Hallo lieve mensen,
Heb vandaag deze site ontdekt. Er zijn zoveel verschillende verhalen, en zoveel mooie reacties. Ik zou graag mijn verhaal vertellen, in de hoop dat jullie 't lezen en misschien wel reageren. Ik dank jullie alvast hiervoor. Here goes...

Ik heb 2 jaar lang een relatie gehad met een oudere vrouw. Zij had een zoontje. We zijn samen gekomen, vrij kort na haar scheiding. Vele mensen veroordeelden ons voor we begonnen. We hebben in't begin beiden ons hartje laten spreken en zijn ervoor gegaan. Dat was de juiste keuze. Alles ging goed,v anaf de eerste seconde. De relatie met het kindje, het huishouden... Na verloop van tijd besefte ik dat dit mijn ware liefde was. Niet omdat ik verliefd was en veel plezier had, maar omdat zij ook mijn beste vriendin was, mijn maatje, mijn kameraadje, mijn geestesgenootje. Ik kon met haar over alles praten, soms zonder woorden, we konden met alles lachten.. We zaten voor 99 procent op dezelfde golflengte.. Heerlijke relatie!!

In't begin van onze relatie wou ze wat rust. Maar een jaar geleden begon ze stilletjes te smachten naar een nieuw gezinnetje. Ik kreeg ook het gevoel, maar minder snel. (ligt het aan mijn leeftijd?) Ik had evenwel ook het gevoel dat dit nu ons gezinnetje moest worden. Nu, een jaar lang zoeken naar huisjes leverde niets op. In april kregen we ruzie en gingen we even uiteen. Niet lang, want snel groeiden we terug naar elkaar toe. Ik geraakte meer en meer overtuigd dat dit de vrouw is, waarmee ik wilde oud worden. Nu nog! We vonden echter geen huisje dat direct ons beiden paste.

Met de recente ruzie en 't feit dat we naar elkaar moesten toegroeien heeft zij het geloof verloren in onze relatie, het geloof dat ik haar gelukkig kon maken. Ze zei me dat ik niet genoeg tekens gaf voor een toekomst met haar. EN dat is zo, maar dat heb ik pas ingezien toen ik aan de rand van de afgrond, de zwarte diepte in ogen zag.

Op een dag kreeg ze telefoon van de immo, die haar meldde dat ze een huisje kon krijgen aan goedkope prijs. Op dat moment heeft ze beslist het huis te kopen en tegelijkertijd mij uit onze relatie te zetten. Door het huis te kopen, heeft zij in haar hoofd, de macht over haar eigen toekomst in handen genomen, en ik paste daar volgens haar overtuiging niet in. Eerst snapte ik dit niet, maar door er hard over te denken in mijn wanhoop, zie ik het licht. Vooral voor een vrouw die al een gezinnetje heeft gehad, die haar kindje elke dag op een klein appartementje dezelfde doos lego's moet zien uitladen.. Ik begrijp dat ze een thuis zocht. Ik zocht echter eerder een huis. Nu zie ik wat ze wenste en besef ik dat ik niet genoeg tekens gaf.

Het is echter te laat. Ik heb alle troepenmachten van mijn hart ingezet om haar te overtuigen. Ik kon haar raken, maar niet overtuigen. Ze is niet te vermurwen, ze is niet te overreden. Ze blijft halsstarrig vasthouden aan haar overtuiging, dat ze me niet meer in haar leven wil.

Ondertussen is er een 'luisterend oor' opgedoken; een jonge kerel die reeds jaren een boontje heeft voor haar. Ik vroeg haar op de man af of ze iets hadden. Ze gaf toe gekust te hebben (na het uitmaken met mij), maar alleen vriendschap te voelen. Ze wist niet of ze verliefd was op hem... "Misschien wel," zei ze... Ik heb het haar zovele malen gevraagd, zelfs op zulke wijze dat ze enkel 'ja' hoefde te antwoorden. Ze ontkent het nog steeds, zelfs spontaan, zonder dat ik ernaar vraag. Ik hoop dat dit allemaal beetje duidelijk is tot hiertoe.

Feit is nu dat ze mij tot ons laatste contact zei dat ze me zo graag zag nog. Dat dit het mooiste is dat haar ooit kon overkomen, dat ze dat waarschijnlijk nooit meer zou terugvinden. Dat ik haar zoveel geleerd had. Dat ze me zo hard miste. Dat haar zoontje me zo hard miste. Dat ze er niet van kan slapen en eten... Dat ze een zombie is.

