Er is zoveel gebeurd deze periode.. Het lijkt alsof het maaaanden geleden is dat die emotionele en enorm verwarrende uitbarsting van november langs me heen raasde maar tot mijn grote schrik zie ik dat dat maar een maand geleden is allemaal..

Ongelofelijk.. Wat is tijd soms raar! Als er iets is wat een rare zwieper heeft meegekregen deze periode is het wel het besef van tijd.. Ik heb het idee dat ik mijn (ex)vriendin K al een dik jaar in mijn leven heb maar toch leerden we elkaar pas in juli kennen, nog geen vijf maanden geleden.. Na een weekje of twee mailen kwam het op 1 augustus tot een eerste ontmoeting en de twee maanden die daarna volgden waren heerlijk.. Ik kan ze niet anders omschreven als magisch.. Alsof even alles in de Kosmos op zijn plekje was gevallen..

Ik heb werkelijk nog nooit het gevoel gehad dat iets zo goed zat en fijn was..

Toch.. Er waren wel wat tekenen aan de wand dat niet alles even ideaal was.. Zo merkte ik dat K in conflict situaties soms heel raar uit de hoek kon komen.. Alsof alles een enorme aanval was, erop gericht om haar kleiner te maken.. Verzoenen kwam uitsluitend van mijn kant, met veel toegeeflijk manoevreren, waarbij ik altijd maar mijn best deed om verdere consternatie te voorkomen.. Steeds meer en meer begon ik op eieren te lopen..

Terugkijkend op die periode zie ik heel veel geluk.. Oneindige nachten vrijen.. Wandelingetjes in de regen, kinderlijk hand in hand.. Films kijken, praten, praten, praten.. Huilen en lachen.. Spelletjes spelen.. En de hele tijd het besef hebben dat dit iets geweldigs was wat we mochten delen.. En toch bleven die rare draaien terugkomen, vaak op momenten dat ik ze echt niet verwachtte..

K heeft een depressieverleden en een chronisch vermoeidheids syndroom (CVS) en daardoor was haar leven niet het meest makkelijke geweest.. Nog steeds had ze veel last van haar vermoeidheid en dat maakte dingen soms wel erg ingewikkeld.. Daarin verloren mijn eigen prioriteiten steeds meer en meer terrein.. Ik kan eerlijk zeggen dat ik nog nooit eerder in een relatie zoveel gegeven heb.. Teveel waarschijnlijk, als ik nu terug kijk..

Vorige maand begon het goed fout te gaan.. K verviel in een dikke depressie.. Maar, zo gaf ze aan, met jou in mijn buurt is zo'n depressie veel meer draagbaar.. Ik kan mezelf veel fijner voelen nu jij er bent.. Jij bent lief, jij bent veilig en fijn, je zorgt voor me, je houdt me in de gaten.. En inderdaad, ik probeerde zo goed en kwaad mogelijk afleiding te bieden.. Die afleiding bestond vooral uit sex, want tijdens het vrijen hoefde ze nergens aan te denken en kon ze alles laten varen.. Het gebeurde regelmatig dat ze in snikken uitbarstte als ik met haar vree..

Toen kwam het moment waarop ze plots niet meer kon zeggen dat ze van me hield.. Ze voelde niets meer, hoe kon ze dan liefde voelen? Ik moest even slikken, maar accepteerde het.. Ik ging niet plots minder van haar van houden en zei dat ik vertrouwen erin had dat er altijd liefde tussen ons was.. Of zij dat nu voelde of niet.. Dat ze zich van mij niet op een bepaalde manier hoefde te gedragen of voelen.. Maar fijn en makkelijk was het natuurlijk niet..

In een roes met een slaappil op zei ze plots op een avond voor het slapen gaan: misschien moet je maar een andere vriendin zoeken.. Ik maak je ongelukkig.. Dan kun je ook seks met iemand anders hebben.. Toen ik verontsteld reageerde en zei dat ik met niemand anders wilde vrijen dan met haar zei ze : "Oh."

"Jij dan wel?", vroeg ik. "Ik weet niet.. Misschien wel..".

