Ik heb dit in word getypt en hopelijk is het niet te lang om hier te plakken....

De afgelopen twee dagen heb ik veel gehuild en veel nagedacht over alles. Nu het eindelijk voorbij is kan ik er iets objectiever naar kijken dan ik voorheen deed. Ben ook bij de psych geweest, wat weer voor nieuwe inzichten zorgde.

Het verhaal is eigenlijk als volgt. Mijn ex komt uit een familie van psychologen en psychisch niet helemaal in orde mensen. Zelf had hij voor de relatie ook al wat psychische problemen, zoals hypochondrische wanen, paniekaanvallen en dergelijke dingen. Hij liep ook al een tijdje bij de psycholoog.

Toen we net twee weken iets met elkaar hadden en alles nog heel pril was, bleek zijn zus ongeneeslijk ziek te zijn en had ze een beroerte. Ik heb hem zo goed mogelijk opgevangen als ik kon, heb naar hem geluisterd, hem getroost, voor hem gekookt, afspraken voor hem afgezegd en nog veel meer. Terwijl we elkaar pas een paar weken kenden. Ik had zo'n medelijden met hem en ik was zo verliefd. Dit zorgde ervoor dat er meteen al een bepaalde afhankelijkheid tussen ons ontstond. Toen zijn zus een paar dagen ziek was zei hij zelfs tegen me: "mijn familie vindt dat we allemaal voor elkaar moeten zorgen, maar ik heb daar geen behoefte aan. Bovendien heb ik jou toch." Een hele lieve opmerking, maar misschien niet op zijn plaats als je elkaar nog maar net kent.

We gingen op deze vertrouwde voet verder, hij vertelde veel over zijn vroegere problemen en ik luisterde altijd. Hij was gepest, zijn ouders waren gescheiden, ze hadden niet veel geld, hij had astma, hij werd hypochondrisch, allemaal heb ik het aan moeten horen. Keer op keer heb ik er met liefde naar geluisterd en hem altijd weer getroost. Ik begon steeds meer van hem te houden en dat wilde ik hem graag laten merken. Ik was graag en veel bij hem, hield ervan geknuffeld te worden en vertelde hem dat ik hem miste als hij weg was. Dit ging een half jaar goed, maar toen knapte er blijkbaar iets.

Ik was de hele dag aan het werk geweest en had die avond een afspraak met een vriend. Maar eerst zou ik met mijn ex nog gaan eten. Mijn ex belde echter af, omdat zijn tante op bezoek was. Ik vertelde dat ik het jammer vond, maar verder maakte het me niet veel uit. Ik ben vanuit het station langs de supermarkt gelopen en blijkbaar keek ik niet zo blij. Ik liep langs het raam van de kroeg waar hij zat, maar ik zag hem niet. Thuis maakte ik mijn eten klaar en was ik aan het eten. Toen werd er aangebeld. Mijn ex kwam huilend binnen en ik dacht dat er iets gebeurd was met zijn zus, met wie hij de laatste tijd af en toe ruzie had. Ik vroeg hem wat er was en hij vertelde me dat ik teveel problemen had, dat hij er niet meer mee om kon gaan en dat ik onmiddellijk naar de psycholoog moest, want ik had borderline. Dit kwam voor mij totaal onverwacht en mijn eerste reactie was woede. Ik vroeg hem of hij me probeerde te chanteren om naar een psycholoog te gaan. Hij zei dat hij dat inderdaad deed. Ik werd kwaad en zei dat ik geen relatie wilde met iemand die me chanteert, waarop hij zei dat het dan uit was en huilend wegliep. Ik was doodongelukkig en vroeg me af hoe dit nu weer had kunnen gebeuren. Ik gaf mezelf de schuld, want blijkbaar had ik toch echt psychische problemen. (Feit was, dat ik die zomer een veeleisende baan had en ook nog een tentamen probeerde te herkansen, waardoor ik de laatste weken nogal gestresst rondliep en iets meer van hem vroeg dan anders. Bovendien had hij nu niet de kans om zijn problemen steeds weer te uiten). Een paar uur later hebben we gebeld en heb ik aan zijn eis toegegeven om hulp te zoeken. Ik heb een faalangstcursus gevolgd omdat hij dat graag wilde. Zelf wilde ik helemaal niet, maar dan zou hij me verlaten en dat wilde ik ook niet.

