"Sindsdien is onze 'relatie' een aaneenschakeling van hij die enorm naar me toe trekt en mij aanhaalt, maar van het moment dat het iets te serieus word dan wil hij het contact verbreken. Om iets later op zijn beslissing terug te komen."

In je verhaal spelen jullie beiden een grote rol in het handhaven van deze 'relatie' die het ene moment wel en het andere moment weer niet bestaat.

Allereerst hebben we daar een jongen die, ook al kan ik alleen maar afgaan op de informatie die jij in je verhaal prijsgeeft, overduidelijk Emotioneel Onbeschikbaar is: eerst trekt hij jou naar zich toe, om je vervolgens weer keihard van zich af te duwen. Patroonmatig krijg je regelmatig excuses te horen waarom hij niet bij je kan zijn, niet met je kan zijn, niet met je wil zijn. Om vervolgens toch weer toenadering te zoeken en 'op zijn beslissing terugkomt'.

Jouw rol in het hele gebeuren moet ook niet onderschat worden: feitelijk hou jij zijn onbeschikbare gedrag in stand door hem steeds weer in je leven toe te laten. Hem zelfs te zeggen, zelfs IN een afscheidsbrief, 'dat hij altijd bij je terecht kan'. Hoe lief ook van jou bedoeld, maar terugblikkend op wat hij tot nu toe aan je leven heeft toegevoegd met zijn 'heen en weer'-schijterij, vraag ik mij af waarom je de deur nog voor hem open wilt houden.

Je schrijft dat het prille begin van jullie relatie is ontstaan op Facebook. Anders dan in Real-Life waar je op het eerste gezicht al veel over iemand te weten kan komen, gaat er achter een Virtueel Contact altijd een mysterie schuil: laagje voor laagje pel je als het ware deeltjes van een persoon aan de andere kant af. De spanning en opgewondenheid die het wachten op een email of bericht met zich meebrengt, werken het mysterie alleen maar meer in de hand. Daarbij, de kans is aanwezig dat je in je hoofd automatisch de 'blinde vlekken' (alles dat je (nog) niet van die persoon weet, maar verwacht of wenst of hoopt) van een persoonlijkheid zelf invult -- en meestal vul je deze in ten gunste van degene waar je zo mee bezig bent.

Ik schrijf hier specifiek over, omdat ik me afvraag of de fase waarin jullie met elkaar bezig waren op Facebook, daarna emails (kuitlange A4tjes!), daarna MSN, misschien wel een onrealistisch beeld van elkaar heeft gecreeerd.

Ik vermoed bij jou het meest hardnekkig, aangezien je na al zijn onbereikbare en onduidelijke gedrag 'die kerel nog steeds zo dolgraag ziet'. Kan het zijn dat hij ten tijden van jullie Internet-contact toch anders was (meer betrokken, beschikbaar, aanwezig) en jij hem daardoor misschien zodanig hebt geidealiseerd dat je daar nu, ondanks zijn emotionele onbeschikbaarheid, nog steeds zo graag in wilt geloven?

Ook al heeft hij inmiddels allang in praktijk bewezen dat hij/zijn gedrag verre van ideaal is en het jou veel verdriet en emotionele stress oplevert, het feit dat HIJ toch steeds weer contact met je zoekt of aangaat, vormt voor jou misschien de bevestiging dat hij 'echt om je moet geven'.

Misschien denk je zelfs: 'hij komt steeds terug, omdat hij echt wilt veranderen en in wezen een goed hart heeft, maar hij weet niet hoe'.

Misschien heb je besloten dat zijn gemene truukjes/smsjes om jou van zich af te duwen, niet komt omdat hij gemeen in elkaar zit, maar omdat hij ergens in vastzit en zijn goede kant er daarom niet uit kan komen'.

Je hoopt (verwacht zelfs misschien?), dat hij uiteindelijk wel zal veranderen -- als je maar geduldig blijft en er voor hem blijft zijn en hem duidelijk maakt dat JIJ weet 'dat hij in zijn hart een goede jongen is'.

Het blijft voor mij natuurlijk maar gissen wat het precies is, waarom je na alle bewijzen, nog steeds niet de deur voor hem helemaal dicht kan gooien. Maar het zou me niets verbazen als er iets van wat ik hierboven hardop denkend neertypte, in de buurt zou komen van de reden waarom. Ik denk ook dat de keren dat hij weer even bijt of contact zoekt, het niet zozeer gaat om jou per sé, maar meer om aandacht, bevestiging of ego-streling waar hij misschien allereerst naar op zoek is.

Ik lees dat je dit 'een iets en een niets'-gedrag ook wel 'beu raakt', hem met zijn gedrag confronteert, zelf afstand van hem neemt en dan ook geen meer contact opneemt, dus ik maak daaruit op dat je ergens zelf ook wel intuitief aanvoelt dat er iets niet klopt aan deze jongen.

"Al vrij snel had ik wel het gevoel dat hij met momenten vreemd deed..." schreef je over het begin, en toen had je hem nog niet eens in levende lijve ontmoet. Met je gevoel/intuitie zit het dus wel goed.

Wederom, erg kenmerkend dat hij niets meer van zich laat horen op het moment dat je via een smsje dichterbij probeert te komen. En weg! is meneer. En hij laat jou wederom achter in vertwijfeling. Dat is niet echt om iemand geven, vind je wel? 'Geven Om' is constant; het is niet: 'wanneer het zo uitkomt het ene moment wel, het andere moment niet'.

Als tip wil ik je meegeven dat je dit patroon van 'zijn komen & gaan' kan doorbreken, door vooral NIET meer te doen wat hij van je gewend is. Namelijk hem constant weer toelaten in je leven, ook al heb je allereerst afstand en afscheid van hem genomen. Doe geen moeite om hem te gaan sms-en met allerlei vragen of subtiele pogingen om zijn aandacht weer te krijgen.

Ik kan je niet zeggen wat je 'moet doen'. Wanneer het relaties betreft, kunnen acties alleen maar gebeuren als het ontstaat uit een Innerlijke Bewustwording, en niet omdat iemand zegt wat je moet doen.

Ik hoop dat mijn reactie je in ieder geval aan het denken zet.

Sterkte, Lullaby.