Het was een van de vele uitspraken op een van de vele nachten waarop ik piekerend probeerde de slaap te vatten terwijl zij met haar slaappil op naast me stevig in een roes lag.. Het bizarre was nog wel dat ze vaak de volgende ochtend niets meer kon herinneren van deze gesprekken.. Dan kwamen de excuses en de verontschuldigingen.. Want, zo zei ze, ik was het liefste vriendje dat ze ooit gehad had.. Niemand had ooit eerder ZO zijn best gedaan om naar haar te luisteren, te snappen wat ze voelde, wat ze nodig had en waarom.. Nooit eerder had er iemand zich zo met haar bezig gehouden..

"Is he dark enough to see your light", zong Damien Rice in Accidental Babies.. En ja, elke keer als hij dat zong moest ze even slikken.. Want Calexico keek niet alleen verder dan de zeer fraaie buitenkant van K, maar durfde zelfs door de sombere, depressieve kern van K te kijken en zag daar heel veel liefde en licht.. En hoe kon dat toch, in hemelsnaam? "Dat betekent zoveel voor me.. Dat je me laat zien hoeveel liefde er in de wereld, en in MIJ is.. Jij laat me alles met andere ogen zien.. En dat is iets wat ik zo graag wil.. "..

Toch, ondanks al haar fijne gevoelens en rotsvaste vertrouwen in onze liefde, voelde ik me intens heen en weer geslingerd tussen de wanhoop en het vertrouwen.. De wisselingen in haar stemming werden extremer en steeds minder te snappen.. Als mijn vrienden een feestje gaven en ik wilde daar graag heen, wilde ze niet dat ik ging, omdat zij te moe was en mijn vrienden eigenlijk helemaal niet zo leuk vond.. Het was maar een bij elkaar geraapt zooitje zieligerds, dat ik vooral in mijn buurt hield om mij zo een goed gevoel over mezelf te geven.. Dat die vrienden wel stad en land afliepen om haar exposities te bezoeken was totaal irrelevant, daar mocht ik het niet over hebben!

De afgelopen weken waren een hel.. De depressie was op zijn meest intens.. Regelmatig belde ze me snachts op dat ze bang was.. of verdrietig.. Gesprekken waarin ze vertelde dat ze echt geen zin meer had in het leven.. Of het erg was om alles te laten gaan, Calexico? Ik bleef maar herhalen dat ik van haar hield, en het heel erg zou vinden om haar te missen.. maar ging er niet tegenin, en liet haar haar intense treurigheid delen.. Mijn slaap begon steeds slechter te worden.. Ik probeerde wat afstand te nemen, en 'vroeg' om een a twee avonden per week voor mezelf.. Maar dat vond K maar niets.. Als ze bij mij was, vond ze het steeds moeilijker om weg te gaan.. Erover spreken leverde meestal een resoluut: "Dan kom ik toch maar een keer per week!" op.. Deksel op je neus..

Ze kwam steeds moeilijker uit bed.. Had intense jankaanvallen, waarbij ze keihard met haar armen en benen trappelde.. Ik kon haar alleen maar vasthouden en zeggen dat ik van haar hield..

Ik belde haar psycholoog, die ze al aan half jaar niet bezocht had.. Telefoonangst belette haar om zelf contact met hem te zoeken.. Ik regelde dat ze daar weer terecht kon voor lichttherapie.. Dat had haar tijdens eerdere depressies heel goed geholpen.. De hoop was dat dat ook nu weer kon.. De psych stemde in, en vijf keer per week gingen we op en neer naar het ziekenhuis om een uur onder de lamp te kruipen.. Toen de reis haar teveel werd zocht ik internet af om zelf een lamp aan te schaffen en collecteerde onder familie en vrienden een bedrag om die lamp te betalen onder het mom van 'Help K de winter door'..

"Dat is zo lief", zei ze met tranen in haar ogen toen ik dat voorstelde. "Ik verdien je niet.. Je bent zo lief". Maar een dag later, als ik iets verkeerd zei, sloeg K weer om en was ze weer intens boos op dingen waarvan ik niet begreep wat er precies gebeurde.. Praten leverde niets op, want dat maakte haar alleen maar moe.. Huilen kon niet, want van huilen kreeg ze hoofdpijn..

Ik had me echt NOOIT zo hulpeloos gevoeld..