Dit is het breekpunt geweest in de relatie. Vanaf dat moment was het voor hem blijkbaar duidelijk dat ik psychische problemen had en kon die mening niet meer veranderen. Mijn hele gedrag is onder de loep genomen. Het bracht hem in een dominantere positie en zorgde ervoor dat ik me dommer voelde dan hij, want hij wist het toch allemaal. Ondertussen bleef hij wel over zijn problemen praten en bleef ik een luisterend oor. Op het moment dat ik weer problemen had, voornamelijk met mijn studie, was het weer mis, deed ik alles weer fout en had ik weer hulp nodig. Ik werd er onzeker van en voelde me steeds kleiner worden. Ik begon angsten te ontwikkelen voor de normaalste dingen, spinnen was ik bang voor, ik vond het eng om op vakantie te gaan, durfde ook niet meer te vliegen en was bang om voor mezelf op te komen. Dit bevestigde zijn idee over mijn problemen alleen maar en maakte mij nog onzekerder, we raakten in een neerwaartse spiraal. Het erge is dat ik ook last kreeg van psychosomatische klachten. Ik had heel erge buikpijn, waarvoor ik vaak naar de dokter ben geweest en had vaak het gevoel flauw te gaan vallen. Een keer vermoedde ik dat het door hem kwam en stond ik op het punt het uit te maken, maar hij moest zo huilen en zei: "laat me maar weer alleen als het moeilijk wordt, dat doet iedereen altijd". Ik vond dit zo zielig dat ik bij hem ben gebleven en dacht dat we dit nog wel konden overwinnen. Maar de pijn ging door, mijn angsten werden erger. Ik begon bang te worden als hij wegging. Bang dat hij weer tot de conclusie zou komen dat hij het uit moest maken omdat ik problemen had. Maar ook bang dat hem iets zou overkomen of bang dat hij teveel zou drinken. Uit angst probeerde ik hem af en toe over te halen thuis te blijven of vroeger thuis te komen. Ook miste ik hem vreselijk als hij er niet was. Ik voelde me zo afhankelijk van hem, ik had het gevoel dat hij de enige was die me werkelijk kende en ik wilde hem niet kwijt. Ik zou voor hem sterven, ik zou alles voor hem doen, als hij maar bleef. Het begon steeds meer pijn te doen als hij weg was en hij was er steeds meer van overtuigd dat ik niet normaal was. Ik raakte er zelf ook van overtuigd, maar ik wist niet meer wat ik eraan moest doen.

Ook zat ik nog altijd met de verkeerde studie, ik begon er aan te twijfelen, ik begon aan mezelf te twijfelen. Hij bleef aandringen dat ik er mee op moest houden, ik kon het toch niet. Ik was er niet geschikt voor, ik kon immers al niet eens met mijn eigen problemen omgaan. Middagen heeft hij op me ingepraat dat ik ermee op moest houden, dat ik het niet kon. Totdat ik uiteindelijk de knoop doorhakte. Hij was zo gelukkig. Ik was blij dat het eindelijk weer wat beter ging tussen ons en heb nooit meer omgekeken, heb er nooit meer bij stilgestaan. Ik gaf mijn meisjesdroom op en het deed me weinig, want ik maakte hem er gelukkig mee.

Ondertussen had hij het nog altijd moeilijk met de scheiding van zijn ouders, zijn zus, zijn hypochondrie, zijn angsten, zijn scriptie?¢‚Ǩ¬¶ Overal heb ik hem geholpen waar ik kon, ik had immers toch tijd over nu ik geen studie meer had. Hij was het enige dat nog telde. Hij was mijn nieuwe leven, mijn nieuwe meisjesdroom. Maar ik bleef bang, bang voor alles in de wereld, bang om te reizen, onze vakantie was een hel. Steeds banger om hem kwijt te raken. Ik bleef voor hem zorgen, steeds vaker, steeds meer, het gaf me zoveel voldoening, het was het enige wat telde in onze relatie. Maar het zoog ook de kracht uit me, vaak was ik te moe om andere dingen te doen en heb ik afspraken afgezegd. Vaak had ik teveel buikpijn om nog naar buiten te gaan. Ik zou een boek over zijn leven kunnen schrijven zovaak heb ik al zijn verhalen aangehoord. Soms vroeg hij me: "Ben ik wel een goed mens?", ik heb hem altijd verteld dat hij geweldig was, ik heb hem geholpen met zijn verslagen als hij weer onzeker was. Ik luisterde naar zijn hart als hij bang was dat hij een hartaanval kreeg. Iedere dag weer. Altijd met liefde.

We woonden samen, ik had hier zo lang naar toegeleefd. Mijn droom kwam uit, nu kon het bijna niet meer uitgaan, maar toch bleef ik weer bang. We hadden ook veel mooie momenten samen, we hielden veel van elkaar en gingen vaak wandelen (af en toe voelde ik me dan wel weer duizelig). We deden veel andere leuke dingen samen en hadden echt dingen die van ons waren. Alles was van ons, niets was meer van een van ons beide.

Toen gingen we naar Brussel. Ik voelde me zo intens gelukkig toen we door de stad wandelden, op dat moment voelde ik me alsof ik alles had. Een lieve vriend, een mooi huis, goede cijfers op mijn nieuwe studie, leuke vrienden. Ik had echt alles. Ik begon zelfs te zien dat ik wel erg vaak irrationeel bang was geweest voor dingen waar ik eerder nooit bang voor was. Ik was zo positief dat ik zeker wist dat ik dit kon veranderen. Deze relatie ging niet meer uit, dus ik hoefde niet meer bang te zijn dat hij er stiekem op broedde om het uit te maken. Hij was immers ook zo gelukkig met mij.

