Volgens mij klinkt dit vrij triest.. Maar ik kan dit echt niet meer. Net via msn gezien dat ze ''weg'' is ja weg naar hem. in zijn armen liggen.. tegen hem zeggen dat ze van hem houd. Ik voel me zo niks waard. zit weer alleen achter mn pc. mezelf weer vol gieten.. Ik lijk volgens mij echt op mn vader. Die zich nog steeds elke dag kapot zuipt vanwege mn moeder, Zo vader zo zoon klinkt er nu door mijn hoofd. Hoe heb ik het zover laten komen ik dacht altijd dat ik zo sterk was. Hoe kan ik nu zo kapot zijn en me zo alleen voelen. Niemand om tegen te praten dan deze site. Voel me zo zielig en ik wordt kots misselijk van mezelf als ik in spiegel kijk.

Vandaag vanaf mn werk toch weer aanwezig geweest op LDVD.. Ik ben zo moe , maar kan niet slapen.. Ik kan alleen nog maar denken. Aan hoe verschrikkelijk kut en alleen ik me voel. Ik ben geestelijk echt helemaal op gebrand en kan nergens meer op concentreren.. Nu alleen echter de pc met als schrale troost mn siggie en mn biertje.. Voel me al kansloos terwijl ik het typ. Maar aan de andere kant weet ik.. dit is een dip.. Teminste dat hoop ik. Ik wil/hoop ook zo erg dat zij zich ook zo slecht voelt. Naja misschien moet ik daar niet aan denken , de gedachte wil alleen mn hoofd niet uit. Straks weer alleen in bed liggen. Aleen zijn en verdrietig.

Ben er alweer een tijdje niet geweest.. Het ging afgelopen tijd weer iets beter.. Week helemaal geen contact meer gehad en voelde me ook weer beter. Maar lang leve msn problemen waardoor je geblockte mensen weer te voorschijn komen ge-unblockt en wel heb ik toch weer contact met haar gekregen.. De dingen die ze zei. de hoop die ik weer kreeg , dit ondanks alles wat ze me aan heeft gedaan.. na het vreemdgaan , en de leugens daarom heen. Ondanks dat smeekte ik huilend in de avond stil alleen in bed of ze bij me terug wou komen. De hoop de ze wekte door dingen te zeggen als : ik wil je op dit moment nog niet terug , of : ik hou van je en ik mis je zo verschrikkelijk..

Hallo Mensen..

Sommige hebben mijn verhaal al eerder gelezen. Maar ik kan nu toch wel
zeggen dat ''de aap uit de mouw is '' Ze is vreemd gegaan.
Ik heb haar de waarheid verteld wat ik nu van haar vind. En dat ik haar gezicht NOOIT meer wil zien. Ik vind het moeilijk ,het lijkt wel of ik nu met een ander soort verdriet zit. Verdriet met woede.

Ik ben me de afgelopen week wel iets beter gaan voelen. En dat wil ik ook vast houden. Ik raak niet zo erg meer in paniek als ik er aan denk.
En begin weer meer te eten. ( komt denk ik ook door al dat trainen )
Maar goed. That what not kills you , can only make you stronger.

Hallo,

Ben hier redelijk nieuw in. Dus ik zal mijn best doen het allemaal een beetje duidelijk voor iedereen (*lees mezelf ) neer te zetten.

Het begon 2 weken geleden.. Net na de carnaval wou ze meer ruimte hebben.
Dit sloeg na een paar dagen al om in ''misschien kunnen we beter vrienden blijven.. Dit terwijl 4 dagen ervoor nog voor die liefde aan mij wordt verklaard. Nu na 2 weken rommelig contact heb ik besloten er ( met heel veel moeite ) een punt achter te zetten.

Maar hoe langer ik haar niet spreek, hoe meer ik haar mis. De pijn is afentoe echt ondragelijk. En de gedachte 'wat voor zin heeft het allemaal nog' wordt steeds moeilijker te onderdrukken.