ik weet niet of ik aan het lijntje gehouden word, ik weet niet of ze nog genoeg voor me voelt. Een grote onzekerheid die nooit uit mijn hoofd verdwijnt. Ik sta er mee op en ik ga ermee naar bed.
Onder de mensen kwam ik al die tijd wel en ik sport en heb ondertussen veel therapie gevolgd. Ik ben hierdoor voor mijn gevoel van mijn boosheid af. Leer zelfs andere emoties kennen . Niet dat ik niet wist dat ze niet bestonden, maar ik had mezelf een houding aangeleerd van onverschilligheid en stoerigheid. Mijn lijf voelt ook minder gespannen. Ik werk weer en eet weer veel beter. Verlies mezelf niet in alcohol. Kortom ik probeer mijn leven op te pikken en mezelf aan te pakken. Allemaal lovenswaardig maar ik blijf zo graag 1 ding willen: Mijn vriendin ( of ex-vriendin).
Ik ben er achtergekomen dat ik niet meer boos op haar ben, maar dat ik haar keuze die ze heeft gemaakt kan begrijpen. Dat ieder weldenkend mens die in dergelijke situatie hetzelfde zou hebben besloten. Dat er toch niets zou veranderen. Dat het zo beter was. Hoe pijnlijk ook voor ons beide. Vanaf het begin wilde ik dat alles zou worden teruggedraaid (het lijmen van het glas) maar kwam tot de conclusie dat dat een onmogelijke optie zou zijn. En sterker nog; een ongewenste optie. Ik (met de nadruk op ik) wil dat het glas omgesmolten zou worden. Zelfde spelers met beide hun gemaakte fouten. Fouten die nu eenmaal gemaakt zijn en niets anders betekenen dan de oorzaak van de breuk. Fouten die juist als basis gezien worden voor een betere, vernieuwde relatie. Fouten waar ik in ieder geval veel van geleerd heb en waar ik van hoop dat ik ze nooit weer maak. Ik kan honderden redenen bedenken waarom ik toch van mijn vriendin houd. Evenzoveel redenen waarom ik met haar verder zou willen.

ik weet niet of ik aan het lijntje gehouden word, ik weet niet of ze nog genoeg voor me voelt. Een grote onzekerheid die nooit uit mijn hoofd verdwijnt. Ik sta er mee op en ik ga ermee naar bed. Probeerde lang en wellicht nog steeds te bedenken hoe ze denkt. Maar uiteindelijk heb ik door dat dit kansloos is. Ze zal zelf haar gedachten moeten hebben en haar eigen beslissingen moeten nemen.

Ik had het gevoel dat ze met me speelde. Ze kwam langs wanneer ze wilde of kwam niet langs wanneer ze dat niet wilde. Ik werd boos, ik werd verdrietig. Ik had geen grip op haar. In het begin was het contact vervelend. We beschuldigden elkaar en we waren op zijn zachts gezegd kriegelig tegen elkaar. Ze was bang voor me. Ze durfde niet te praten met me. Ik heb geprobeerd deze manier van communiceren te doorbreken. En ze nam in zekere zin de gok. We kregen er in ieder geval rustiger communicatie voor terug. We zagen elkaar nog steeds en ook dat liep beter.
Wel lieten we nog steeds niet ons hart spreken. Dit is toch mijn uiteindelijke doel. We moeten open en eerlijk naar elkaar zijn. Geen spelletjes, geen houdingen. Gewoon zoals het vroeger had gemoeten, zoals het wellicht was in het begin. Samen praten over wat we samen willen. Iets waar ik nooit bij stil stond, maar waar ik nu zo'n behoefte aan heb.

Afgelopen 2 weken, na een sms rijke periode, kapte ze contact praktisch helemaal af. We hadden nog een vage afspraak met elkaar om een feestje te bezoeken, maar ik had geen behoefte om haar onder dergelijke omstandigheden te zien. Had t wel aangekund, maar ik had er geen trek in. Ik besloot de gastvrouw te vertellen dat ik een soort date had als excuus voor het wegblijven op feestje en een poging mijn vriendin een beetje jaloers te maken. Tot hier was ik namelijk altijd degene geweest die alles maar afwachtte en zich in een hoekje gezet voelde.

Ze liet een week niets van zich horen. Tot afgelopen weekend. ze stond plots voor de deur. Ze kwam kijken hoe het met me was. Ik vertelde haar dat ik er eigenlijk geen behoefte meer aan had haar te zien. De 2 weken geen contact van haar waren duidelijk geweest. Ze bleef maar aanhouden en wilde uiteindelijk wat met me gaan drinken. Na nog wat moeilijk doen van mij gingen we de deur uit. We besloten ergens wat te gaan eten. Op gegeven moment begon ze te vissen naar de date . hoe ziet ze eruit? ach, net zoals ik..ben je er mee naar bed geweest? wat ik ontkrachtte door te vertellen dat ze te jong was voor me en dat ik daar nog helemaal niet aan toe was. ...Dus je bent dus niet zo verliefd meer op me.... Uiteindelijk kapte ik het onderwerp af en spraken we over therapie, haar werk etc.
Op gegeven moment vond ik het tijd om op te stappen, want ze moest immers nog een flink stuk rijden. we namen afscheid en sindsdien hebben we geen contact meer gehad.

Ik wil zo graag met haar verder. Ik voel echt nog wel dat er wederzijdse aantrekkingskracht is. Ik moet haar uiteindelijk vertellen wat ik van haar wil. Maar ik ben zo bang dat zij niet wil. Ik probeer het juiste moment af te wachten. ik probeer te bedenken of ik nu juist wel of juist niet het initiatief bij haar moet laten. Het lijkt allemaal zo makkelijk, maar is zo moeilijk..