Na mijn leventje weer op de rit te hebben, afscheid te hebben genomen van het verdriet. Werd ik spontaan verliefd... dit keer zo ontzettend anders.... humor, gesprekken, veel gelachen en vervolgens ontmoet. Mijn hart sloeg op hol! Ik dacht echt dit is hem.. begrijp het ook niet... zijn signalen leken zo duidelijk... zo druk met mij.. bellen.. sms-en.. maar kreeg wel vaak te horen, ben niet verliefd. Dacht nog tja dat moet ook groeien he! Je vindt elkaar leuk, gezellig, lief etc. Werd er op een gegeven moment melig van... niet verliefd? Nou je belt mij plat... stuurt cadeautjes.. smsjes... Totdat ik van de week het weer hoorde en dacht bij mijzelf; ga nou niet doen wat je deed met je vorige relaties. Blijven hangen, je best doen, want mijn intuitie geeft duidelijk aan dat ik mijn grens moet trekken. Ik was/ben het wel... maar ook omdat je inmiddels weet waar je naar verlangt, dat eerlijkheid, oprechtheid, humor en gezelligheid zo belangrijk zijn als je samen bent. Het doet mij pijn dat ik mij vergist heb. Het doet mij pijn omdat dit allemaal niet leuk is, zo hoort het niet te gaan, zeker niet in het begin.... Begrijp dan gewoon niet waarom dat op mijn pad is gekomen want tenslotte heb ik er niks aan en voel ik mij weer ellendig! Zeker omdat je weer even hebt gevoeld hoe gelukkig ik was... weer even kon dromen.. en eigenlijk mijn verlangen dat ik zo graag weer samen met iemand wil zijn. Dus beginnen we weer bij stap 1. doorgaan, heb zijn nummer gewist... en kies voor mijzelf..... wat een moeilijke weg is dit toch! Elke keer je energie weer aanvullen omdat het zo weer van je af wordt genomen.... Ben er ziek van maar ken deze weg inmiddels zo goed! Het gaat weer voorbij..... toch ben ik verdrietig want het moet toch een keer goed komen?