Bijna 3 maanden en nog steeds !

Al effe geleden dat ik hier nog was , maar wil toch even het volgende kwijt.
Nu is het bijna 3 maanden geleden dat ze vertrok. tWas op bij haar. ze kon het niet meer aan. Had ook gevoelens voor iemand anders ( ook iemand met vriendin en kind, net als wij).Blijkbaar is dit al uitgedoofd, want ze zegt er de laatste tijd niks meer over. Ze heeft zelfs gezegd dat ze een nieuwe relatie niet zou aan kunnen.

Ondertussen is zij terug aan het werk ( geeft haar veel afleiding, zorgt voor haar verwerking, zegt ze zelf ). Ikzelf ben in ziekenverlof, maar laat mij niet hangen. Volop bezig met vanalles en nog wat , ook met mijn werk eigenlijk, maar dat weet ze niet.Mensen herkennen mij niet meer. Ben bewuster geworden, verantwoordelijker, sta sterk in mijn schoenen( wat ik niet van haar kan zeggen ).

Wil zeker één gebeurtenis van deze week meegeven. Op mijn initiatief heb ik het contact sinds maandag enorm beperkt. Zie haar niet meer, hoor haar niet meer , alleen via briefjes en sms. Strikt zakelijk over de kleine en praktische zaken. Elk bericht beginnend met "Hoi" en geen naam. Afsluiten met " groeten ". Niet meer , niet minder. Zij daarentegen begint nu wel mijn naam terug te gebruiken. Voelde mij de laatste dagen zeer goed door deze nieuwe situatie.Dit uitte zich ook in de relatie met mijn zoontje. Superdagen beleefd.Ook vandaag ( hij zei zelfs dat dit de beste dag sinds weken was geweest ). Maar toen kwam het.
Ons zoontje ging vanavond terug bij haar. Ik ging ervan uit dat ik hem terug zou brengen , maar ..... daar stond ze ineens. Ik van mijn melk. zij nieuwsgierig rondkijkend( behoorlijk wat veranderd , hé ) ( was toch al even geleden dat ze nog thuis was geweest ),brede glimlach naar mij ( ook behoorlijk wat veranderd, hé ), de hond strelend en knuffelend ( waar ze bijna 2 maand niet naar heeft gekeken) Ik dacht : wat krijgen we nu en reageerde heel defensief. Zij zei dat dit toch in haar berichtje stond, waarop ik zei dat ze haar berichten beter zou nalezen. Zei haar ook dat ik vanaf nu onze zoon altijd zal brengen als hij bij mij is. Ik zag dat ik haar had gekwetst .
Aan de poort had ze het moeilijk ( waterogen ). Zag toen ook dat ze een ketting en oorbellen droeg die ik haar cadeau had gedaan ( betekend dit iets ? ). Heb haar gezegd dat ik haar niet wilde kwetsen en mijn excuses aangeboden ( maar heb niet gekropen ).
Nadien vroeg ze of ik door wilde gaan met de bemiddelaar en zei haar dat ik eerst emotioneel wat op poten wilde zijn en dat ik alles duidelijk op papier wilde hebben voor mezelf.
Waar het een paar weken allemaal heel snel moest gaan ( liefst deze maand ), zei ze nu dat ze toch hoopte om voor het eind van het jaar een goede regeling te hebben. Wel een hele draai.
Was ook verschrokken van haar fysiek. Ze was sowieso al slank, maar wat ik nu zag vond ik zorgwekkend. Dit was niet meer slank, maar mager. Maak me zorgen om haar. Heb wel 2 maal gezegd dat ze serieus afgevallen was, niet dat ik mij zorgen maakte.
Waarom kwam ze langs hoewel ze eigenlijk wist dat ik de kleine zou brengen ?Vanaf volgende week weer opnieuw beginnen. Ging net lekker goed met los te laten, verdomme.
Hou ik nog van haar ? Jazeker. daarom wil ik het contact zo klein mogelijk maken.

