Ik heb vanmiddag alle spullen van hem ingepakt, jankend en wel, maar ik heb het gedaan! Ik heb zelfs alles uit de keukenkastjes weggegooid wat me aan hem doet denken. Ik heb de foto's weggehaald en vervangen door mooie uitzichten zodat de wanden niet leeg blijven. En ja... nu is het huis leeg... niet dat er geen spullen meer staan, want die zijn van mij, maar een stukje van mijn leven staat nu bij de voordeur in vuilniszakken, herinneringen, pijn, frustratie en veel liefde staat er nu bij de voordeur. De eerste stap..... de eerste stap waar naar toe? Oh god wat heb ik het moeilijk!

Vannacht weer niet geslapen, ik kan niet stoppen met piekeren. Op dit moment geef ik mezelf de schuld van alles. Ik heb hem weggejaagd. Ik kan mezelf wel voor me kop slaan. Ik heb nooit gezien hoeveel hij van mij hield. Ik heb dat voor lief genomen. Het was nooit goed genoeg voor mij, het moest altijd beter. Nu ik dat inzie is het te laat...... hij is weg...... ik stomme stomme trut.

Hee Guys!

Ik heb een beetje veel behoefte aan advies. De liefde van mijn leven heeft mij vorige week verlaten en ik weet niet waar ik het moet zoeken. Het wil nog niet tot me doordringen. Ik voel mij heel erg alleen en ik kan er moeilijk over praten met familie en vrienden. Eigenlijk weet niemand het nog. Wat het nog moeilijker maakt is dat wij heel nauw samenwerken, 5 dagen in de week. Mijn werk is mijn hobby en dat deelde ik met hem. Nu spat ook die droom uit elkaar. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik ben al 4 kilo afgevallen en ik loop echt op mijn tandvlees. Wie kan mij een beetje helpen in deze moeilijke tijd?