Sinterklaasavond bij haar familie.. Gezellig, knus fijn.. Helaas allemaal wat te intens, want de rest van het weekend sloeg haar vermoeidheid toe.. Er was een kleine woordewisseling.. Ze zag een meisje op TV.. "Zie ik er ook zo uit?", vroeg ze me. "Ik heb ook zo'n lijfje, toch?". Inmiddels geen nieuw gespreksonderwerp want haar uiterlijk en gewicht kwamen talloze keren per dag ter sprake.. Ik stemde in, wat haar tevreden maakte. Maar daar bleef het niet bij.. In het uur daarna vroeg ze het wel tien keer, of ik de gelijkenissen tussen haar en het meisje zag.. Plots draaide ze zich enorm boos om en zei : "Zet de film maar uit! Ik wil slapen". Ik schrok me rot, wist bij God niet wat er nu weer aan de hand was..

Aanvankelijk vroeg ik niets, maar ik zette de film uit en ging bij haar liggen.. Inmiddels had ik wel geleerd dat vasthouden in deze situaties vaak een beter idee was dan proberen te snappen wat er gebeurde.. Maar ze bleef boos.. "Je weet wel wat je fout hebt gedaan.. Denk maar goed na!".. Maar tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wat ik fout deed.. Ik reageerde boos, en zei "Ik heb hier genoeg van! Zoek het maar uit!". Foute keuze! De rest van de nacht was een hel en voor de zoveelste keer die maand maakte ze het uit.. Dat veranderde mij weer op magische wijze in de kwijlebal die alles maar weer probeerde goed te maken en na vijf keer in twee uur op en neer te zijn gelopen tussen de slaap en de logeerkamer had ik haar eindelijk zover dat ze bij me kwam liggen.. Voorzichtig hield ik haar vast en toen.. brak ze in duizend stukjes..

Nooit eerder heb ik iemand zo zien verdwijnen in oneindig verdriet.. Huilen, huilen, huilen, huilen.. En tegelijkertijd weten dat ze hier morgen voor gestraft zou worden door haar migraine.. Ze viel bij me in slaap..

De volgende ochtend probeerde ik met heel veel kusjes weer tot elkaar te komen.. Ze beantwoordde mijn kusjes en de rest van de dag vreeen we al het verdriet weg.. Althans, dat dachten we.. Want zodra we het bed uitkwamen bleek dat het nog lang niet weg was.. "Ik ben nog steeds boos over gisteren.. Je deed zo verschrikkelijk lullig", zei ze toen ze op de bank ging zitten.. Ik liet het gaan.. was dood en dood op.. Al die weken slecht slapen, op mijn hoede zijn.. Ik merkte dat ik op het randje zat van een emotionele uitbarsting..

Op de bank keken we film en stiekem keek ik naar haar gezicht.. Zoveel pijn en verdriet.. Hoe kan ik dat verdriet wegnemen? Vroeg ik mezelf.. Hoe kan ik dit beter maken? Hoe kan ik haar laten lachen..? Haar duidelijk maken dat ze kan vertrouwen..? Hoe?

Vlak voor het slapen gaan pakte ze me beet.. Ze hield me heel stevig vast en zei dat ik de liefste jongen in de wereld was.. Tien minuten lang noemde ze dingen op waarom ik het allerfijnste vriendje ooit was.. Ik begreep haar gekte, en bleef.. Ik regelde lichttherapie, wilde haar familie leerde kennen.. Ik deed mijn best een verzoening te regelen tussen haar en haar vader (een relatie die al jaren erg moeizaam ging, en samen zijn we weer bij hem op bezoek gegaan, nadat ze hem twee jaar niet had gezien of gesproken).. Ik steunde haar in haar kunst, stimuleerde haar te tekenen, te groeien, te bloeien, liet haar liefde zien.. Nodigde haar vrienden uit.. Ging mee in haar Candida dieet, deed altijd begripvol als ze moe was.. Liet haar altijd lachen, was de fijnste minnaar die ze ooit had gehad.. Het bleef maar door gaan.. Ik werd er zelf stil van, zoveel mooie dingen kwamen eruit..

Toch merkte ik dat het grootste deel van de prachtige beelden langs me heen schoten.. Ik was zo moe..