Aera's blog
login of registreer om te reageren

Zat, 24/09/2011 - 23:04 — dijk130

Mager

Hallo Area, ik neem je verdriet heel serieus. Maar wil je ajb niet vergeten dat deze vrouw iets meer verlaten heeft dan jou alleen. Ze heeft een bestaan achtergelaten wat jij voor een groot deel nog bezit, en dat heeft ze niet voor niets gedaan. Haar 'lef' breekt haar nu op, maar is tegelijkertijd bewonderenswaardig. En waarschijnlijk niet zonder reden. Sterkte en wijsheid.

Zon, 25/09/2011 - 11:09 — Aera

Begrijp u, maar...

Ze heeft het zeker niet voor niets gedaan. Daar ben ik mij nu ook heel bewust van ( en ben daarom hard aan het werken aan mezelf ), maar rationeel vertelde ze mij een tijdje terug dat ze volledig klaar was met mij , het huis , kortom de hele zwikzwak. En nu dit ?
Heb haar maandag zelf voorgesteld om rustig opnieuw te beginnen ( zij in haar appartementje en ik in het huis, LAT ).Ze antwoordde hierop dat ze bang is dat we in dezelfde valkuilen zouden trappen. Wel, ik weet nu welke de mijne zijn/waren. Zij weet de hare ook, maar ik zie nu al aan haar gedrag dat ze er nog midden in zit.Nog steeds dat oververantwoordelijke, nog steeds dat perfectionisme, nog steeds controle over de zaak willen hebben, nog steeds de wereldverbeteraar, nog steeds dat gerationaliseer.
Zou ik het haar zeggen of moet ze er zelf achter komen ( of weet ze het al)?

Zon, 25/09/2011 - 11:26 — Rodeo

nuchtere kijk op de zaken

Je kan haar best zeggen dat jullie beiden fouten hebben gemaakt, en elk hier nu de kans uit haalt om deze fouten bij zichzelf te ontdekken en eraan te werken.

Je kan met andere woorden best niet zeggen WAT nu net die fouten bij haar zijn : dat is beledigend. Ze moet er zelf achter komen.

Maak haar ook duidelijk dat deze breuk het beste is wat jullie beiden ooit is overkomen, hoe pijnlijk het ook was. Dat dit een nieuwe kans is met kennis van zaken, dat dit het wederzijds respect in de relatie zal doen groeien, omdat je elkaar ziet groeien.

Toon haar dat je een nuchtere kijk hebt op de zaak. Ze zal dan je woorden geruststellend vinden, denk ik...

Zon, 25/09/2011 - 11:30 — Rodeo

enkel wanneer..

Dit is natuurlijk enkel goed om te zeggen wanneer ze écht twijfelt om opnieuw te beginnen... Als hier bij haar geen twijfel meer over bestaat heeft het natuurlijk geen zin..

Zon, 25/09/2011 - 15:20 — Aera

Twijfel ?

Mercie Rodeo.
Twijfel ? Ik weet het niet en durf het haar ook niet te vragen. Bal ligt in haar kamp. Zij zal moeten komen, de eerste stappen zetten. Wil mij niet opdringen. Ik heb het nog steeds moeilijk als ik haar zie. Veroorzaakt stress ( zeker in het begin, ebt nadien weg ).Wil nu eigenlijk veel rust ( wat ze mij ook al had gevraagd en gekregen tot gisteren ).

En ja. Ik hoop nog altijd een klein beetje. Normaal ? Denk het wel, maar eerst men eigen terug bij elkaar krijgen.

