Hallo,
Ik vind het heel erg voor je wat je is overkomen.
Ik ben zelf 3 jaren geleden vreemd gegaan, ik weet absoluut niet wat mij mankeerde, het was mijn werkgever. Ik was stapelgek op mijn man en houdt verschrikkelijk veel van hem. Ik heb hem dat 2 jaar geleden verteld omdat ik wilde dat hij wist wat ik had gedaan. Ik heb dit gedaan dmv een afscheidsbrief bij een zelfmoordpoging. Ik was er helemaal kapot van omdat ik dat gewoon niet was, ik begreep niet hoe ik kon. Ik ben weken opgenomen geweest in een psychiatrische inrichting nadat ik dagen in coma had gelegen door de zelfmoordpoging.
Nu 2 jaar later leef ik samen met m'n man en onze zoon van 2 en een halve jaar, ik kan je niet zeggen dat er geen dag voorbij gaat dat ik huil om wat er toen der tijd gebeurd is. Mijn man is in alles veranderd, het is nu alweer 2 jaar geleden dat hij ik hou van je tegen me zegt, iedere dag kwets hij me terwijl ik al zoveel geboet heb en hij was er nooit achte gekomen als ik het niet had gezegd. Ik wil hier mee zeggen dat als jou vrouw genoeg om jou geeft dit gevoel zou moeten hebben en niet tegen jou zou zeggen dat de ander beter is. Ik weet hoeveel pijn het jou doet, ik voel die pijn iedere dag, ik hoop alleen niet dat je je hart laat verharden net zoals mijn man heeft gedaan. Begin je leven opnieuw en hecht je aan kleine dingen, je hebt een kind, breng daar veel tijd mee door, ik hoop zo dat je haar gauw zult vergeten, want wie jou niet wil verdient je niet eens.
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat zij gaat beseffen wat ze achter heeft gelaten.