Het heden wordt gevormd door je verleden. Alles wat je nu doet, wat je zegt heeft een oorzaak. Het heden is een gevolg.. Mensen doen niet zomaar hard. Er is wat..

Heb hem net gesmst. Met dat het mij spijt. Dat alles me zo spijt. Dat ik zijn hard heb gebroken, dat ik hem heb gekrenkt.

Zijn reactie: Ik weet niet hoe ik moet reageren op jouw sms, weet niet wat ik moet zeggen.

Verdorie.. Nu voel ik de spijt weer door mijn aderen stromen. Had ik maar..

Therapie is goed! Blijf daarmee doorgaan. Het is mijn redding.

Ik hoop het.. We verdienen allemaal wat geluk op het gebied van de liefde.

tis zo moeilijk..

Ja, maar toen kwam zijn tweede sms: Er is zoveel te zeggen, maar men moet ook de ziel hebben het te horen.

Maar idd. Was een schot in de roos.. Ik weet dat ik hem heb geraakt.

Verdomme. Tis zo lastig! Ik bel hem in ieder geval niet.. Ik laat dat aan hem over. hij weet dat ik spijt heb, dat ik bezig ben te veranderen.. Dat moet voldoende zijn..

Nu is het lastiger.. Jeetje zeg..
Ik kreeg n verhaal van n vriend opgestuurd dat mij even de ogen opende. Vervolgens heb ik mijn ex gesmst dat ik geen contact meer wilde en dat weer zou doen als ik 'vrienden' zou kunnen blijven.

Vervolgens belt hij mij in de middag enkele keren. Ik heb niet opgenomen. Toen hij weer belde, dacht ik, straks is er echt wat. Toen vertelde hij, ik wilde je van je werk ophalen om wat te eten, maar je nam niet op.
Wat gepraat, het is me nu duidelijk. Extra duidelijk.

Hij weet niet wat hij wil. Hij houdt van mij, maar is bang weer gekwetst te worden. Ik heb hem gezegd niet meer te liegen, want ik ken hem te goed.
Zodra hij liegt hoor ik dat aan zijn stem.

Maar wat moet ik nou doen? Afstand nemen??? Zodat hij kan denken, zie je wel... Ze zou mij toch alleen maar kwetsen, of doorgaan met het tonen dat ik niet meer zo kwaad in elkaar zit.

Lastig.. Vriendinnen vertellen me hem niet meer te bellen. Want "als hij echt van je houdt, keert hij wel terug".

Maar dit is anders.. Dit is een kwestie van onzekerheid en gevoel...

Oeps.. Lang verhaal ineens..

Ik lees net je blog, neem geen contact meer op met hem, je vriendinnen hebben gelijk, als hij echt van je houdt komt hij vanzelf terug...mijn verhaal is gelijkbaar aan die van jou, ik heb ook op een dag besloten echt alle contact te verbreken, na 2 weken volledig niets van me laten horen, kwam hij opeens uit t niets zelf terug...althans terug?? hij begon met smsen, ik reageerde terug en bleef koeltjes, gaf hem gewoon antwoord op zn vragen en daar blijft het bij,de smsjes worden steeds liever van zijn kant, het missen, me lief vinden het aan me denken...ook ik voel dat hij van me houd, en ik weet zeker wat je vriendinnen zeggen is waar...zolang hij niet weet wat hij wil, moet je hem laten dat is het beste...ik ken je gevoel van onzekereheid heel goed,maar probeer sterk te blijven, zegt deze dame terwijl ze het altijd zo moeilijk vond, en nog vind trouwens, maar ben wel van mening, dat als hij hetzelfde voor mij voelt als ik voor hem, heb ik niets te vrezen...snap je, probeer ook zo te denken, en geef hem d ruimte die hij nodig heeft, en pak jij jou tijd, die voor jou nu belangrijk is...

Heel veel liefs Loverwoman

Punt is, al bel ik niet. Dan belt hij. Als ik hem vanavond niet bel, belt hij mij wel.

