He Jay,

Ik begrijp je zo, vooral dat onrustige gevoel. Je kan je zo voorstellen dat de ander nou met iemand anders doet, wat ze (hij) altijd met jou deed...en vooral dat onrustoge gevoel wordt ik helemaal gek van, ben ik ergens bij vrienden of zo, voel ik me compleet opgefokt en rusteloos en weet ik niet waar ik met mezelf heen moet...

Weekend valt mij ook zwaar - vooral doordat ik niet weet of hij nu wel of niet thuis zal zijn...maar kop op, ga toch wat leuks doen met vrienden, niet binnen blijven simmen, stomme films kijken en roken, hoe standaard en moeilijk dit ook klinkt...het is jou leven, jij besluit wat je er mee doet (en dat heb ik ook nog steeds niet door, haha!)

Knuffel en liefs

Janneke

Heey Jay,

Niet doen hoor het bellen. Ik ben het helemaal eens met Sunny. Je doet jezelf er alleen maar pijn mee. Op een gegeven moment kan het ook zo zijn dat zij zich er gigantisch aan gaat irriteren. En al die vragen.... je moet ze voor jezelf zien te beantwoorden. Je moet ook de antwoorden accepteren die zij je geeft. Elk antwoord die zij je geeft, die geloof je waarschijnlijk niet of je accepteert ze niet. Dit had ik heel erg. Dat ik haar antwoorden niet geloofde of accepteerde. Al die antwoorden die zij je geeft daar krijg je alleen maar weer meer vragen door. Al haar antwoorden zullen nooit goed zijn, want het is niet hetgene wat je wilt horen. Wat jij wilt horen is dat ze weer bij je terug komt. En dat is dus nu net hetgene wat ze je niet geeft. Dus bel haar niet op. Je doet jezelf alleen maar pijn. Accepteer hetgene wat ze je zegt ook al is dat nog zo moeilijk. Met de tijd zullen de antwoorden ook vanzelf wel komen. En op den duur zullen ze ook niet meer belangrijk voor je zijn. Veel sterkte en succes!