Toen we thuiskwamen kreeg ik de eerste klap. Mijn broer was opgenomen met een psychose. Ik voelde me schuldig dat ik het niet eerder had gemerkt, ik kon er nachten niet van slapen. Ik wist niet meer wat ik moest doen en keerde in mezelf. Van mijn ex kreeg ik de opmerking: "Ik ben bang dat ik nu niet meer alle zorg ga krijgen die ik altijd van je kreeg." Ik voelde me schuldig dat ik er niet voor hem was en stelde hem gerust.

Ondertussen verviel ik hierdoor wel in het oude patroon van angst. Ik wilde graag veranderen, maar had hierbij hulp van hem nodig, ik had bevestiging nodig dat hij het niet stiekem uit wilde maken, dat heb ik hem ook gevraagd, vier dagen voor het uit ging. Hij knuffelde me en zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dat het allemaal goed kwam. Dat hij me wilde helpen te veranderen, als ik hem maar meer tijd voor zichzelf gaf.

Vier dagen later ging hij uit met zijn commissie, terwijl ik hoopte dat hij thuis zou komen. Een paar smsjes van mijn kant dat ik me kut voelde is alles wat er nog nodig was om het uit te krijgen tussen ons. Hij stormde die nacht weg en wilde nooit meer met mij praten. Daarna dikke ruzie om het huis en om andere dingen. Een aantal opmerkingen van zijn kant om mij opzettelijk te kwetsen. Het doet zoveel pijn. Mijn meisjesdroom is kapot, alles waar ik voor vocht is weg. Al het geluk dat ik in Brussel voelde is over.

Op het einde van de relatie was ik altijd maar in paniek. Het leek een gunst van zijn kant dat hij nog bij me bleef. We hebben hier nooit over kunnen praten, want het resulteerde altijd in ruzie. Uiteindelijk kon hij er niet meer tegen. Ik was veranderd in een hoopje ellende. Alles wat ik ooit voor mezelf had opgebouwd was weg, door hem uit me gezogen. Nu is hij kwaad over wat ik hem heb aangedaan. Maar wat deed ik dan? Ik kon er werkelijk niets aan doen, heb me altijd voor 100% ingezet, steeds kleiner wordend, steeds onzekerder. Ik had steeds meer het gevoel dat ik niet normaal meer ben, maar in hoeverre is dat zo? Volgens wie was ik niet normaal? Misschien ben ik wel normaal, maar zijn kleine dingen opgeblazen tot grote psychische problemen. De neiging tot psychische analyse, waar ik me altijd aan heb geërgerd bij hem en zijn familie, heeft me kapotgemaakt. Het is niet de bedoeling om steeds maar geanalyseerd te worden. Niet door R. en zeker niet door zijn gekke familie. Als ik nu naar mezelf kijk valt het allemaal wel mee. Mijn lichamelijke klachten zijn weg, en de meeste van mijn angsten inmiddels ook. Hij had gelijk, ik had iets moeten doen aan mijn problemen. Namelijk inzien waar ze vandaan kwamen en er een einde aan maken. Onbewust heb ik dit ook wel geweten, maar ik was bang voor het einde. Ik was bang hem te verliezen, want ik hield zielsveel van hem. Ik was bereid met alle problemen te leven als ik maar met hem kon leven. Ik was zelfs nog bereid er samen aan te werken zodat we misschien ooit eens samen konden leven zonder alle problemen en dan bedoel ik niet alleen mijn angsten, maar ook zijn angsten. Blijkbaar was hij niet zo bereid als ik, blijkbaar was zijn liefde of zijn inzicht niet zo groot, want hij vond het nodig het uit te maken. Om weg te rennen. Ren maar, ren maar ver weg. Zo ver dat ik je niet meer hoef te zien, want je bent te zwak.

Een maand later doet alles nog heel veel pijn, ik kan er nog niet van slapen. Blijkbaar was er voor hem geen andere oplossing meer mogelijk. Nu hoef ik niet meer na te denken over al zijn problemen over zijn verrotte jeugd en zijn stervende zus, zijn wacko-ouders en het medium. Nu hoef ik niet meer naar zijn hart te luisteren, het zou maar zomaar stil kunnen staan.

Het enige hart waar ik naar moet luisteren is mijn eigen hart. Ik had dat al veel eerder moeten doen. Op die regenachtige zomerdag dat ik uit mijn werk kwam en met een chagrijnig gezicht langs dat café liep. Toen ik beschuldigd werd van borderline. Indirect werd ik dus beschuldigd van labiliteit, ego?ɬØsme, waanbeelden, manipulatie, misplaatste woede en vijandigheid. Als je van zoiets beschuldigd wordt, en die persoon meent het werkelijk, is al het vertrouwen weg. Het was het breekpunt in de relatie en ik had hem nooit moeten vragen om terug te komen.