Jij hebt mij verlaten. Jij hebt er een punt achter gezet. Jij wou niet meer verder. Jij zag er het nut niet meer van in om er voor te vechten. Jij negeert mij en laat mij stikken. Jij! Jij! Jij! Jij! Jij!

Maar waarom voel ik mij deze avond dan de bedrieger? Ten opzichte van jou?

Ik had deze avond een afspraakje met iemand waar ik al een tijdje contact mee had. Eigenlijk van tijdens de eerste breuk. Ik had het contact toen afgebroken toen mijn ex en ik terug samen waren... maar op het moment dat mijn ex 'tijd vroeg om na te denken' begon die ander opnieuw te praten... Volgens mij hebben ze sensoren.

Nu goed, deze avond had ik dus een afspraakje... We gingen naar de film. Tijdens de film nam hij mijn hand vast... en ik voelde wel spanningen (het is altijd wel leuk)... maar toch bleef ik denken aan mijn ex. En ik had het gevoel dat ik hem aan het bedriegen was... en toch weer niet. Maar ergens moest ik het ook doen voor mijzelf... zodat ik zelf niet meer terug kan. En die ander weet ook dat er bij mij niet serieus te rapen valt, heb ik hem ook een aantal keer heel duidelijk gezegd en deze avond nog eens.
Hij kuste mij... en ik voelde niets.

Ik kwam thuis en ik begon te huilen.

Vandaag - nu - is het ook net twee jaar geleden dat mijn ex en ik voor het eerste hadden gekust. Maar ook daar was ik mij van bewust.

Mijn manier om er een punt achter te zetten?
Ik voel mij leeg. En nog meer alleen dan ervoor. Omdat ik weet... dat ik geen hart meer heb om weg te schenken. Noch de moed. Noch de wil. Ik ben op. Mentaal op. En kapot. Ik heb in mijn korte leven al te veel meegemaakt. And I'm done.

Eres un hijo de puta. Y me has jodeado la vida.