmerkelijke mensen die ik ken. Je bent zo simpel en diep en ingewikkeld tegelijk. Realistisch en emotioneel. Koel maar kwetsbaar. En dat maakt je fascinerend en leuk.
Ik kan zeggen dat ik ook nog vol liefde zit voor jou, ondanks de pijnen. Ik lieg als ik zeg dat ik niets meer voor je voel. Ik lieg niet als ik zeg dat ik een verdere relatie met je wil.
Ik weet alleen dat je een geweldig mens kan zijn, en met geweldige mensen om mij heen wil ik mijn leven leven.
Terwijl ik dit allemaal terug lees, en nadenk over wat er is gebeurt. Weet ik niet wat voor beeld je van mij hebt in je hoofd. En ik wil een kans om daar invloed op te hebben.
Je moet maar weten dat ik verdrietig en kapot ben, omdat ik je de liefste vind. En dat ik nog steeds wil dat we gelukkig zijn. Ik vind je het meest fantastische meisje op aarde.
Dat meen ik oprecht. Want je bent een geweldig mens, in ontelbare opzichten, en dat mag je nooit vergeten. Je hebt een hele lieve moeder en zeker ook een lieve vader, beide zijn ze heel anders in denken en handelen, dat heb ik zelf kunnen zien en dat vergeet ik niet.
Om de misverstanden te mijden kom ik liever niet buiten. Ik zal wachten wat de toekomst brengt?
Ik hoop dat het in de toekomst terug open bloeit,… Nu enkel hopen dat je mij gelooft? En dat je die kans wil herbekijken of geven?

Veel liefs, en bedankt dat je hier de tijd voor hebt genomen,
... xxx