Grtjs,
Aera

Zon, 25/09/2011 - 16:52 — dijk130

Dat moet je haar laten weten

Hoi Aera, deze vrouw heeft lef en weet van afzien en gaat denk ik niet het initiatief nemen. Nogmaals, daarvoor is ze nog niet klaar en jijzelf ook niet zoals je zelf aangeeft. Zij ziet af, net als jij, maar dat is nou misschien even het beste. Ik denk dat je wat je hier schrijft, dat je haar niet wilt dwingen, dat ze belangrijk is in jouw leven, aan HAAR moet laten weten. Dat je het de moeite waard vindt om elkaar zo af en toe te blijven zien om zo langzaam jullie zelf te worden, waarmee de relatie over een tijdje misschien alsnog een tweede kans krijgt. En dat al haar moeite dan niet voor niets is geweest. Je bent eerlijk. Da's belangrijk. Ik denk wel dat je vriendin zich moet realiseren, en doordring haar ervan, dat de pijn nog vele malen erger wordt op het moment dat ze jou straks aan iemand anders kwijt raakt. En dat is zo gebeurt. Dat realiseert ze zich waarschijnlijk niet of incasseert al die pijn nu al (denkt ze) en heeft je ahw al afgeschreven alhoewel ze dat in haar hart niet wil. Puur uit zelfbescherming. Omdat ze op dit moment de power niet heeft om te vechten voor jullie relatie, neemt ze het verlies nu (denkt ze). Maar als ze jou echt kwijt is, dan begint de pijn pas echt. Praat met haar over manieren waarop jullie samen kunnen vechten en nogmaals spreek jouw idee, je hoop en dat ze belangrijk voor je is uit. En misschien moet je dat wel meer dan eens doen..... Groet

Zon, 25/09/2011 - 16:07 — dijk130

Hoi, mooi je zo te lezen. Ik

Hoi, mooi je zo te lezen. Ik heb precies hetzelfde beoogd, ben na 25 jaar bij vader kids weggegaan om rust te zoeken, teveel ruzie. En 1 jaar gelat. Uiteindelijk kwam hij een ander tegen en dat was dat (ongeveer dan, het verdriet bij beiden is nog altijd enorm).
Ik praat echt uit ervaring. De eerste tijd op jezelf is euforisch, kijk eens wat ik kan in mijn eentje. Daarna komt de rust, bezinning en vervolgens het gebuffel, want je hebt weer tijd om na te denken, en dan komt het verdriet. Ze is nog niet klaar met zichzelf, niet klaar voor jou of iemand anders. Dat voelt ze zelf aan. Het is allemaal angst, om opnieuw de hel door te maken waar ze nu in zit. Blijf praten, spreek uit wat je GRAAG WILT, niet wat je niet wilt. En zeg het dan zo 'ik zou het fijn vinden als je wat meer ... / vaker ....etc., dus niet 'als je een wat minder aan het poetsen was', want dat is dan weer negatief. En vraag hoe je haar daarbij kan helpen. Geef haar 'de kracht vh nu'van Eckhart Tolle, dan gaat ze zich realiseren dat een hoop van haar getut, hoe goed bedoeld ook, soms weinig nut heeft. Ga samen op een cursus, en plan eens per maand een leuke dag met het gezin. En vergeet niet aan jezelf te werken en neem haar opmerkingen over jou serieus. Het heeft echt niet alleen aan haar gelegen en haar karakter heeft ook veel goede kanten en zijn wellicht soms ook nodig en een reden geweest waarom je haar hebt uitgekozen. Vergeet ook niet wat het ouderschap met een mens doet. Vooral voor perfectionistische typjes is dit een en al confrontatie met zichzelf omdat je gewoon de tijd niet hebt om alles perfect te blijven doen en houden met een kind om je heen. VOLHOUDEN!! Dat is lastig, want enerzijds ligt de verleiding op de loer, en tegelijkertijd kun je haar niet pushen, dan gaat het zeker weer mis. Ja. Volhouden dus ... Toi toi!!

Zon, 25/09/2011 - 21:58 — Aera

Bedankt !!

