Nou na van het weekend te zijn gaan stappen heeft een meisje mijn tel. nummer aan mijn vrienden gevraagd.

Ze smste dit weekend of ik gisteren wat wilde komen drinken bij haar thuis.

Van het 1 kwam het ander..enfin...

Nu heb ik er best spijt van, omdat ik met mijn gedachten nog altijd bij mijn ex zit.
Voel me verdrietig EN schuldig tegelijk.

En de 14e.. tja dat is de dag dat ik een relatie kreeg met mijn ex.
Wat een dubbel gevoel.

Zo, het weekend is weer bijna achter de rug.

Het begon best okay, vrijdag naar de kroeg gegaan met vrienden. Ik voelde me best wel goed, alleen dat ene miste ik weer... nog altijd zijn mijn gedachten bij Daniëlle.

Ik zag/zie er ook weer uit als een zombie, wallen tot aan mijn kin, en uitslag van de stress....lekker om dan in de kroeg te staan.

Toch heb ik 2 telefoonnummers van meiden in mijn handen geschoven gekregen. Leuk voor mijn ego, maar ik moet er niet aan denken.

Gisteren werd ik door 1 van die meiden gesmst, of ik vanavond (zondag) iets bij haar wil drinken.

Ach ik weet het nog niet, een beetje afleiding kan geen kwaad. Ze heeft tegen vrienden van mij gezegd dat ik een jongen ben waar ze verliefd op zou kunnen worden.

Alweer weekend voor de deur.

Ik weet zeker dat Daniëlle lekker gaat dansen in die salsa tent waar ze zo dol op is.
Daar waar ze veel aandacht krijgt van "foute" mannen zoals ze dat zelf altijd zei.

Ik hoop dat ik mezelf weer snel terug kan vinden, want op deze manier is het niet leuk meer.
Uitgaan is niet leuk, uiteten gaan is niet leuk, als ik bij vrienden en familie ben ben ik te onrustig, te ongeduldig om er te blijven maar tegelijkertijd.. als ik thuis kom wil ik weer weg.
Onder de mensen zijn.

Ik heb mezelf vandaag meerdere keren moeten bedwingen om haar niet te bellen.
Ik wil haar zo graag horen, haar vertellen hoe ik me voel en tegelijk ook weten hoe het met haar is.

Hoe lang blijft dit onrustige gevoel?
Gisteravond ging ik even wat drinken in de stad, voelde me wel ok, maar tegelijkertijd ook leeg.

Elke dag denk ik: "zou ze nog aan mij denken, ziet zij de herinneringen hetzelfde als ik? "
En ik geef mezelf het antwoord: " Neen, anders zat je hier nu niet zo."

De waarheid is hard, maar ik moet er doorheen. Ik WIL me niet zo voelen, maar het komt vanzelf. Ik voel me ook schuldig naar mijn familie en vrienden toe, dat ik zo met mezelf bezig ben en ik haat mezelf om de persoon die ik NU ben.
Zo ben ik niet, zo wil ik niet zijn.

Hoe lang duurt het nog, tot ik mezelf weer ben?

Nou heel veel nagedacht sinds maandag ( toen ze belde dat ze geen ruimte had in haar leven en niet de energie voor een relatie ).

Zo had ik alles, zag de toekomst er rooskleurig uit, en nu..
Nu heb ik niks meer.

Alles wat ik in mijn hoofd had, in gruzelementen..
Na alles wat ik voor haar heb gedaan, de steun die ik haar heb gegeven, het vertrouwen, mijn onvoorwaardelijke liefde...

Ik voel me verraden, bedrogen, gekwetst, verdrietig. Ik heb het gevoel dat haar liefde gelogen is, kan er niks aan doen.
Ik hou nog van haar, maar ik ben d'r kwijt, voor altijd...

Ik wist niet dat iemand ZO ziek kon zijn van dit soort verdriet.