Ik mis hem nog iedere dag, vooral de weekenden als onze zoon bij mij is. Hij verteld hoe goed het nu met zijn vader gaat en dat die ziet hoe gelukkig hij is met zijn nieuwe vriendin.
Ze gaan trouwen.

Ik zeg fijn voor ze, en aan de ene kant meen ik dat ook.
Dat ik blij ben dat ze gelukkig zijn.
Maar ik geloof er geen snars van.
Gelijk gaan samenwonen na 22 jaar huwelijk, dan loop je volgens mij voor jezelf weg.
Mijn ex smsde onze zoon een half jaar geleden dat hij wegwilde bij zijn vriendin en eeuwige rust wilde.
En nu gaan ze trouwen????

Ik wil hem loslaten, ik wil niet blijven hopen dat hij terugkomt.
Alle boosheid gaat richting mij, nog steeds kan mijn ex niet normaal met me communiceren.
Ik probeer het ook niet meer. Ik wilde het goed afsluiten.

Een mail van mij word beantwoord met enorm veel lading en wantrouwen.
Ik krijg overal de schuld van, eerst maakte me dat enorm boos en nu kan ik het bij hem laten.

De ergste emoties heb ik doorleefd, ik ben niet boos meer.
Soms zou ik wel willen stoken tussen mijn ex en zijn vriendin.
Terug willen geven wat mijn zoon me zegt, tegen die vriendin.
Maar mijn ex zal dan alles ontkennen en ik wil mijn zoon daar niet voor gebruiken. Hij heeft vertrouwen in mij en dat ga ik niet schenden.

Ik doorzie onze destructieve patronen omdat we eigenlijk allebei bang waren zvoor datgene wat we allebei het allerliefste willen intimiteit.
Ik zie mijn eigen stukken, maar hij ziet ze niet en projecteert alles op mij.

Hij zal niet veranderen, maar ik hou zielsveel van die man.
Of ben ik verslaafd aan die man?
Wat is liefde eigenlijk?

Ik was een wrak na de scheiding, en ik krabbel op en val soms weer heel diep.
Ik denk dat ik relatieverslaafd ben, niemand snapt dat ik nog van die man hou na wat hij heeft gedaan.
Ik heb een intake gehad en hoor morgen of ze me kunnen begeleiden hierin.

Als hij morgen voor me zou staan dan zou ik voor hem vallen.
Alles vergeten en vergeven.
Zijn brokstukken opruimen en voor de relatie gaan ,dat weet ik.

Ik wil wil niemand meer redden helpen of mezelf opofferen.

Lieve ex van me ik hoop dat je echt gelukkig bent.
Ik geloof het niet, je roept het me te hard, je bent teveel aan het vechten tegen alles en iedereen tegen mij , tegen de bank , tegen je werkgever.

Volgens mij vecht je tegen jezelf.
Maar wie ben ik om dat te vinden.

Ik zal je los laten, voor mezelf...
Ik wil niet denken aan jou, jij hebt je eigen leven.
Ik wil mijn leven vorm gaan geven.