Hey allemaal,

Even een 'verhaal' van in me schooltijd.
In het vierde middelbaar,alles nogal redelijk zorgeloos,had ik in het begin van het jaar een vriend,R.We kenden elkaar al een beetje van het tweede,toen we ook bij elkaar zaten,maar dat was eerder oppervlakkig.Het vierde veranderde alles toen we ongeveer 2 maand naast elkaar mochten zitten.Het was geweldig,ik amuseerde mij en het was meteen koek en ei.Nu alles was heel erg leuk met hem,we kwamen ongelooflijk goed overweg,dezelfde zin voor humor en alletwee nogal prettig gestoord.Maar aan alle mooie sprookjes komt een einde,zo ook aan ons vriendschap-zijn.In oktober gingen we met school op een uitstap voor vier dagen.Ik dacht,lekker naief,juppie vier dagen samen het crapul uithangen en de leerkrachten 's nachts wakker houden.Dit lukte ook de eerste dag,we gierden het uit,vlogen bijna naar huis en deden strafkarweitjes.We werden voor de opdrachten in groepjes opgesplitst en er zat een meisje in onze groep die ik maar opp. kende,maar waar ik aardig tegen was.Sinds de tweede dag bestond ik niet meer voor R. en kon ik alleen herrie schoppen.Hij vergat mij,ik was gekwetst en heel erg jaloers op dat ene meisje -ze had mijn beste vriend afgepakt- en besloot hem dan ook maar te negeren.Hij was er smoor op,kwam ik later te weten,maar ik was te verbitterd om hem te helpen en erover te praten.Nu ja,ik sloot mij af,ik voelde mij gebruikt,want na die 4daagse was niets meer hetzelfde.Hij negeerde mij compleet,was geobsedeerd door haar.Ik deed echt mijn best om te luisteren maar ik werd er alleen maar ambetant van.R. was ook lichtgeraakt en als ik dan eens slechtgezind was dacht hij (zoals gewoonlijk) dat alles rond hem draaide en liep hij kwaad weg omdat ik niet zo blij als hem was.Als hij niet in het gezelschap was met 'coolere' mensen dan mij,kwam hij naar mij om al zijn gezeik in zijn leven aan mij te vertellen,zodat hij toch maar niet alleen op de speelplaats moest rondlopen.Ik was alleen goed genoeg om hem te vergezellen zodat hij er niet al te zielig uitzag.Na kerst heb ik dan ook besloten om afstand van hem te doen,nadat iedereen al talloze malen had herhaald dat ik hem moest laten vallen.Ik wilde dit niet en weigerde hem in de steek te laten terwijl hij mij dagelijks in de steek liet en kwaad p mij was zonder reden.Ik was dan ook degene die altijd 'sorry' ging zeggen en probeerde er nog iets van te maken.Eén gesprek met een oude vriendin deed me de ogen openen en een avond lang heb ik bij die vriendin gejankt om mijn tijd die ik nog aan hem had verspeeld.Sindsdien heb ik nooit meer écht met hem gepraat,laat staan afgesproken.Maar het hoeft niet meer,na onze 'breuk' voelde ik mij vrij,verlost van zijn ego?ɬØsme en botheid.Het heeft lang geduurd om hem te vergeten en niet meer terug te denken aan hoe leuk het was,maar hé er zijn veel leukere mensen op aard.

Wel,de titel wijst op de drie vreselijkste woorden die ik gedurende heel mijn relatie met n. heb gehad.'Nu even niet..'
Het begon met drugs,waar hij nu gelukkig vanaf is,maar de gevolgen laten nog altijd van zich horen.Hj sluit zich af voor mij en ik moet echt niet van hem verwachten dat hij opeens open over zijn gevoelens en proces begint te praten.Natuurlijk hoeft dat niet altijd,maar gewoon een keer praten is al te veel gevraagd.Gisteren kreeg ik een berichtje waarin het volgende stond:
'He ansjelief,mss een beetje ontactvol langs sms,maar ik zou gwn graag een pauze willen in onze relatie..Zo gaat het misschien beter met mn afkicken weet je wel.Ik zie je graag x'