Ik heb de hele nacht niet geslapen. Ik krijg het beeld van haar met hem niet uit mijn hoofd. En die teksten in de smsjes zijn te erg. Mijn hoofd zegt steeds doe nou rustig. Laat het gaan. Maar ik de hele nacht wakker gelegen.

Ik ben bang geworden om naar mijn ex te gaan. We moeten voor de kids elkaar 3 tot 4 x per week zien. Maar ik ben nu steeds banger geworden dat een dezer dagen ze zal vragen om een gesprek. Dat ze mij zal zegen dat ze van die ander houdt. Ook al weet ik dat ze iets met hem heeft en wrs ook verder met hem wil blijft het mij om de keel heen grijpen.

De laatste dagen ging goed. ik kon haar om me heen hebben zonder gevoelens. Ik vond het best fijn. we willen allebei niet meer verder met elkaar. Maar ze doet nu dingen die ze nooit deed. Koopt een telefoon met internet. Was ze altijd anti op. Maar hij heeft dat ook. Dus daar ga ik weer. En dan slaat mijn hoofd weer even op hol. De seks die ze hebben kan ik aan. Het zit nu dieper. Het idee dat ze tegen hem zegt dat ze van hem houdt. Dat doet pijn. Maar ik weet niets. Ik wil het ook niet weten. Maar mijn hoofd doet soms dingen die ik niet begrijp.

Vandaag heb ik de eerste stap gezet in de goede richting. Daar is wel een eerste hele foute stap voor nodig geweest. Ik heb haar telefoonrekening gezien. Daar was heel duidelijk te zien dat het contact met haar nieuwe vlam niet over is zoals ze zei. Maar ik heb haar daar niet mee geconfronteerd. Ik heb het voor mezelf gehouden ook al was het heel erg moeilijk. Ik ga haar niet meer controleren. Ik ben het zat. Alles wat ik doe werkt averechts. Dus ik heb een enorme stap gezet.

Vandaag hadden we sinds lange tijd weer even samen. Zonder de kinderen. ik had me hier de hele dag op verheugd. Ik sms-te of ze wilde blijven eten en dacht zelfs stiekem aan een leuke avond op de bank met een wijntje erbij. Ik was zo zeker van mezelf om haar weer een beetje te winnen voor me. Ik wilde haar laten zien wat voor een leuke en goede vent ik ben en niet meer herinneren aan de lul die ik was.

Ik heb mijn (bijna)ex een brief gestuurd. Daarin heb ik haar bedankt voor de 12 mooiste jaren van mijn leven. Ze heeft me 12 jaar lang gelukkig gemaakt. En soms wat minder. Ik ben haar zo dank voor alles. Vooral dat ze mijn soulmate was en de moeder van mijn 2 prachtige kinderen. En ik blijf altijd met een warm en fijn gevoel terug denken aan onze jaren samen.

Ik ben er bijna. Mijn hoofd en hart zijn alleen nog niet op een lijn. Mijn hoofd zegt het is over. Die weet dat het niet meer gaat en dat er geen herkansing komt. Het geeft een soort rust die ik nodig heb. Door die rust is het verdriet en de pijn een stuk minder intens geworden. Maar mijn hart wil nog niet mee. Het hart blijft van haar houden en wil haar niet kwijt. En nu is het mijn taak om mijn hart te overtuigen van de realiteit.