Bedankt ! Heb ik zeer veel aan ! Deed echt deugd om dit te lezen. Goede tips.
Ze vindt het trouwens knap van mij dat ik al zo hard aan mij hebt gewerkt . Dat ik op die korte tijd zoveel vorderingen heb gemaakt. Nu , mijn psychologe heeft hier ook een groot aandeel in. Had ik veel vroeger moeten doen, maar zoals zij zei: de grote wake up call. Zat echt met mezelf in de rats. Haar ( mijn ex ) geroep( op alle manieren ) dat ik hulp moest zoeken drong niet door.Kop in het zand. Ben als een gek door blijven racen met alles: werk ( leerkracht + ict -co ), organiseren van optredens, festival, mensen helpen,noem maar op.Keek niet om en mijn ex heeft nu een muur opgetrokken , waarop ik mij te pletter heb gereden. Alleen als ik bij haar was en de kleine kon ik rust vinden.Het moest zo zijn.
Als je iets wil bereiken, moet je dingen van je afduwen. Zo heb ik het organiseren van optredens en festival van mij afgestoten ( resultaat: heel de organisatie ligt op zijn gat, dit jaar komt er niets meer ), ook bewust omdat er een negatief sfeertje rond hing ( maar wilde het niet laten vallen, daar het een beetje mijn kind was ).
Ook op het werk , dat ik binnenkort zal hervatten, heb ik een aantal zaken door gesproken met de directie en zal mijn takenpakket beperkt worden ( op mijn verzoek ) en heb ik ook gevraagd , dat als ik weer begin te racen ze mij op de vingers moeten tikken.
Nee kunnen en durven zeggen is voor mij heel belangrijk geworden. Je beperkingen durven onder ogen zien en aanvaarden.Leven en laten leven.
Maar eerst moeten er nog een aantal demonen vanuit het verleden aangepakt worden. Zaken, die onderhuids altijd hebben meegespeeld bij mij en nu bij de psycholoog eindelijk op tafel worden gegooid en hun plaats krijgen. Ook mijn ex heeft hier weet van, zoals ik nu weet heb van een aantal zaken van haar ( hebben hier over gebabbeld na de breuk, was ongelooflijk intens, echte liefde voelde je toen ).
Nu, ik weet wat mij te doen staat. En nogmaals bedankt.

Grtjs,
Aera

Zon, 25/09/2011 - 23:16 — dijk130

Blij

Hoi, je klinkt nu heel anders dan toen ik je voor het eerst las. Deze vrouw heeft dit echt voor jullie allen gedaan en heeft daarbij haar verstand gebruikt. Nu is het voor haar de kunst om te leren dat verstand eens achterwege te laten en te leren handelen naar gevoel. Geef haar ajb dat boek. Zorg dat je allebei goed vertrouwen krijgt in jezelf en je angsten overboord gooit. Daarbij is een tijd afstand echt nodig. Zo leer je dat je geen bezit bent en dat jij toch ook je eigen bezigheden hebt, daarvoor is ze toch ook op je gevallen. Als zij wat luchtiger in het leven leert staan en genieten, leert ze ook meer te genieten en niet mokken als jij het druk hebt en er even niet kan zijn. Maar beloof elkaar ajb dat je je niet laat verleiden door een ander. En blijf praten over jullie vorderingen qua relatie met elkaar, ook al is het een lat. Wat is daar trouwens mis mee?? Hele volksstammen zouden daar een moord voor doen. Gooi die gedachte even van jullie af, dat je perse binnen 4 muren moet leven. En eh, ga een massagecursus doen of iets anders spannends samen, iets geks, klimmen whatever, dat schept een band. Ow, ik hoop echt dat het jullie lukt. Je weet niet half wat jullie te wachten staat als het echt op scheiden aankomt. Want geloof me, zover zijn jullie nog niet, het verdriet van een echte scheiding is tekenend voor de rest van jullie leven en dat van jullie kindje. Lieve groet! ;@)

Ma, 26/09/2011 - 10:04 — Aera

Super zeg hoe jij iemand

Super zeg hoe jij iemand steun kunt geven.
Nu, deze morgen geeft ze via ons zoontje de regeling af voor de maand oktober voor hem. Vond dat wel beneden alle peil en heb haar vriendelijk gevraagd, beginnend met "Hoi, ik wil graag... "( via sms en niet onmiddellijk) of we dit niet face to face konden doen.Nu , begrijp haar ook wel, gezie,n de situatie zaterdag en dat ik zelf zo de laatste tijd communiceerde met haar ( briefjes en sms ).

Haar reactie " is toch hetzelfde als vorige maand" , maar ze wil toch erover praten. Temeer daar er een paar kleine verschuiving in zullen zijn voor mij.

En wat betreft spannende dingen: zoontje krijgt voor zijn verjaardag een helicopter vlucht, samen met papa en nog iemand, die hij mag kiezen.Ook is het de bedoeling om er met ons tweetjes op uit te trekken een paar dagen tijdens de herfstvakantie ( wat ik dus straks met haar ga bespreken, hopelijk is ze wat meegaand ).En sporten al voldoende: wandelen, fietsen en sporadisch zwemmen.

