Ik denk dat ik de hoop heb laten varen. Ik denk niet dat je ooit van mij zal zijn. Alle mooie woorden, alle beloften... Waar zijn die gebleven? Weten mensen wel dat woorden het enigste is dat we hebben? Dat als je iets zegt, ik dat geloof? Als je iets niet zeker weet, waarom zeg je het dan alsof het wel 100% zeker is? Woorden geven hoop, woorden zijn veel meer dan slechts woorden, woorden zijn voor mij de waarheid. Daar houd ik me aan vast...

En nu? Waar zijn die woorden gebleven?

Dat ze het verleden toebehoren betekent toch niet dat je ze nooit hebt gezegd? Weet je wel dat ik deze woorden heb moeten aanhoren en dat deze zich een weg naar mijn hart hebben gebaand? Ik HOOR wat je zegt....

Het houdt maar niet op....al die vragen....
Ik houd me aan de regels...ik respecteer en accepteer beslissingen....

Geen contact hebben we afgesproken (Ik doe nog zo zo zo verschrikkelijk mijn best, terwijl ik het eigenlijk reinste onzin vind....want ik weet dat we toch iedere seconde aan elkaar blijven denken...wie houden we voor de gek?) en dan krijg ik te horen:

"Jij houdt het heel goed vol! Beter dan ik...."

"We moeten even wachten en dan kunnen we hele goed vrienden zijn,denk ik! Want ik kan niet zonder jouw stem."

"Niet dat we alleen maar vrienden zullen blijven.Maar zolang er niks aan de situatie verandert,dan kan alleen dat."

Ja, herkenbaar denk ik voor velen..... Kop in het zand steken, want ik lijdt veel liever dan dat ik de realiteit onder ogen zie....Omdat ik je niet helemaal kwijt wil, accepteer ik dat kleine beetje dat je me wel kunt geven.....Ondertussen doet het pijn omdat ik naar zoveel meer verlang, meer van jou, meer van ons en jij verlangt er ook naar....

Ik houd van jou en jij houd van mij en toch kunnen we niet samen zijn. We hebben het niet voorzien, we hebben het niet gepland, we willen niemand pijn doen, we zijn boven alles vrienden voor het leven, maar zo kan het ook niet langer want we verliezen allemaal....