Zit nu 2 maanden zonder me vriend. pff wat is het zwaar. Merk nu wel dat als ik alleen thuis ben sneller een drankje neem en het me allemaal niet meer zo kan schelen. Sinds me vriend weg is is er alleen maar gezeik geweest. Ik wil niemand tot last zijn en zeg tegen iedereen dat het allemaal wel goed gaat. Ondertussen denk ik dan ''wanneer gaan ze weg dan kan ik weer een drankje nemen'' Zonder dat voel ik me klote en eenzaam. Ik heb het idee dat als ik zo blijf doorgaan er helemaal niet meer vanaf kan komen en over een jaar met torehoge schulden zit. Ik heb niet echt iemand om mee te praten.

Gister ale spullen ingepalt en klaargezet voor de verhuizing. Toen ik er mee bezig was had ik er een goed gevoel over en wist ik hoe het zou zijn als ik nu alleen in het huis zat.. Nu weet ik het niet meer, dit is niet wat ik wil.. ik zit hier met nieuwe spullen maar het voelt niet aan als dat het mijn spullen zijn. Ondanks dat alles in ingepakt blijf ik het gevoel hebben dat ik elk moment wakker word en dat het allemaal maar een nare droom was. Waarom moet het allemaal zo snel. Kan ik het wel alleen zijn. Hoe ga ik vanuit hier verder met mijn leven, wil ik dat nog wel zo verder gaan...

Gister avond wou mijn vriend met me praten, na 6 jaar relatie en 3 jaar samenwonen komt hij er opeens achter dat hij dit niet wil. Hij wil zijn vrijheid hebben en is nog niet toe aan samenwonen. Hoe kan je dat zeggen na 3 jaar???