Ik ben zelf net zo. Heb het meisje van mijn dromen ermee weggejaagd. Creeerde telkens situaties die haar pijn deden. Vooral met alcohol in het spel, dan sloeg er iets door en deed ik boos of manipulatief. Op het eind was ik zo depressief (nog steeds) dat ik alleen nog maar negatief kon doen. Terwijl ze juist zoveel ruimte nodig had omdat ze vanalles probeerde op te bouwen met haar studie, en wat professionele contacten. Dat is de druppel geweest voor haar. Ik heb er met mijn gezeik voor gezorgd dat ze in de moeilijkheden kwam op professioneel vlak. Al heb ik me nooit met een ander in gelaten, in mijn geval heb ik haar daartoe gedreven. Ik heb haar een keer zonder het zelf echt door te hebben zo weinig liefde getoond en gezegd dat ik het allemaal niet meer zo zag zitten terwijl dat niet zo was, dat ze eerst een paar dagen radeloos was en toen haar heil bij een vluggertje zocht. Daarna kwam het wel weer goed tussen ons, maar ik heb het weer verpest.

Ik ben direct hulp gaan zoeken, dit heb ik eerder gedaan, maar halfslachtig. Nu heb ik antidepressiva en ben ik de bijwerkingen aan het uitzitten. In september begin ik met emotieregulatie therapie. Maar voor de relatie was het te laat. Ik zat nog zo in de claim modus en trok zo aan haar op de meest negatieve manier dat ze het voorlopig niet ziet zitten tussen ons.

Het moet verschrikkelijk zijn voor de 'normale' partner om bij iemand te zijn met zulke problemen. Ik heb het heel lang niet beseft. Ik ben er heel vaak niet voor haar geweest op de cruciale momenten. En nu, nu ik ziek ben van de medicijnen en mijn wereld is ingestord, zou ik alleen maar in haar armen willen liggen, en begrijp ik precies hoe ze zich gevoeld moet hebben.

Vergeet niet dat zo'n stoornis niet alleen jou veel pijn doet, maar ook je partner. Hij heeft er niet om gevraagd eraan te lijden. Wel zou ik echt zorgen dat hij hulp zoekt. Zelfs als je niet met hem verder wil vanwege die ander, het is belangrijk dat hij dit in de toekomst niet weer doet en dat hij beter word.

Het lijkt alsof ik een verhaal over mijn ex lees! Eerste maanden was hij geweldig en daarna inderdaad aantrekken en afstoten, twijfels enz. Hij krijgt psychologische hulp voor zijn stemmingsproblemen. Hij kan heel lief zijn (als zijn stemming goed is) en daarna weer boos om niks (en dan kreeg ik altijd de schuld). Vooral het stukje wat je schrijft over 'problemen willen maken', komt me beken voor. Op het laatst zei hij dat hij niet geen gevoelens meer voor me had, terwijl hij me 3 weken er voor nog dronken had opgebeld dat hij niet zonder me kon en de weken daarna de hele tijd berichten stuurde. Ik probeer me er bij neer te leggen, dat het nooit meer goed komt. En ik baal ervan dat ik hem niet heb kunnen helpen, ik heb zo mijn best gedaan...Nu het definitief over is, gaat hij iedere dag op stap tot in de vroege uurtjes. Dat lijkt me ook geen oplossing voor zijn problemen, maar goed dat is niet meer mijn zaak.

Ik mis hem wel nog iedere dag, ondanks zijn gedragsproblemen.