Lieve Allemaal,

Zo stom, het blij zijn om iets van hem te horen, hem soms te zien, al is het alleen maar als vrienden en doet het pijn. En dan slaat de twijfel weer toe....al twee dagen niets gehoord terwijl hij normaal gesproken morgen voor een maand vertrekt naar zijn familie. Mijn verstand zegt dat ik sterk moet zijn en niets moet laten horen. Mijn gevoel wil hem bellen , smsen. Het contact van de laaste tijd heeft zoals ik eerder zei altijd een reden gehad. Nu zou ik moeten wachten of hij mij iets laat weten natuurlijk...maar het is zo verdomd moeilijk en ik voel mij daar zo onrustig en verdrietig bij. Waarom wordt het bijna een spel? Nadenken of ik wel of niet zal sms'en...waarom kan ik niet mijzelf zijn?? Ik ben bang dat als we geen contact meer zouden hebben dat hij mij zal vergeten en dan is er sowieso geen hoop meer.

Angie