Het is nu 10 maanden geleden dat mijn vriend onze relatie verbrak omdat hij verliefd was en verder wilde met iemand anders.
Nadat we 7 jaar een intense, maar gelukkige relatie hadden en op het punt stonden een nieuw huurhuis te betrekken.

Vanavond heb ik weer heel hard zitten huilen en de mailtjes van 9 a 8 maanden terug gelezen die we over en weer zonden. Ik: niet begrijpend, boos, hopeloos, antwoorden zoekend. Hij: afstandelijk en hier en daar dingen als "ik voel nog zoveel liefde voor je, zou je willen troosten maar dat gaat niet, ik zal altijd van je blijven houden, maar op een andere manier" En aan mijn ouders en zus schreef hij: "het spijt me vreselijk maar ik ben verliefd geworden op iemand anders , die denk ik beter bij me past"

Bijna een heel jaar verder en helaas mis ik hem nog bijna elke dag. En dat nadat we zeker 8 maanden totaal geen contact hebben gehad... !
Hoe triest is dat. Ik durf het hier bijna niet te typen. Ben bang dat ik de enige ben.
Maar ik moet het kwijt aan iemand.

Ik ben door gegaan met mijn leven. Precies zoals iedereen me aanraadde. Sporten, werken, soms op vakantie gaan met vriendin etc.etc. Tijdens mijn drukke werk denk ik weinig tot niet aan hem, gelukkig. Maar thuis vaak wel. Ook al woon ik nu in een ander huis.

Ik probeer telkens niet in de slachtofferrol te vallen en te bedenken dat ikzelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen geluk. Dit bedenken helpt soms wel.
Maar het is zo moeilijk. Tranen blijven frequent komen. Voel me eenzaam en mis hem zo
Het voelt soms als gister! terwijl het bijna een jaar geleden is...