Oh meid, I've been where you are!!!
Lang geleden heb ik na een relatie van een jaar of 4 nog 5 jaar zo doorgemodderd! Als ik toevallig iemand tegenkwam dan was het alsof hij een soort van antenne op zijn hoofd had, hij kwam dan altijd weer in the picture en ik kapte het nieuwe direct weer voor hem af.
Gods, ik herinner me nog hoe leip ik werd toen hij een vriendinnetje had en hoe krankzinnig ik werd toen zij het contact tussen ons verbood...en hoe opgelucht dat hij het toen gelijk afkapte.
We zijn dus nog jaren aan elkaar geketend geweest. Was wel tweezijdig, we zorgden er beiden voor dat de ander niet door kon.
In retrospect heb ik er geen spijt van, maar ik had gelukkig naast hem nog wel en heel gevuld leven. Ik woonde toen nog op een zonnig eiland in de Middelandse zee, had een geweldige job, deelde een huis met mijn beste vriendin en had een vrij bruisend sociaal leven. Daardoor kon ik het allemaal een beetje 'handelen'.
Zou me dit nu overkomen zou ik het nooit meer zo laten lopen. Ten eerste is mijn leven niet meer bruisend genoeg om voldoende tegenwicht in de weegschaal te leggen, ten tweede heb ik geen zin meer om zoveel tijd van mijn leven kwijt te raken aan iemand die zich niet aan mij wil binden.

Het beste advies is dus zeker afstand nemen en proberen op eigen benen te gaan staan. Kracht vinden voor jezelf.
Als je dat niet lukt probeer dan iig je leven zo gevuld mogelijk te maken, met vrienden, opleiding, werk, hobby's, sport, etc. Zodat je in een fase komt waarin hij bijzaak wordt ipv hoofdzaak.
Het wordt dan iets gemakkelijker om het te handelen en dan komt er echt een dag dat jij denkt...he bah, hij weer...

Sterkte!