De dips zijn weg, het verdriet blijft. Ik ben weer single en heb dat geaccepteerd. Maar ik merk dat er iets in me is veranderd. Ik begin afgestompt te raken. Ik heb geen zin meer om energie te steken in een relatie, geen zin meer om het risico te lopen mezelf weer kwijt te raken. Ik dacht dat ik op weg was naar een gelukkige toekomst, maar ik ben weer een stap teruggezet. Ik heb geen zin meer om teruggezet te worden. Ik heb geen zin meer dat iemand mij zoveel verdriet kan doen.
Ik heb geen spijt dat het uit is. In tegendeel, ik ben me er steeds meer van bewust dat het echt niet anders had gekund. Was hij verder geweest, volwassener misschien, dan misschien wel, maar een mens verandert niet zomaar. Je kunt daar niet op gaan wachten. Liever alleen verder dan met iemand die niet weet hoe liefde werkt. In mijn contact met hem, merk ik dat er wel kleine dingen bij hem veranderd zijn, maar heel veel dingen zijn nog hetzelfde gebleven. Ik hoef me er niet meer druk om te maken, mijn toekomst ligt niet bij hem. De frustratie over zijn gedrag is weg, de verbazing niet.
Ik heb geen idee hoe mijn toekomst er uit zal zien, maar op dit moment ben ik enigzins verbitterd. Misschien is dit ook een fase. Laten we het hopen.