Beste mensen,

Na een relatie van vier jaar heeft mijn vriendin het half november uitgemaakt. Het kwam voor mij totaal onverwachts en ik snap het nu nog steeds niet. Ik heb haar nog een paar keer benaderd, met rozen, enzo, maar dat werkte alleen maar averechts. Het gevolg was dat ze helemaal niets meer van me wilde horen; geen sms, geen e-mail, geen telefoon...niets...
Onze plannen om samen te gaan wonen zijn in rook opgegaan.
Vanaf het moment dat het uit is denk ik elke dag...nee elke minuut aan haar en het verdriet lijkt soms aleen maar groter te worden. Ik mis haar vreselijk en denk telkens wat is ze nu aan het doen (en met wie..zucht). Ik word er gek van. 10x per dag huilen, maar de lijkt alleen maar voor een paar minuten opluchting te geven. En eigenlijk is dat heel vreemd. Ze heeft me gekwetst, hard aan de kant gezet, ik voelde me ook regelmatig onveilig bij haar. Dus waarom toch al dat verdriet en waarom toch zo vreselijk aan haar vasthouden ?
Inmiddels heb ik er hulp bij gezocht omdat ik er niet meer uitkom. Ik merk dan dat het verdriet zo groot is omdat ik mij door een heleboel mensen verlaten ben. Mijn bazin (problemen op het werk al maanden), mijn zus die drie jaar geleden is overleden en mijn grootste steun en toeverlaat was, mijn ex-vrouw...waarmee nu pas de scheiding op papier rond wordt gemaakt. En als ik hee leerlijk ben, ben ik vroeger al verlaten door mijn ouders die mij emotioneel in de steek heben gelaten.
Het verdriet, wat zich in maanden en soms jaren heeft opgestapeld is inmens groot. en vreemd genoeg merk ik dat ik de hele dag alleen maar aan mijn ex-vriendin denk, die op dit moment hard en gevoelloos op mij overkomt. Ik zou om haar willen schreeuwen verlaat me niet; maar het heeft geen zin.
Ik moet de energie en het positieve gevoel over het leven uit mijzelf gaan halen. nu lukt me dat zeker nog niet. Ik kan geen televisie met romatische scenes verdragen, ben jaloers opreclames, muziek doet me aan haar denken....gek word ik ervan.
ik vertel dit hier omdat ik wel eens denk te merken dat het verdriet wat mensen hier hebben over hun "ex" zo vreselijk lang kan duren. Vaak worden er goede adviezen gegeven over de "ex" als van "hij is het niet waard". Maar volgens mij maakt dat degene die de pijn voelt niet uit. Je houdt je vast aan de ex, uit angst, pure angst omdat je niet (opnieuw) wil worden verlaten. Omdat je denkt dat je niets meer te bieden hebt aan anderen, en al helemaal omdat je denkt dat je niet weer opnieuw een ander durft toe te staan in je leven.

Ook ik hoor natuurlijk: je moet het tijd geven. Het verdriet zal o pden duur slijten. Dat is waar. Maar nu voel ik pijn en soms ook paniek. De pijn is zo groot dat ik niet telkens weer naar anderen wil gaan om over de pijn te praten. Maar om dit te overleven zal ik wel moeten.
Ik slaap al weken slecht en word eigenlijk altijd wakker met het nare gevoel: er is iets vreselijks. Dan moet ik weer huilen en dan gaat het weer eventjes....

Ik zit in een langdurige crisissituatie waarbij er wel wat meer aan de hand is dan alleen het liefdesverdriet. Feitelij is het liefdseverdriet over een heleboel situaties in mijn leven. Het beeindigen van de relatie had bij mij een grote kettingreactie tot gevolg waardoor mijn leven nu totaal overhoopt lijkt te liggen....
Mijn vraag: herkent iemand dit want ik voel me vreselijk alleen !
Asterix