Ik vraag me af hoe je je zo snel anders kunt voelen. Ik bedoel: donderdag had ik twee examens geweldig gemaakt, ik voelde me top. Ook mijn ex kon me echt niks schelen op dat moment (ok, we spraken wel met elkaar op msn, maar voelde 'gewoon').

Vrijdag op weg naar huis weer leren voor de examens van vandaag. Wist dat ik er te weinig aan gedaan had, maar ging het wel 'even doen'. Maar thuis aangekomen kon ik de verleiding van de tv en het mooie weer niet weerstaan dus het leren ging niet zo goed als ik wilde. Toch zag ik het nog positief, de vakken die ik nog moest leren konden toch niet zo moeilijk zijn, en ik zat ook nog 5 uur in de trein.

Gisteren in de trein bleek dat ik een omweg moest doen door werkzaamheden. Van Zwolle naar Roosendaal via Arnhem, Nijmegen, Breda... Het uur extra onderweg vond ik niet eens zo erg. Wat ik wel erg vond is dat ik (een groot gedeelte van) deze route nog maar één keer eerder gedaan heb... Juist: naar HEM toe toen hij nog in Enschede studeerde... Heel stom, maar ik miste hem op dat moment zo geweldig. Juist omdat ik die route naar zijn appartement in Enschede had gedaan: daar konden we doen en laten wat we wilden, we hebben een geweldige tijd gehad daar. Het leren ging dus ook echt niet goed daardoor.

Op Roosendaal aangekomen was ik ook verschrikkelijk moe, had hoofdpijn en zag de examens echt niet zitten. Ik had gewoon zo'n grote behoefte aan een knuffel. Liefst van hem. Hij sprak mij altijd moed in. Hij liet mij zien dat ik het wel kon. Hij liet mij zien dat ik ook anders kon denken. Ik kreeg kracht van hem om door te gaan. Ik kon mijn tranen bijna niet in bedwang houden op het station (ik moest er bijna een uur wachten). Dus heb ik besloten hem even te smssen dat ik gewoon behoefte heb aan een knuffel van hem, dat ik me ellendig voelde. Hij smste terug dat ik de vorige knuffel niet zo kon waarderen. Nee, dat was ook zo, maar deze knuffel zou om een hele andere reden zijn... (niet om sex, maar om steun). Dus heb ik hem maar gebeld. Ik heb gezegd hoe het lag, hoe het met mij ging. Hij kon er op dat moment niets aan veranderen, nee, dat klopte. Al sprak hij me wel moed in. Natuurlijk kon deze knuffel niet gegeven worden (hij in Friesland, ik bijna in België), maar het gaat om het 'gevoel' bij die knuffel.

Een aantal maanden geleden had dit gesprek genoeg geweest om door te zetten, om te geloven dat ik het kon. Maar nu is dat niet meer zo. Ik had er gewoon geen zin meer in. Ik voelde me zo ellendig en kende mijn examenstof niet. Opgegeven met leren heb ik niet helemaal, maar het geloof was er niet meer...

Stom dat je je op het ene moment zo top kunt voelen en op het andere moment in een diep dal zit. Ook is het (voor mij) moeilijk te beseffen dat hij er niet meer voor mij is zoals hij dat 'vroeger' wel was. Ik kan niet meer met al mijn problemen bij hem komen, wat ik altijd deed. Ik weet niet naar wie ik nu met mijn problemen moet gaan. Mijn ouders heb ik niet zo'n contact mee dat dat 'normaal' is om te doen zegmaar. En de vriendinnen die ik hier heb, ja, ik wil hun er ook niet steeds lastig mee vallen. Zij hebben immers ook examens en andere zorgen... Ik mis hem gewoon weer even vreselijk. Maar ik weet dat het van het één op het andere moment zo weer kan veranderen. Daar put ik dan ook maar kracht uit...

P.s.: mijn examens zijn niet zo goed gegaan, zoals verwacht...