ik heb hetzelfde meegemaakt. zodra het houden van er niet meer is en je bent uit elkaar lijkt het of je naar een heel ander persoon kijkt, mijn ex is bijvoorbeeld voor mij nu een totale vreemde. ik denk ook niet dat je die goeie tijd die je gehad hebt moet vergelijken met nu, er is gewoon een hele verandering opgetreden. zij heeft afstand genomen van jou en laat dit nu duidelijk merken, je deelt tenslotte niks meer met elkaar. jij kan haar nog niet loslaten en hebt die behoefte nog wel om bij haar te zijn, zij duidelijk niet.

Niet de geloven eigenlijk hoeveel gevoelens een mens doormaakt in het verwerkingsproces van liefdesverdriet. Verdriet, spijt, eenzaamheid, woede, onzekerheid, noem maar op. En soms een aantal tegelijk, heel fijn!

En dat patroon waar je in zat, dat zien te doorbreken is al een opgave op zich. Zoals in jouw voorbeeld dat je even zou willen bellen. Ik herinner me ook talloze momenten waarop ik even wilde bellen, even wilde praten, even wilde vasthouden.. eventjes maar. Maar dat eventjes werpt je meteen weer een stuk terug. En je moet juist van dat patroon af.

Het is eigenlijk net een beetje als met een kind dat aan je been hangt en het los moet laten als het iets moet gaan doen wat niet in zijn/haar vaste patroon zit. Loslaten is moeilijk omdat je het vertrouwde ineens moet laten gaan en in een nieuwe, enge situatie terecht komt. Angst dus. Vind je het gek dat daar weerstand tegen is. Maar hoe langer je het uitstelt, des te meer weerstand krijg je en hoe moeilijker het wordt.

Je doet jezelf een groot plezier met het geforceerd doorbreken van de patterns (echt iets totaal anders gaan oppakken en afleiding) en het stukje bij beetje te verwerken. Goed van je dat je niet gebeld hebt, ikzelf heb die fout in het verleden wel eens gemaakt. En reacties die dan niet voldoen aan jouw verwachtingspatroon hakken er dan ook weer flink in.

Maar zo te lezen handle je alles wel op de juiste manier. Ga zo door, die tunnel is niet oneindig.

-change is inevitable-

Jullie reacties doen me goed... Daarom is dit ook zo'n fijne site.
Echt heel die stortvloed aan negatieve gevoelens de hele dag door. Terwijl zij ook nog in mijn kop zit. Het is echt niet eerlijk.

Ik doe echt mijn best om haar los te laten. Maar het lukt me niet. Ik smacht zo enorm naar een teken van haar. Een teken dat ik belangrijk voor haar was. En ik weet zo goed dat ik daar niet naar op zoek moet gaan. Het geeft me toch geen bevrediging. Ik moet haar echt loslaten. En dat is zo zwaar..
Een geluk is dat ze ver weg zit in het buitenland, je bent er niet zomaar. Bellen kan wel, maar neemt ze toch niet op. Blijven sms'jes over en ellenlange emotionele mails, waar je geen reacties op krijgt.
Heb haar buitelandse nummer al uit mijn telefoon gehaald, dus daar kan ik haar niet meer op bellen. Nu nog zorgen dat ik niet meer mail. Het moet echt! Maarja, soms ben ik zwak en is die mail toch weer gestuurd ofzo.

Vanavond een hele moeilijke avond gehad. Naar een theatervoorstelling gegaan waar we samen kaartjes voor hadden. Zij zit nu in het buitenland, dus met mijn moeder gegaan. De voorstelling was erg leuk, maar ik heb er geen moment om kunnen lachen. Ik hoorde daar met HAAR te zitten!! Dat was ons plekje. Die wereld heeft zij mij laten zien. Zes jaar lang hebben we theatervoorstellingen bezocht daar. Maar dat is nu over en uit. Pff...

oh, oh oh, ik heb zo vreselijk met je te doen als ik dit lees. Jij zit waar ik zo;n 5 maanden geleden zat. En alles, maar dan ook alles wat je schrijft herken ik. Die stortvloed van emoties. Je bent boos, maar ook weer niet want je houd nog van haar. Het voelt alsof er gif in je lijf zit. Alsof er een stuk van je lijf is geamputeerd. Je kunt niet eten, niet slapen, je bent compleet in paniek, in shock. Je kan maar aan 1 ding denken: aan haar. Ik weet dan ook niet goed wat ik moet schrijven om je een beetje te steunen, omdat ik weet dat niets helpt op dit moment. Kijk eens op de site www.liefdescursus.nl en dan bij liefdesverdriet/tranendal. Dat heeft mij toen erg geholpen. Maar wat je ook doet, blijf vertrouwen hebben. HET GAAT HELEMAAL 1000% OVER! En je gaat, zelfs alleen, net zo gelukkig worden als met haar! En misschien nog wel gelukkiger. echt waar, geloof me. Je bent niet uniek. Er zijn miljoenen mensen je voor gegaan die dit zullen beamen. En het mooie is, daar hoef je helemaal niks voor te doen. De tijd heelt alle wonden. En die mails schrijven, dat heb ik ook gedaan, wel 20 stuks. Want elke keer dacht ik dat er nog iets was dat ik haar nu toch echt moest laten weten. maar ik zie nu dat er in elke mail (elk 6 kantjes lang) vrijwel hetzelfde stond. Dus als je een advies van me wil. Stop ermee. Je probeert namelijk maar 1 ding (en als je 100% eerlijk tegen jezelf bent, dan zul je dit ook aan jezelf toegeven) en dat is haar zo te beinvloeden met die mails dat ze bij je terugkomt. ZE KOMT NIET BIJ JE TERUG. Hoe sneller je dat accepteert, hoe eerder je door het proces heen gaat. Je hoeft haar niet meer te mailen, het is uit (en ik weet dat je dit niet wil horen, maar het is de waarheid). Zij heeft er geen recht meer op te weten hoe het met je gaat. Ze wil jou niet meer en alleen al om die reden zou jij haar ook niet meer moeten willen (ik weet het, het klinkt hard, maar het is zo: uit is uit en niet aan). Dus stop met mailen. SChrijf het desnoods op wat je haar wil mailen, maar stuur het haar niet. Over 4 maanden heb je er anders spijt van. Dan zie je hoe belachelijk je je hebt gedragen. Maar ik snap natuurlijk dat je wil mailen, ik snap het als geen ander. Maar stop met contact zoeken, het doet je uiteindelijk geen goed. Elke keer als je contact wil zoeken spreek je af dat je bijvoorbeeld een vriend, of je moeder belt. Die je dan weer even met beide benen op de grond zal moeten zetten. Want je kan je eigen geest nu niet vertrouwen.
Maar echt: het gaat over. Neem er maar gerust een jaar de tijd voor. Maar na een maand of 4 zul je je al veeeel beter voelen, geloof me. En na een jaar zul je je niet eens meer vor kunnen stellen dat je ooit een realtie met haar hebt gehad.
Heel veel sterkte!