We gingen slapen.. Ze kuste me welterusten en we lagen tegen elkaar aan.. Na enkele minuten draaide ik me op mijn zei.. Even was het stil en toen zei ze: "Jesus.. Lekker gezellig weer zo! Ga je nu direct slapen?". De bekende paniek en angst schoot door me heen.. Niet weer een avond met gedoe.. Ik wilde zo graag slapen! Ik zei dat ik zo moe was, en dat we elkaar toch welterusten hadden gekust? Maar het was al gebeurd. "Weet je wat?", zei ze. "Ik blijf de hele week wel gewoon bij mij thuis.. Kun jij lekker uitslapen! Elke dag!". Ik zei : "Oke", omdat ik dit soort uitspraken wel gewend was en niet meer wilde vechten.. Morgen zei ze toch weer iets anders.. "Nee!", riep ze. "Ik weet het nog beter! Ik laat me gewoon wel NU ophalen!".

Toen, gebeurde er iets wat er nog niet eerder was gebeurd: ik werd boos.. Voor het allereerst werd ik echt HEEL, HEEL boos.. Ik heb haar toen gezegd dat ze niet langer meer mij zo kon schoppen.. Dat ik het niet langer meer pikte dat ze me elke keer ophemelde om me vervolgens weer af te maken met gemene woorden en ideeen.. Dat ik de ene dag het meest geweldige vriendje ooit was, en een uur later de persoon die ze het meest haatte.. Ik wilde dat niet meer!

Ik briestte de slaapkamer uit en ging op de bank liggen.. Enkele minuten later zwalkte ze de slaapkamer in en zei: als ik morgen niet wakker wordt, ik heb vijf slaappillen op! Wat een kustreek! "Is prima! Slaap lekker, K", riep ik.. Maar dat was niet de reactie waar ze op gehoopt had..

K heeft het geluk dat ze omringd is door mensen die compleet meegaan in haar drama.. Ik zeg het even onrespectvol, en ik heb het lange tijd ook gedaan, maar ze hoeft maar te knippen met haar vingers en er staan drie mensen voor haar klaar om te doen wat ze vraagt.. Ze durft niet zelfstandig te reizen, dus men rijdt stad en land af om haar op te halen en af te droppen.. Zo ook vannacht.. Ex vriendje M was de lul, en die kwam om 1 uur snachts op een werkdag netjes aanrijden om haar op te halen.. Inmiddels begon zij al haar spullen wild in plastic tassen te stouwen..

Ik begon haar te helpen.. Was het ZO zat.. Ondertussen bleef ze maar zeggen wat voor verschrikkelijk vriendje ik was.. Toen zei ze dat ze nog geld van me kreeg en dat wilde ze NU, want ze vertrouwde niets meer.. Toen ik zei dat ik geen geld in huis had, begon ze DVDs uit mijn kasten te grissen, als onderpand.. Toen knapte er bij mij iets.. Ik heb mijn armen om haar heen gedaan, haar opgepakt en haar buiten de deur gezet.. "Weg uit mijn huis, weg uit mijn leven!"..

Ex vriendje M kwam haar al snel ophalen.. Het was een treurige bedoening.. Ik was zo intens boos, ik had haar kunstwerken, haar kadoos, ook op de gang gezet.. Die gooide ze later in snippers naar binnen..

Toen ze weg was, was het huis stil en donker.. Maar al snel verlichtte mijn telefoonvenstertje de ravage toen het een SMS aankondigde: "Ik haat je!", "Ik ben nooit verliefd op je geweest!".. "Ben zo blij en opgelucht dat ik van je af ben!"... talloze gemene SMSjes.. Ik smste terug "Je haat me? Fraai hoor.. Gaat dat zo snel? Ik zie jou nog steeds in liefde en al jouw boosheid gaat daar niets aan veranderen.. en wens je al het beste.. slaap lekker".. Maar dat leverde nog meer boze SMSjes op, tot ik de telefoon uitzette..

Shit zeg.. Dit verhaal is zo lang aan het worden............. Als er iemand is die het tot zover heeft gelezen.. wil ik je bedanken.. Voor nu laat ik het even hierbij.. Het allemaal zo op papier zetten is een emotionele gebeurtenis... later meer..