Als ik hem morgen niet bel, belt hij wel.. Dat is het probleem.

En ik ben bang dat als ik echt weg ga, hij denkt, zie je nou wel.. Wil hem juist tonen dat ik verander.

Heb je nu weer een relatie met je ex?..

ik heb hem enkele uren geleden hard toe gesproken tijdens dat gesprek.

Iedere keer dat ik de waarheid zeg, gaat hij weer over iets anders beginnen. Maakt hij een geintje. Heb em gevraagd om even stil te zijn en moest luisteren.

Ik vroeg, je houdt van me he? Maar je bent bang dat ik je weer ga kwetsen? Je hart wilt me, maar je hersenen denken, straks doet ze weer zo raar.

Ik zei hem, ik ga je een maand even niet bellen. Denk na wat je wilt. Zijn reactie: Nou.. dat wil ik niet. Doe normaal.

Ik zei, jij weet niet wat je wilt! Is het uit of niet? Zijn reactie was, het is uit, dat weet je. Als ik dan zeg dat hij twijfelt tussen zijn hart en hersenen, is hij stil.

hij is in de war. hij weet niet wat hij moet doen. Dat hij het niet weet, zorgt ervoor dat ik het niet weet. Ik wil bij hem zijn en hem steunen. Ik hou van hem en wil niet dat hij pijn lijdt.

Kom ik verwarrend over? Begrijpen jullie wat ik voel?

Dank jullie voor jullie reacties, dit doet mij zo veel goed!!!

Ik wou dat zijn hartje weer compleet zou kunnen zijn. Dat ik zijn in de war fase kon weghalen.. Wat ik voor hem voel is pure liefde.
Heb wat fouten gemaakt en hij ook. Ik denk dat we met de ervaringen die we nu rijk zijn en de periode van het uit zijn, een goede relatie kunnen hebben. Het punt is dat hij dat niet wilt of niet kan begrijpen.

Ik denk idd dat hem een paar daagjes niet ga bellen. Jeetje, hoe moeilijk!!! We bellen sinds 19/20 maanden iedere dag minstens 3 x. Maar als ik hem 1 dag al niet bel is dat iets groots.

Wou dat ik de toekomst kon lezen!

Hey

Hang in there!

Nogmaals, ik geloof dat hij zelf zijn twijfels even recht in de ogen moet kijken en stap per stap moet inzien wat hij verwacht van zijn leven. Zijn twijfels doen onzekerheden bij je groeien en geloof me, op de duur ga je aan jezelf twijfelen...Want hey 'waarom kan ik hem niet helpen, we houden toch van mekaar'?

Let's face it...jij kan hem daarbij niet helpen. Moet ie zelf doen.

Je kan hem nu enkel ruimte geven...

Ik weet dat het h?ɬ©?ɬ©l, h?ɬ©?ɬ©l maar dan ook h?ɬ©?ɬ©l moeilijk voor je moet zijn. Ik zit op ?ɬ©?ɬ©n of andere manier zowat in hetzelfe schuitje; ik moet me soms ook bedwingen om haar niet op te zoeken (of het nu per gsm/mail of brief is).

Maar het zal je sterken en ook voor jou zullen de vragen die nu in de lucht hangen een antwoord krijgen.

Denk aan jezelf!

Net een gesprek gehad met hem..

Ik zie al mijn fouten in. Dacht dat hij n macho was. Pas nu het uit is realiseer ik me dat een en al emotie is.

Hij voelt zich, zoals ik me jaren terug voelde, gekwetst, radeloos, in de war.

Mijn intuitie, dat gevoel dat maar niet wil stoppen met zeuren, zegt me hem niet in de steek te laten. Ik weet hoe rot hij zich voelt. Ik heb me ook gekwetst gevoeld. Maar ik had niemand en zo ben ik geworden wat ik niet moest worden.

Ik blijf hem steunen. Dat is mijn besluit. Niet om er voor te zorgen dat onze relatie beter wordt, maar dat hij en ik als individu beter worden.

Voel nu alleen maar spijt.. Wat n egoist was ik.