En daar zit je dan..... Na 7 weken zonder relatie.
Het lijkt wel of het steeds minder gaat. Waar ik een paar weken geleden nog echt afleiding zocht en bezig bleef, heb ik dit weekend sterk de behoefte om alleen thuis te zijn. Daar voel ik me dan vervolgens ook weer schuldig over omdat ik bang ben om alleen te zijn en iedereen om me heen van me af duw. Maar ik kan het nu echt niet opbrengen.
Wat zijn jullie ervaringen? Blijven jullie ook wel eens bewust thuis? Wijzen jullie ook goedbedoelde uitnodigingen van vrienden af?

Ik weet eigenlijk niet wat ik moet schrijven..... Maar ben al de hele dag maar met 1 ding bezig... Met hem en zijn nieuwe "liefde".
Ik kan het maar niet accepteren dat hij nu lieve dingen zegt en gesprekken heeft met een ander... Waarom deed hij dit niet meer met mij?
Het ging zo goed met me en door mijn obsessieve zoeken naar dingen doe ik mijzelf zoveel pijn! Ik weet echt dat ik de enige ben die dit kan veranderen maar heb op dit moment de kracht niet..
Alle dingen die ik juist niet moet doen, doe ik wel. Op de bank blijven zitten, wijn drinken, FB checken, Whats app checken.

Ik ben nu weer 5,5 week vrijgezel. We hebben no 1 keer daarna contact (zie mijn vorige blogs).
Eindelijk ging het afgelopen weekend weer wat beter met me. Ha weer zin in het leven en het ondernemen van nieuwe dingen.
In tegenstelling tot anderen hier, heb ik niet heel sterk de neiging om contact met hem op te nemen. Al verlangde ik er wel hevig naar dat hij onverwacht op de stoep zou staan en mij zou vertellen hoe bijzonder onze relatie was en hoe erg hij me miste...

Hallo...
Morgen ben ik 3 weken vrijgezel... Ik heb enorme dieptepunten meegemaakt. Maar ik heb ook het idee dat ik nog een aantal dingen met mezelf moet zien uit te zoeken. Je weet wel.. Wanneer je een relatie hebt dan kijk he in een spiegel en zie je eigenlijk alle dingen bij je partner die je mist in jezelf.. En dat is pijnlijk.

Zojuist een "afrondend" gesprek gehad met mijn ex geliefde...... Ik heb kunnen vragen wat ik wilde vragen en kunnen zegen wat ik wilde zeggen. Het meest pijnlijke is wel dat het met hem ogenschijnlijk goed gaat. Hij word opgevangen door zijn vrienden en gaat weer fijn stappen. Dat is bij mij (36) wel anders. Mijn vriendinnen zijn bezig met hun gezin en hebben niet echt oog voor het verschrikkelijke gevoel waar ik nu door heen ga. Dat maakt het allemaal nog eens extra moeilijk.