Grtjs,
Aera

Ma, 26/09/2011 - 22:06 — Aera

Gesprek

Gesprek liep eerst heel vlot. Vertelde haar ook dat mijn non-verbale communicatie van de afgelopen week niet tot haar doorgedrongen was en dat we duidelijker naar elkaar moesten zijn. Een misverstand, noemde ze het.Ivm met ons zoontje: afspraken zijn nu duidelijk geweest. Ook had ze op haar briefje geschreven dat ze 4 en 5 november verlof had genomen. Vroeg haar waarom dat erbij stond. Zomaar zei ze.Ik zei dat we het daar de volgende keer over zouden hebben.Ze moet wel niet verwachten dat de zoon dan naar haar gaat, daar het dan mijn dagen zijn.Heel spijtig voor haar.
Wat betreft het huis.Heb haar gezegd dat ik graag eerst emotioneel op mijn poten moest staan( toch voor een stuk, want helemaal zal dit toch niet goed komen ) en dat ik in de tussen tijd wel zou uitkijken naar iets anders.Afspraak tot eind december en zei ze erbij" als je dan niks hebt, dan zet ik het in gang "( met de notaris ).
Tussendoor zei ik haar dat ze een keuze met haar verstand had gemaakt. Ook zei ze, maar ook met mijn gevoel. Tja.
Ook zei ze dat ze langer ging werken . 5 uur in totaal op de dagen dat ze al werkt. Kon vroeger niet, want ze was deeltijds gaan werken voor het gezin ( en voor haar, want ze wilde niet meer werken ) en dat ze nu wat meer centen kan gebruiken.Zodus. Zei haar dat ik misschien voor een week om week regeling zou gaan en toen werd ze lastig. Dat was niet in het belang van ons zoontje zei ze, want ze deed het alleen voor hem. Sorry, maar toen we nog een gezin vormde , stond ik volledig achter haar wat betreft haar werk: uren( avonden, weekends ), waar (ze moet telkens 140 km rijden , op en af ), collega's, want wie stond er die avonden en weekends alleen voor en trok zijn plan , ( allemaal verleden tijd voor haar),maar die tijd is voorbij. Als de situatie verandert, moet zij zich maar aanpassen.Ik niet en ons zoontje al zeker niet. Het is niet en en, maar of of.Dit was niet echt naar haar zin. Werd kwaad, tranen. Ikzelf verroerde geen kik.
Nadien ook nog over de dieren gehad. Zei haar dat dat al allemaal geregeld was. Ook de hond ,vroeg ze ? Geen probleem, blijft bij mij. Het is wel MIJN hond zei ze. Zei haar dat ik haar bijna 3 maand niet heb gezien om maar iets te doen voor de hond of de andere dieren. Omdat je mij emotioneel chanteerde zei ze ( ze was in het begin van de breuk een paar keer geweest, maar ik vond het te moeilijk, reageerde te emotioneel ).Vertelde haar ook dat , als zij werken was ( toen we nog een koppel waren ) ik ook vanalles met de hond deed ( wandelen, kammen, spelen,..)en de andere dieren verzorgde. Dan had je mij dat toen maar moeten vertellen zei ze. Tja.
Ze had het toch moeilijk tijdens dit gesprek.Af en toe wat traantjes, boosheid. Ik daarentegen bleef emotieloos.Bij vertrek elkaar toch een zoen gegeven. (Mocht zelfs een blaadje uit haar haar halen )
Nadien belde ze mij op om te vragen wie de hypotheek zou betalen als ik plots weg zou gaan ( was ze vergeten te vragen ). Zei haar dat ik mijn helft zou betalen en dat de bank bij haar zal komen voor de andere helft. Hup, wederom emoties bij haar.Dat zou ze niet kunnen betalen enzovoort enzovoort. Ze zei me dat als dit zou gebeuren ze er dan een advocaat op zou zetten.Notaris, advocaat, wat is het volgende.
Jaja. Veel liefde is er niet meer te herkennen. En nu hopelijk wat rust.

Wie is online

Enquête

Aera's Buddies