Ik blijf maar vallen in die put die zo verschrikkelijk diep lijkt te zijn, alsof er nooit een einde aan komt... Soms kom ik onderweg een takje tegen en daar hou ik me dan stevig aan vast en begin ik zelfs een beetje te klimmen. Maar dan zie ik haar of hem en dan verpulverd dat takje en vallen we weer ...
Ik weet dat ik de enige ben die er iets kan aan veranderen, maar het is zo moeilijk. Hoe moet ik nu voort, de grond onder mijn voeten is weg, er is niks om tegen aan te leunen. Jah ik heb men ouders nog ... maar ik ben niet echt iemand die veel babbelt met de familie... dat lukt me gewoon niet ...
Zou nieuwe vrienden moeten maken ... ik heb wel redelijk wat "vrienden", maar ik wil terug een echte vriend die ik kan vertrouwen... Maar hoe kan ik nu nog iemand vertrouwen...
Ik mag niet iedereen over dezelfde kam scheren maar hoe kan ik dat nu niet doen... ik zou men leven gegeven hebben voor die 2...
pfft de weekends zijn zo zwaar ...
Dat er maar snel terug wat zonneschijn komt.
begrijpelijk
Hee Dirk,
Ik begrijp hoe je je voelt. Ik heb er op dit moment ook last van. Ging het een poosje even wat beter en nu weer niet. Ik weet dat dit erbij hoort, de ups en downs maar liever zou ik die downs gewoon over slaan net als jij denk ik.
Toch moeten we erdoorheen, dat is de enige manier. Ik ken ook het gevoel van je leven willen geven voor iemand en als diegene dat dan niet voor jou zou doen is dat gewoon heel hard.
Ik weet niet zo goed advies te geven omdat ik in hetzelfde schuitje zit, maar wil je wel laten weten dat je niet alleen bent. Wij zijn er hier met zen allen om naar elkaar te luisteren en elkaar te helpen.
En als het even wat minder gaat, schrijf vooral van je af. Dat kan soms al iets schelen.
Kop op, er zijn ook een boel lieve mensen op de wereld, ergens om de hoek staat soms geluk
Groetjes Elvira
ik ook
je bent inderdaad niet de enige,
zit er op het moment ook doorheen.
zie geen lichtje meer schijnen, weet niet welke kant ik nu op moet.
heb ook niet echte vrienden.
gelukkig heb ik mijn zus en moeder, waar ik op dit moment veel aan heb, ik heb de hele ochtend zitten janken, maar het lucht niet op.
waneer houd het eens op he.....
klote!
Naar aanleiding van deze blog heb ik je verhaal helemaal gelezen. Jezus zeg, wat jou overkomen is.. ongelofelijk. Tot op heden lijk je het best aardig op een rijtje te houden, knap hoor.
Het lijkt me dan ook helemaal niet gek dat je nu even het gevoel hebt dat je maar blijft vallen.. Ik kamp zelf met het gevoel heel erg teleurgesteld te zijn in iemand waar ik heel veel van hou, maar jij hebt te kampen met een nog veel grotere teleurstelling. Je moet erdoor heen, maar het idee dat je dat helemaal zelf moet doen is beangstigend lijkt me. Op mijn blog van een paar dagen heb ik hele fijne en nuttige reacties gehad, wie weet bemoedigen ze jou ook.. kijk er eens naar.
Misschien zou je ook eens moeten overwegen om nieuwe dingen te ondernemen, niet om meteen die beste vriend weer tegen te komen, maar gewoon om erachter te komen dat er nog heel veel andere leuke mensen bestaan. Iets dat je stiekem altijd al had willen doen, maar waar (oa door je relatie) nooit aan bent toegekomen. Of ga in je eentje op vakantie ( bv met shoestring ofzo) en maak zo je wereldje een beetje groter..
Ach.. het zijn slechts een paar tips en wie weet heb je daar nu helemaal geen behoefte aan. In ieder geval wil ik je heel veel sterkte wensen!
Life is what happens to you while you'r busy making other plans..
(Dus.. Live it!)
dank je
Dankje voor jullie reacties.
Vandaag is het weer wat minder , maar ik kom er heus wel ... alleen hoe, weet ik nog niet.