Drie dagen na ons weekend.. Kan ik nergens mijn kracht meer vinden.. In overgave aan het nu, zonder controle over hoe t verder gaat met de relatie wordt ik nu keihard met m'n neus op mijn feiten gedrukt. Gistermorgen voelde ik me daar apathisch bij..stil vanbinnen.. Druk op logeer adres, niet echt de ruimte voor mij. Gistermiddag naar een huisje van een vriendin waar ik een week oppas, alleen zijn even en daar toch ook weer tegenop zien..want ik wist wat zou komen. Gistermiddag werd ik gebeld voor telefonische intake met hulpverlenende instantie.. Ik kom in aanmerking voor therapie waar zowel mijn traumatische verleden, het heden, en mijn toekomst opbouwen worden aangepakt.. Hoe gek t ook klinkt, de therapie aangaan voelt als nog een trap naar beneden, toegeven dat ik het zelf niet red. De avond zat ik hier voor de tv, dronk bier, voelde onrust, een kussend stelletje dat samenwoonde op de bank brak iets in me, ik moest urenlang huilen. En wat mijn kerngevoel binnen dit alles is, ik heb t verpest.. Ik weet t, rationeel, in een relatie zijn twee schuldigen, maar alle had - ik - maars slaan mezelf nu om de kop..toen ik ging slapen bleven de gedachten maar gaan, zo moe zijn maar niet wegkomen, weer huilen.. Hem missen..bang zijn, en toen de angst gevoelens opgegeven moment zo groot werden, en m'n hart er zeer van ging doen dacht ik, Mmmm.. Zou ik nu dood gaan? Niet dat ik dood wil maar het idee gaf me rust, ik heb zoveel op te bouwen nu dat het voelt als te groot, ik besefte me dat t dus heel goed is dat ik stappen gezet heb naar een intensief therapie project...want ik wil heel graag leven, me niet meer afhankelijk voelen en emotioneel vrij zijn. Zijn berichtjes blijven warm en lief, hij zegt me, ondanks de afstand, dichterbij als ooit te voelen.. Dat doet me goed, geeft hoop. Ik merkte op vannacht dat ik aan het vechten was tegen m'n gevoel, toen ik ging liggen en zei tegen m'n lijf, kom nu dan ook maar, ik geef me er aan over, dan huil ik alles er nu wel uit, ging het weg.. Weg pijn.. Weg onrust, welkom slaap.. Wat een heftige fase dit. Overgave aan alles wat onbekend is, niet weten hoe snel, waar, wat en hoe ik een huisje vind voor mezelf.. Niet wetende wat de therapie doet, niet wetende of ik de " liefde van mijn leven" ga verliezen of dat we echt iets nieuws aan het opbouwen zijn, en bovenal, niet wegvluchten in wat ik voorheen deed, reizen, alles achterlaten, en oogkleppen op en alleen maar de schoonheid van het buitenland omarmen. Nu heb ik met mijzelf wel een deal gemaakt, ik mag voor de therapie begint toch even twee weken naar buitenland, gewoon, even opladen, wonden likken, en iets meer kracht opdoen, want ik weet dat dat t me geeft.. Ik voel geen kracht meer en zo ken ik mezelf niet. Er is een holle leegte, het voelt te open en daarin lekt ieder beetje kracht en hoop weg. Een vriendin zei me gister, juist door dit aan te gaan vind ik je krachtig.. Daar hou ik me aan vast. Deze "rock bottom" kan het wellicht ook alleen maar beter maken.. Dag voor dag.. En al schrijvende voel ik nieuwe kracht opkomen, het komt er wel.. Doorzetten dus! dat wilde ik even van me afschrijven! sterkte voor jullie allen en een mooie dag..