Weer een dag verder..

Weer vreselijk veel gehuild, ik ben echt wanhopig, waarom kunnen we niet gewoon afscheid nemen,
Toch weet ik dat dit het beste is,en waarom? Omdat hij 2 kinderen van mij niet wilde accepteren, alles moest altijd gaan zoals hij het wilde. Waarom heeft hij mij meegesleurd in zijn liefde als hij toch geen kinderen wou. Hij heeft mijn leven verziekt, hij heeft me gebruikt, ik heb zoveel gedaan voor hem...
Mijn exman wist al heel lang dat het niet goed ging, hij heeft me vaak gezegd van ga daar weg, pak je spullen, jij word daar nooit gelukkig
Nu ben ik weg, en wie helpt mij, mijn exman, hij zegt dat ik de moeder ben van zijn kinderen en dat hij me helpt tot ik weer verder kan.Alleen nu is hij nog 2 weken op vakantie met de oudste 2 kinderen

Toch ben ik wanhopig, ik loop tegen de muren op omhoog, soms kan ik het wel uitschreeuwen van de pijn
Ik was de liefde van zijn leven zei hij ooit tegen mij.
Nog nooit had hij gevoeld wat hij nu voor mij voelde, nooit had iemand hem het gevoel gegeven van liefde

Nu begint het weer donker te worden en de tranen komen weer en ik krijg dat gevoel weer van niet alleen te willen zijn
Ik begin echt gek te worden en draai nog eens door, dat voel ik gewoon aankomen..