Het is al aan het minderen. Het "ik voel mij zielig, ik voel mij eenzaam, ik mis hem, ik wil kapot"-gevoel. Ik was vandaag ongelooflijk trots op mezelf, op hoe ik me had gedragen. Om even te zeggen waarom:
- vanmorgen zat zij toevallig naast mij in de aula (zij = het nieuw liefje van mijn ex, ze zijn ondertussen al bijna een week "officieel" samen) en hoewel ik wel even dacht dat het misschien een rare situatie was, was het helemaal niet raar of ongemakkelijk. Of toch niet voor mij. We hebben met elkaar gepraat (over o.a. de les), niet als vriendinnen natuurlijk, maar gewoon als kennissen die naast elkaar zitten in de les en vriendelijk doen tegenover elkaar. En helemaal niet geforceerd.
- tegenover hem heb ik mij ook terug "normaal" kunnen gedragen. Gisteren en vandaag toen we in onze vriendenkring kaartspelletjes speelden. Alsof we gewoon vrienden waren, zoals we vrienden zijn met de rest. En dan deze namiddag toen we samen werkten (met nog twee anderen) aan een groepswerk. Hij was me beginnen plagen, en daarna deden de andere twee mee. En het deed best wel eens deugd om eens gezellig geplaagd te worden, het voelde alsof we goede vrienden waren (dat zijn we ook, zeker en vast!), die weten dat het allemaal maar om te lachen is. En toen ik daarna even terugging naar zijn kot, om hem te helpen met een verslag, echt normaal gepraat, zoals vroeger, voor we meer werden dan vrienden. Ook over haar (neutrale dingen, dat ze bv een tv heeft en zo'n banale dingen) en ik voelde mij daar helemaal niet slecht bij. En toen ik bij hem zat, en ik zag dat ze iets zei, heb ik gewoon weggekeken (omdat ik dat beleefder vond, ik zou niet zomaar meelezen met zijn msn-gesprekken, met wie dat ook zou zijn). Kortom, het voelde weer "normaal" tussen ons, vriendschappelijk, en niets meer.

En toch, bij momenten, dat ik alleen ben, denk ik na. Ik weet dat ik dat niet zou mogen doen. Ik vraag me dag af, of ze vaak samen zijn, wat ze dan doen, of ze al méér hebben gedaan (samen geslapen, of gemasseerd - iets dat ik heel vaak deed omdat ik het graag deed, en ik denk dat hij daar nogal van durfde profiteren, niet in de slechte zin want ik deed het graat, maar doet zij dat ook? -, of...), of ze nu ook zo'n lieve dingen tegen elkaar zeggen, gezellig knuffelen, gezellig samen een filmpje kijken, en ga zo maar voort. Al die dingen die ik nu zo mis nu ik single ben. En het is niet persé HEM die ik mis (oké, voor een deel wel), maar ook het concept, van iemand hebben om vanalles mee te delen, om mee samen te zijn, om gelukkig mee te zijn, en ik ben een beetje jaloers dat zij dat nu hebben en ik niet.

Maar al bij al, het gaat al vooruit. Ik kan mij terug blij voelen, zonder mij te forceren. Maar ik wou dat ik minder nadacht, dat ik minder dacht: hoe kom ik nu over? Dat ik minder dacht: wat zouden ze nu aan het doen zijn?
Ik probeer zoveel mogelijk te doen, zoveel mogelijk weg te gaan (ik heb nu momenteel even toch niet veel werk voor school), zoveel mogelijk mij te amuseren. Vaak is dat in vriendengroep, vaak is hij daarbij. Maar dat stoort me niet echt. Denk ik.