Zij heeft zelfs met mijn moeder gebeld, waarin ze al deze berichten herhaalde. Waarin ze zelfs toegaf nog zeer verward te zijn. Waarin ze spontaan zei niemand anders te hebben.

De oorzaak van de problemen heb ik ingezien. Ik had haar meer tekenen moeten geven dat ik de toekomst met haar wilde delen. Maar ik deed het niet. MIsschien ligt het aan mijn karakter, misschien aan mijn leeftijd... Ik weet nu echter, aan de rand van de diepte, dat ik niets méér wil dan alleen maar een toekomst met haar.

Ik zit vol met vragen...
- Waarom kan ik haar niet overtuigen? Hoe kan ik haar overtuigen om me nog één keer in haar hart te laten om mijn wens naar de toekomst in haar verder te doen leven. Om haar hartje terug te laten strijden voor ons. Waarom is ze zo standvastig?

- Zou 't mogelijk zijn dat ze die andere jongen al langer ziet? Ik ken haar als doodeerlijk, tot op het brutale af. Toch blijft ze ontkennen, spontaan..; dat ze niets heeft. Zelfs al weet ze dat het alle dingen makkelijker zou maken. Waarom zou ze ontkennen dat ze iets met hem heeft?

- Als ze overtuigd is dat ze geen toekomst meer heeft (heb haar gedwongen te zeggen dat het tussen ons nooit meer iets zou worden. Heb haar een kwartier lang gesmeekt om het over haar lippent e krijgen. In eerste instantie kon ze het niet, wilde ze niet... daarna, na mijn aandringen heeft ze het gezegd), waarom zegt ze nog al die dingen? (dat ze me graag ziet, mist, nooit meer zoiets moois tegenkomt...)

- Ze vroeg me om rust, om haar rust te gunnen... Ze wil nu rust en zich alleen settelen in haar nieuwe huisje met haar kindje... Ik heb haar rust opgegeven, hoewel mijn hart met leeuwenmoed verder klopt. Slechts twee dagen nadat ik haar rust gunde, stuurde ze me een berichtje. Dat ze bepaalde dingen, opvattingen van mijn karakter, zeer spijtig vindt. Klinkt zelfs verwijtend. Ze smeekte zelf om rust, zonder verwijten. Ze vroeg om rust, zodat er ooit nog terug vriendschap kon zijn... Waarom contacteert ze me dan zo snel, met iets dat ik als verwijtend kan opvatten?

- Mijn hart wordt zoals in een maalstroom naar alle kanten gerukt en gesleurd. Mijn verstand tracht mijn hart te overtuigen dat het over is, dat zij mij uit haar hartje laat glijden en dat die andere erin komt. Maar het lukt niet, mijn hart blijft instinctief geloven in haar eerlijkheid...

- Als ze effectief verliefd is op die ander, waarom geeft ze het gewoon niet toe? Het zou mij kwetsen, maar zekerheid geven. Het zou haar ook rust geven! Als ze effectief iemand anders heeft, waarom stuurt ze mij dan nog een berichtje, waar ze rust wilt? Waarom zoekt ze haar rust niet bij haar nieuwe 'luisterende oor'? Ik maak teveel op uit dat berichtje.. het zwengelt mijn hart meer aan.. Maar ik kan er niet aan uit.

- We waren zo ongelooflijk goed samen. Mensen zeggen dat ware liefde bovenkomt, zelfs na ervaringen met anderen. Maar kan het zijn dat koppigheid in eigen overtuiging sterker is?

- In de gehele context... wat kan ik nog verwachten? Zijn er mensen met gelijkaardige verhalen? Waar loopt dit op uit? Vriendschap kan ik niet ove rmijn hart krijgen, zolang mijn hart klopt voor haar, terwijl zij innig wordt met een ander.

- Wat moet ik doen? Terug strijden en haar overtuigen van mijn liefde? Of gewoon afwachten en hopen dat ze zelf beseft? Of gewoon loslaten en volledig negeren... daar ik vriendschap echt niet zie zitten, de eerste maanden (misschien jaar)...

Ik zou zo graag nog één maal de kans krijgen om haar hartje te overtuigen dat we de strijd nu samen aangaan, dat we samen de toekomst kunnen rooskleurig maken. Waarom laat ze me niet overtuigen... waarom laat ze me niet meer toe...

Ik bedank jullie alvast om tot hier gelezen te hebben. Ik bedank jullie nog meer op voorhand voor jullie antwoorden en adviezen.
Bedankt...
Drazic