Ik ben er bijna. Mijn hoofd en hart zijn alleen nog niet op een lijn. Mijn hoofd zegt het is over. Die weet dat het niet meer gaat en dat er geen herkansing komt. Het geeft een soort rust die ik nodig heb. Door die rust is het verdriet en de pijn een stuk minder intens geworden. Maar mijn hart wil nog niet mee. Het hart blijft van haar houden en wil haar niet kwijt. En nu is het mijn taak om mijn hart te overtuigen van de realiteit.

Maar dat is het moeilijkste want mijn hart zegt dat dit de meest perfecte vrouw is die ik maar kan wensen. Alles is goed bij haar. Maar waarom ging het dan zo. Waarom ging ik dan de fout in. Waarom blijf ik haar op een voetstuk plaatsen. Als ze echt zo geweldig is waarom dacht ik toen niet na. Dit doet het meeste pijn. Want ik heb een maand lang met oogkleppen op gelopen en niet naar het brede plaatje gekeken. Dat doe ik nu wel.

Gisteren hebben we lang gepraat. We kunnen goed met elkaar praten en ik heb zelfs met haar en de kinderen gegeten. En dan komt de nostalgie weer terug. Het gezinsgevoel komt weer boven zetten en dat ben ik kwijt. Ik dacht toen alleen maar aan mezelf en dat kan ik mezelf nooit vergeven. Dus ik kom daar niet veel verder mee.

Ik ben weer begonnen met mezelf te koop te zetten. Het stukje wat ik mis in mijn leven weer op te laten vullen. Maar ik kan het niet. Ik kan niet denken aan een date. Want dan denk ik meteen aan onze dates. En hou fijn wij het hadden. En dan denk ik weer aan hoe zij misschien op een date van haar zou zijn. En alle blije gevoelens die ik dan heb zal zij ook hebben en zit ik weer aan de grond. Dus ik heb een afspraak gemaakt met de huisarts voor het starten van medicatie. Kijken of ik daardoor minder ga malen. Ik hoop dat het lukt.